Chapter 02

   Księgarnia w Los Angeles. Kilka tygodni później.

John pojawił się w miejskiej księgarni, która promowała jego książkę ,,dziesięć nawiedzonych hoteli’’. Ubrany dość przeciętnie udał się w stronę informacji obojętnie mijając ludzi. Nie był rozpoznawalny, przynajmniej nie w takich zwykłych ciuchach. Kto by przypuszczał, że brunet w czapce jest znanym pisarzem. Nawet to było mu na rękę, mógł spokojnie przejść, a nikt nie naruszał jego prywatności. Spotkał tam siedzącego trzydziestoletniego blondyna, który spokojnie czytał gazetę. Jego nogi spoczywały na biurku, natomiast sam facet wyglądał na całkiem wyluzowanego. Może i był wczorajszy, ponieważ jego zachowanie nie było na miejscu. Zachowywał się tak, jakby siedział w domu przed telewizorem.

- Witam – odezwał się Cusack patrząc na niego zmęczonymi oczami. Może i nie chciał za bardzo przychodzić do tej księgarni, ale musiał. W końcu promowano tutaj jego książkę. Kolejny niewypał, wśród bestsellerowych opowieści grozy.

- Hej – odpowiedział patrząc na niego jak na całkiem zwyczajnego człowieka. Nie poznał w nim pisarza. – Jakiś problem? – dopowiedział sądząc, że ma do czynienia ze zwykłym czytelnikiem, który ma problem ze znalezieniem odpowiedniej książki.

- Ja na tę imprezę – odpowiedział John lekko uśmiechając się. Facet z informacji patrzył na niego zapewne mając jakiś ubaw.

- Fajnie – prychnął. Obojętnie powrócił do swoich zajęć, czyli nic nie robieniu. 

- John Cusack – przedstawił się wskazując na siebie. Patrzył na tego pracownika z roześmianymi oczami.

- No i co? – zapytał blondyn patrząc na niego jak na idiotę. Pisarz chwycił białą kartkę, na której było jego imię i nazwisko z informacją, oraz czarno-białym zdjęciem. Miał nadzieję, że to przemówi do niemądrego blondyna. John poczułby się (w tej chwili) o wiele raźniej, mając u boku prawnika. Sięgnął do kieszeni po dyktafon, aby w razie czego nagrać bezczelnego typka. 

- Spotkanie z czytelnikami – rzekł Cusack trzymając przed nim kartkę.

- Ah, tak – doszedł do wniosku, jakby w ogóle zapomniał. – Teraz widzę podobieństwo; ładne zdjęcie. – odłożył gazetę uśmiechając się ciągle debilnie. John tylko pokiwał głową. Blondyn chwycił mikrofon, który był przymocowany do małego stojaka, po czym zaczął mówić:

- Uwaga miłośnicy książek. Gościmy dziś znanego pisarza Johna Cusacka; autora serii poradników ,,JAK PRZEŻYĆ Z DUCHAMI’’, obejmującej następujące pozycje: ,,Dziesięć nawiedzonych hoteli, Dziesięć nawiedzonych cmentarzy, Dziesięć nawiedzonych latarni morskich’’. Spotkanie dziś o dziewiętnastej.

    John siedział za biurkiem obłożonym ciemnoszarym płótnem, na którym stały ułożone jego autorskie książki oraz mikrofon. Pisarz opierał łokcie; wyglądał na niezbyt zadowolonego, a to wszystko, dlatego, że na spotkanie przyszło niewielu. Dosłownie garstka osób, która siedziała na krzesłach i słuchała jego wypowiedzi. Może to oznaczało, że jego powieści faktycznie nie wzbudziły zbyt wiele pozytywów, a kariera więdła z każdą książką.

   Sala była niewielka. Mogło się pomieścić trzydzieści osób. Może taka liczba byłaby dla niego wystarczająca. Sam nie wiedział, czy zostać do końca, czy może wyjść. Wybrał pierwszą opcję. Nie chciał się skompromitować, choć się już czuł na takiego. Mówił do zaledwie ośmiu osób, które być może udawały, że były pochłonięte jego słowami. A może ktoś specjalnie nie wpuścił więcej, niż tylko ośmiu? Nie miał czasu nad zastanawianiem się. 

   To, co działo się w tej chwili, było nieprzyjemnym uczuciem. Czuł zawód, że niewielu się zainteresowało spotkaniem, ale nie dawał tego po sobie znać.

- (…) Pisanie tej książki sprawiło mi przyjemność – mówił. Obok jego ręki leżała czapka, którą wcześniej zdjął. Rozglądał się po pomieszczeniu mając nadzieję, że ten czas, który poświęcił nielicznej grupie miłośników jego książki szybko upłynie. Może i żałował, że w ogóle pojawił się w tej księgarni, ale też nie mógł tego całkowicie zignorować. Miał poczucie straty czasu i brak sensu. Postanowił skrócić męczarnię  – Mam nadzieję, że wam też się u nas podoba. – rzekł bez przekonania. – Bójcie się dalej. Jakieś pytania?

- Jakie jest najstraszniejsze miejsce, które pan odwiedził? – zapytała kobieta, która siedziała całkiem z przodu. W jej rzędzie nikogo nie było, podobnie kilka krzeseł za nią. Cusack przez chwilę się zamyślił, choć długo nie trzeba było czekać na jego odpowiedź.

- Najstraszniejsze? Oryginalne pytanie – to chyba go rozbawiło. – To był żart. – szybko dodał. – Wszystkie mają niezwykle barwną historię. Gdybym miał wybrać, to na pewno Barhabo z makabrycznymi zabójstwami w noc poślubną; albo w San Klauf, gdzie oszalała wdowa i wrzuciła dziecko do studni, ale wszystkie te miejsca są straszne.

