Chapter 01

   Padał deszcz. Zimnymi, gęstymi kroplami bezwzględnie stukał w szyby samochodu, którym jechał John Cusack – znany pisarz książek o duchach i innych zjawiskach paranormalnych. Ten temat zaczął go kręcić po śmierci bliskiej mu osoby, która dla niego znaczyła bardzo wiele. Choć minęły dwa lata, nie mógł do dzisiejszego dnia pogodzić się z tym, ale o tym dopiero później.

  Jadąc myślał tylko o swojej pracy, miał odwiedzić jeden z hoteli, w którym rzekomo straszyło. Nie bał się, dlatego, że poprzednie nawiedzone hotele były zwykłym mitem, wymyślonym przez pokojówki albo wczasowiczów naćpanych nie wiadomo „czym”. Był sceptycznie nastawiony do opowiastek o upiorach. Nie wierzył w duchy, wampiry, czy nawet cuda. Jego książki bardziej miały na celu pokazywać prawdziwe oblicza nawiedzonych miejsc, które według Cusacka okazały się wytworem wyobraźni.  Jego książki – przewodniki – brutalnie łamały straszne legendy.

  Miał odrobinę nadziei, że tym razem spotka go coś ciekawego, by później móc to opisać w swej książce. Nie chciał nudzić swoich czytelników, a wprawić ich w lekki strach.

  Po trzech nieudanych wydaniach o duchach, postanowił opisać kilka nawiedzonych miejsc w jednej książce. Może to byłoby przekonujące dla innych.  

  Cusack nie nakręcał się na przełom pisarski, szczególnie, gdy nie wierzył w duchy. Był sceptycznie nastawiony, mógł jedynie użyć wyobraźni i napisać dobrą historię, niż mit o jakimś hotelu, w którym niby straszy i oszukać czytelników. Sam był w stu procentach pewny, że w żadnym hotelu, czy zajeździe nie straszyło. Więc dlaczego miałby okłamywać swoją małą rzeszę fanów? Wiele razy rozmyślał nad opcją oszukania wszystkich i napisania, że straszyło, że widział zjawę, czy słyszał głosy. Jednak nie mógł. Nie. Nie byłby sobą, gdyby tak po prostu napisał bujdę. Mógłby napisać opowiadanie i korzystać z wyobraźni. Ale tylko wtedy. W tej chwili zajmował się badaniem zjawisk paranormalnych w nawiedzonych miejscach, nie opowieścią. Pisał po prostu przewodniki i tyle.

   Deszcz zamienił się w ulewę, odbijał się o asfalt. Kałuże wody robiły się coraz większe, a piasek na poboczu zamieniał się w błoto. Cusack obserwował drogę zagłębiając się w myślach zasadniczo skupiających się na jednym – temacie o duchach. Nie przeszkadzała mu zła pogoda, choć wolałby by hałaśliwa burza ustąpiła, a chmury deszczowe zniknęły, ale one i tak z nim przegrały, już kilkanaście minut temu. Był uparty, błyskawice nie były w stanie go zatrzymać. Ważniejszy był materiał na książkę.

  Cicha muzyka leciała z radia, jakaś kiczowata piosenka zapewne denerwująca w taki paskudny wieczór. Pisarz dwukrotnie otarł przednią szybę ręką w nadziei, że to udoskonali widoczność drogi. Chwycił za latarkę, która leżała na siedzeniu obok. Przyświecił przed siebie. Wtedy zauważył średniego rozmiaru pomarańczową tablicę, na której pisało: Please Come Back! Zajrzał do mapy, by upewnić się czy jest w dobrym miejscu, czy może zboczył na nieodpowiednią drogę, choć mógł obstawiać, że jednak wjechał tam gdzie nie trzeba. Uśmiechnął się myśląc, że jednak to prawda. Wziął na wsteczny i zawrócił, czym prędzej. Nie bał się, bardziej zależało mu na czasie, niż podróżowanie po nieznanych terenach, które zresztą go nie interesowały.

   Dojechał na miejsce, ubrany w czarną bluzę i dżinsowe spodnie; założył czapkę z daszkiem by jego włosy nie przemokły od ulewy. Chwycił torbę, po czym wysiadł z samochodu i udał się przez mały mostek w stronę Zajazdu. Spod jego butów chlapała woda, nogawki miał już mokre, choć się tym nie przejął. Nie szedł na spotkanie z dziewczyną, ostatnimi czasy nawet na to nie miał wolnej chwili, może dlatego, że nadal kochał swoją żonę, która i tak od niego odeszła. Jako pisarz czuł się znacznie lepiej, pisząc książkę zapominał o swoich problemach, skupiał się tylko na tym, co tworzył i było mu z tym dobrze. Powierzchownie mogłoby się wydawać, że Cusack miał idealne życie, ale mało kto wiedział, że tak naprawdę był nieszczęśliwy.

   Wszedł po drewnianych schodkach do pensjonatu, udał się wprost do małego holu, w którym spotkał właścicieli – kobietę i mężczyznę starszych od siebie. Zdjął czapkę, strzepnął nią kilkakrotnie mając wrażenie, że pozbył się z niej trochę wody. Tupnął nogami jakby otrzepywał buty od śniegu, choć to był środek wiosny.

-Haj, jestem John Cusack, mam rezerwację – przywitał się z mężczyzną. Uścisnęli sobie dłonie.

-Już myśleliśmy, że pan zrezygnował – odpowiedział uśmiechając się promiennie. Cieszył się z wizyty pisarza, nawet bardzo.

-Jesteśmy zaszczyceni – rzekła kobieta także obdarowując go uśmiechem. Oboje sprawiali wrażenie miłych i przyjaznych ludzi, ale John nie przyjechał, aby zawrzeć jakiekolwiek znajomości.

-Straszna pogoda, mogę dostać klucz? – Cusack przeszedł do sedna. Nie tylko chciał przeżyć noc w pokoju, ale i też odpocząć po męczącej podróży.

-Opowiedzieć panu o naszych duchach? – zapytał mężczyzna i wskazał na schody, które prowadziły piętro wyżej. – Na tych schodach w tysiąc osiemset sześćdziesiątym powiesiła się służąca.

-Tu jest zdjęcie – odezwała się współwłaścicielka grzebiąc w papierkach przy biurku, po czym wręczyła pisarzowi ową fotografię. – Widzi pan to przy oknie, to ona.

-Widzę – zauważył nie wierząc w to, choć właściciele byli innego zdania.

-Zdjęcie zrobił jeden z gości w tysiąc osiemset sześćdziesiątym szóstym – powiedziała kobieta.

-Ponoć najbardziej straszy na strychu – wtrącił się Cusack patrząc na nich zafascynowany tematem. – Mogę się tam zatrzymać?

-Jasne. Mieściły się tam służbówki. Podobno wszystkie dzieci tej służącej zmarły na gruźlicę – opowiedziała. John spojrzał na schody zaciekawiony, nakręcony. Już miał chęć rzucić się w stronę owego pomieszczenia.

-Nasi goście słyszą dziwne odgłosy. – odezwał się mężczyzna. – Zawsze o północy. Lepiej zamknąć drzwi od wewnątrz.

-Koniecznie – doradziła właścicielka patrząc na pisarza z przejętą miną.

-Dobrze, ale najpierw muszę dostać klucz – powiedział John nie mając zamiaru już wysłuchiwać dalszych ostrzeżeń tych ludzi. Mężczyzna zaśmiał się mówiąc: numer czternaście. Odwrócił się od pisarza i z gablotki wyjął pożądany klucz, po czym ponownie odwrócił się do bruneta.

-Proszę – podał mu klucz.

-Miałem ciężką noc – rzekł John patrząc na nich intensywnie ciemnymi brązowymi oczami. Odebrał klucz machając nim przed swoim nosem uśmiechając się do właścicieli. – Ciekawe, co mnie tam spotka.

   Położył czapkę na łóżku, podobnie swój sprzęt – dyktafon i laptop. Rozejrzał się dookoła, pokój wyglądał na normalny, niekryjący żadnych tajemnic z drugiego świata. Zbliżył się do stolika nocnego, położył papierosa na popielniczce, w zwyczaju już tak miał, że zawsze to robił podczas swojej pracy. Może to był jego rytuał pisarski, albo i jak już się wspomniało – taki zwyczaj. Usiadł na łóżku zaciekawiony, co skrywał stolik. Otworzył drzwiczki, przeszperał jego zakamarki znajdując rzeczy, które nie miały żadnego znaczenia. Rzucił je niedbale na łóżko nie zawracając tym głowy. Przeczuwał, że ta noc będzie nudna.

   Dopiero minęło kilkanaście minut, a pisarz czuł, jakby siedział już z godzinę. Cusack nie należał do osób cierpliwych. Może to przez bujdy, jakie słyszał od różnych gości jak i właścicieli hotelowych. Oni wierzyli w duchy, a on nie. Choć jego książki dawniej stawały się bestsellerami, on sam nie był z tego zadowolony.  Już zapomniał, że hity książkowe, jakie napisał były w ogóle niezwiązane z duchami. Odkąd jego tematyka się zmieniła na grozę – przestawały być zachwycające, ale tego już nie uwzględniał. Nadal uważał się za dobrego pisarza i nawet opowiadania o rzekomo nawiedzonych hotelach były interesujące. Przynajmniej wydawnictwo Norrisa go do tego przekonywało.

   Chciał poczuć grozę na własnej skórze. Nie chciał ciągle pisać tych samych rzeczy : „że kolejny Hotel nie posiada ani jednego ducha”. Siedział na krześle zamyślony. Nie mógł wytrzymać patrząc na dziwne buteleczki w koszyczku, jakie znalazł w stoliku. Zastanawiał się jak podjudzić ducha, by wreszcie pokazał, że istnieje. Wątpił w nie, ale jednak chciał, aby jakikolwiek się pojawił. Odkręcił małą buteleczkę z trunkiem, po czym wypił do końca patrząc gdzieś na ścianę. Poczuł smak tanich drinków, zapewne w każdym pokoju były owe buteleczki dla tych, co wolą sobie chlapnąć, by później mieć halucynacje i widzieć ducha służącej. Przez chwilę był pewny, że to właśnie ten niepozorny alkohol powodował u gości utratę chwilowej rzeczywistości.

    Cholernie się nudził. Ciężko wypuścił powietrze z płuc jakby jego cierpliwość gwałtownie się kurczyła. Jednak nie poddawał się, chciał spędzić całą noc w tym miejscu i wiedzieć, czy nie zamieszkuje niewidoczny lokator. Przejechał wiele męczących kilometrów w obawie, że po raz kolejny wyjdzie znużony z niecennymi przeżyciami, które wciśnie do książki.

    Kolejne minuty minęły. John spacerował po jednej stronie pokoju. Klęknął tuż przy kominku. Ujrzał nagle coś niepokojącego. Czarna otchłań jakby wydostawała się na zewnątrz. Tak bardzo chciał wierzyć, że za chwilę wyskoczy zjawa, która pokaleczy go sadzą (o ile to możliwe), czy nagle roznieci ogień. Zbliżył się do kominka, czując dreszcze na plecach. Zafascynowany miał wrażenie, że coś tam siedzi i obserwuje go od samego początku. Gdy już był dosłownie kilka centymetrów pochylił się i zanurzył swą głowę w czeluści kominka. Poczuł zapach spalenizny jak i lekkiego strachu. Nigdy się nie bał, a w tej chwili zdążył poczuć strach. Bez szwanku wstał, czując niedosyt. Jednak to, co niby widział, było czystą wyobraźnią. Zero grozy, zero ducha. Zbliżył się do okna, po czym odsłonił zasłonkę, może i tam powitałaby go trupia twarz. Jednak nie.

   Następne minuty później. Cusack podrzucał pustą buteleczkę, po chwili położył się na łóżku. Czekał. Nic. Cisza. Pustka. Słyszał tylko własne bicie serca oraz myśli.  Pomieszał w koszyczku z buteleczkami, po czym chwycił do rąk czapkę i nią zakrył twarz. Pomyślał: czas na drzemkę, może duch mnie obudzi.

   Nie miał pojęcia, co go przebudziło. Nie pamiętał, aby zasnął. Niepewnie zdjął czapkę, która częściowo zasłaniała jego twarz. Poczuł zimne dreszcze na plecach Wokół siebie widział te same ściany motelowego pokoju. Wstrętny – według niego – za duży kominek, który był od lat nieużywany. Miał wrażenie, że z niego wydobywała się ciemna smuga sadzy. 

   Momentalnie spojrzał na drzwi, które otwierały się bardzo powoli. Cusack nie odzywał się, a bacznie obserwował, to co działo się przed nim. Słyszał bicie własnego serca, ale nie chciał uciekać, a tym bardziej wydzierać się. Leżał opierając się o poduszkę, nawet nie drgnął. Gdy nagle w pomieszczeniu pojawiła się zjawa. To musiała być sławna służąca. Miała ubrany uniform oraz staroświeckie buty. Jej sylwetka była szara, jak wycięta z biało czarnego filmu. Dopiero po chwili zauważył jej nienaturalnie brzydką twarz. Wyglądała na 100 lat i gniła w dość zaawansowanym stopniu. Nie mógł stwierdzić jak dokładnie wyglądała, ale przerażała swoim widokiem. John chciał chwycić dyktafon i opisać to co widział, lecz, gdy miał już nacisnąć guziczek – znieruchomiał. Przecież nie wierzył w to, że duchy istniały. To musiała być sprawka buteleczek z tajemniczym trunkiem.

   Nagle podniosła rękę, trzymała siekierę niewielkiego rozmiaru. Pisarz chciał odsunąć się, aby nie dostać ostrzem, lecz jego ciało odmawiało posłuszeństwa. Wtedy fala strachu w niego trafiła. Po raz pierwszy poczuł to, co chciał opisać w swojej książce.

   Pogniła służąca zatrzymała się tuż u stóp łóżka. John myślał, że to już koniec, a rano znajdą go martwego w tym miejscu i stwierdzą, że powodem zgonu był zawał serca. Chciał zamknąć oczy, lecz coś go od tego powstrzymywało. Duch nagle opuścił siekierę tak szybko, aby wbić ją w ciałko – jak się okazało – noworodka, które leżało na brzegu łóżka, całkiem blisko nóg Johna. Pisarz wcześniej nie zauważył ducha dziecka, które teraz było rozczłonkowane przez upiora. Krew tryskała na różne strony. Facet miał wrażenie, że na jego twarzy osadziły się krople tej cieczy.

   Nagle poderwał się z miejsca z kroplami potu na twarzy. Czapka opadła na bok, a poduszka przekręciła się również w stronę podłogi. Wokół nie było nikogo, ani żywej duszy, czy martwej. Spojrzał na swoje stopy, nie zauważył kałuży krwi, ani zamordowanego dziecka. To musiał być sen. Spojrzał na puste buteleczki.

- Co to miało, kurwa być? – zapytał samego siebie. Jego prawie czarne oczy aż lśniły. Wiedział, że musiał wykorzystać sen do książki. Domyślał się, iż poprzez sny zjawy nachodziły gości. Wróć! Poprzez pieprzone buteleczki.

    Wiedział, że w tym pokoju nie mogło straszyć. Już był pewny, że dziwny alkohol w buteleczkach powodował sen na jawie. Pokój faktycznie wyglądał jak z taniego horroru. W powietrzu było czuć, że był niezamieszkiwany od jakiegoś czasu, a wyposażenie przypominało dawne lata. Atmosfera była ponura, ciemne światło, wszystko takie typowo stare niezachęcające do noclegu. Cusack zdążył kilkakrotnie ziewnąć, dla upewnienia obserwował pomieszczenie patrząc na lustro.  Może i miał iskierkę nadziei, że z lustra wyjdzie duch, który rzekomo straszy. Znów nic. Zdążył spalić papierosa, zajrzeć do kominka, pod łóżko, gdziekolwiek. Ani centymetra zjawy. Cisza. Spokój. Brak strachu. Nuda. Zastanowił się, co mógłby napisać o tym pokoju. Nic? Zero emocji, choć na początku dreszcz przeszedł mu po plecach wysłuchując szefostwa hotelu. Cóż, po raz kolejny będzie musiał powiedzieć całemu światu, że kolejny piekielny pokój jest wymysłem ludzi. Jedynie, co można było przeżyć – to koszmar senny o zjawie z noworodkiem.

   Następnego dnia rano. John siedział na łóżku trzymając w ręku dyktafon. Wyglądał na zawiedzionego, bo kolejny nawiedzony pokój okazał się zwykłym mitem.

-Pani Clark twierdzi, że nie sypia odkąd kupili ten zajazd, wierzę jej…wróć! Żal mi jej – powiedział do dyktafonu tym samym łapiąc się za głowę. Fakt stracił kolejny raz cenny czas, ale cóż mógł na to poradzić. Ludzki wymysł, czy wyobraźnia nie miała granic.

   Wracał już do domu, jadąc drogą nie powstrzymał się od nagrania kilku rzeczy, jakich się dowiedział będąc w tamtym miejscu.

- Pani Clark piecze też na zamówienie dla swoich gości słynne ciasto czekoladowe. – zaśmiał się. – Ma bujną wyobraźnię, nie chciała przyznać się do trunków, jakie podrzuca gościom. Wypiłem wszystkie, jakie znalazłem w pokoju. Pierdolonym pokoju! W skali strachu przyznaje zajazdowi „szlochającym bukiem” sześć czaszek…wróć! Pięć czaszek. – powiedział do dyktafonu. Odłożył go. 

DLA TYCH, CO POMINĘLI:

>>>>>>>>> WSTĘP            👻              PROLOG<<<<<<<<<

👻 Rozdział 01 jest częściowo ze scen z filmu "Pokój 1408". Co niektóre  elementy dodałam od siebie :)
👻 Credits gif: pobrany z google.com: "john cusack gif".
     Credits foto: foto pobrane z wyszukiwarki google.com: "john cusack"

Hej Wam! Dziękuję małym zainteresowaniem mojego Prologu. Każde Wasze pojawienie się na moim blogu jest dla mnie ważne. Doceniam to. Mam nadzieję, że rozdział był zjadliwy. Oby! Poprawiałam go około trzy razy, a może i więcej. Myślę, że jest okej :) Rozdział 2 pojawi się w marcu, sądzę, że gdzieś w okolicach  drugiego tygodnia. I mam pytanie: czy oglądaliście 1408? Chociaż nie trzeba zapoznawać się z filmem, aby wiedzieć o co chodzi w moim opowiadaniu. Tu, ogólnie nieco namieszam. Dodam wiele swojej własnej historii. Praktycznie zmienię tok zdarzeń, wszystko :) Powiem tylko tyle, że w całym opowiadaniu będzie o tym pokoju - ale nie non stop. Będę przeplatała różne wątki - o ile mi się uda. Także prawdopodobne jest to, że pisarz będzie kilkakrotnie, lub kilkanaście razy odwiedzał Hotel Delphi. Ale o tym trochę później. Byleby mi tym razem wyszło ... I wybaczcie mi błędy. A jeśli zanudziłam, to też mi wybaczcie...Byeeee :D

Edit: 25 luty : Dziękuję serdecznie Wilczy za wytknięcie błędów w moim tekście. Poprawiłam. Dziękuję raz jeszcze :*