- A złośliwe duchy? – zapytał facet siedzący całkiem z tyłu.

- Jestem wnikliwym badaczem tych zjawisk. Zawsze mam wykrywacz pół elektromagnetyczny, kamerę na podczerwień i tym podobne. I byłbym szczęśliwy, gdybym spotkał ducha. Chciałbym zobaczyć jeszcze światełko w tunelu. – mówił całkiem poważnie zawiedziony, że nie był świadkiem tego, co niby dzieje się w nawiedzonych miejscach, które już odwiedził.

- Więc według pana duchy nie istnieją? – zapytała ta sama kobieta, która siedziała z przodu.

- Czy istnieją? Nie widziałem ani jednego, choć są poręcznym rekwizytem hoteli na odludziu, ale to już dygresja – odpowiedział. Kobieta uśmiechnęła się wyciągając książkę z torebki. – Kto ma długopis? – zapytał po chwili zauważając jej zamiar.

   Podczas podpisywania książek podszedł do Johna zaciekawiony trzydziestolatek. Cusack go poznał niemal od razu. Dowcipniś także był czytelnikiem jego książek, albo za takiego się uważał.

- Tak serio…gdzie najłatwiej spotkać ducha? – zapytał blondyn, który pracował przy informacji trzymając w ręce książkę. Całkiem skupiony pisarz na rozdawaniu autografów oderwał się od tego, po czym odpowiedział ciekawskiemu informatorowi.

- Na sto procent w Disneylandzie – zakpił. Blondyn odwrócił się i odszedł bez słów nie prosząc o podpis. Natomiast pisarz wręczył książkę kobiecie, która wcześniej zadawała mu pytania i rzekł – Bój się. - zachowywał się na niewzruszonego. 

Po nie dłuższej chwili podeszła nastolatka, wręczyła pisarzowi dość starą książkę, którą on sam kiedyś napisał. Cusack zaskoczony, aż się uśmiechnął. Książka z 300 stronami miała lekko pogięte rogi, ale nadal wywoływała wspomnienia.

- Jezu … gdzie to znalazłaś? – zapytał. Poczuł coś w rodzaju szczęścia, euforii. Spojrzał na chwilę na czytelniczkę.

- Na aukcji w internecie – odpowiedziała. John odwrócił książkę, i ujrzał swoje stare zdjęcie, na którym miał dwadzieścia parę lat.

- Za ile? – zapytał zaciekawiony sądząc, że nie tanio.

- Zbyt wielu chętnych nie było – uśmiechnęła się i zaśmiała. – Ale to wspaniała książka. Wyjątkowo głęboka i szczera.

- Jak masz na imię? – zapytał.

- Hana – odpowiedziała. – Napisze pan coś jeszcze takiego?

- Nie, jestem już innym człowiekiem – odpowiedział podpisując jej książkę. Kiedyś był szczęśliwym mężem, a później ojcem. Jego życie się układało również w karierze. Wydawał bestsellery o miłości, przygodach i innych życiowych tematach. Teraz już nie było miejsca na to. Całkowicie pochłonęła go groza. Tylko ten temat go bawił.

- Mogę o coś spytać? – zapytała. John spojrzał na nią, gotów wysłuchać. Kontynuowała. – Chodzi o pisane tu relacje ojca z synem. Może to zbyt osobiste pytanie, ale to wszystko brzmi przekonująco, jak i autentycznie; czy tak było?

- Nie – odpowiedział krótko uśmiechając się lekko. Patrząc na nią czarnymi oczami, wręczył jej podpisaną książkę. Dziewczyna podziękowała zadowolona z autografu, po czym odeszła. Zauważył brak kolejki, oprócz niego nie było zupełnie nikogo, wreszcie mógł opuścić księgarnię. Nie dopuszczał myśli, że spotkanie było nudne, a parę osób czekało na podpisanie książek, niż na słuchaniu ględzenia o duchach. Wychodząc czuł się obserwowany.

   Piękny brzeg morza obsypany czystym jasnym piaskiem był przyozdobiony śladami stóp ludzi, jak i ptaków. Lekki, ciepły wiatr wiał na różne strony. Przy brzegu morza spoczywały małe turystyczne statki oraz szalupy. Natomiast mostki były opustoszałe. Nikogo na nich nie było. Czyste pomarańczowe niebo dodawało uroków tego miejsca. Słońce wschodziło powoli puszczając ostatnie promienie na wodę.

   Pisarz wjechał samochodem na parking przeznaczony dla osób, które chcą spędzić czas nad morzem. Zatrzymał się obok zaparkowanego czerwonego pikapa. Przez przednią szybę widział piękny krajobraz, oraz kilka osób z deskami do surfingu. Wysiadł z auta zabierając z dachu deskę, po czym poszedł w kierunku plaży.

   Wszedł do wody, by oderwać się od rzeczywistości. Nie chciał żyć tak jak zwykle samotnie zamknięty w czterech ścianach i tylko skupiony na pisaniu. Od czasu do czas wychodził ,,do ludzi’’, by nie zwariować. Położył się na desce odpływając jak najdalej brzegu. Ludzie spacerowali po piasku, natomiast inni serfowali. Widać było, że znają się na tym, gdyż precyzyjnie utrzymywali się na niskich falach. John także potrafił pływać na desce, robił to od wielu lat. Pisarz spojrzał na niebo, a wtedy zauważył mały samolot, który leciał kilkanaście metrów nad wodą; ciągnął za sobą biały transparent z czarnym napisem. Słońce lekko oślepiało utrudniając odczytanie słów, więc Cusack skupił się na tym, by wyczytać wiadomość. Nie spodziewał się jednego, a mianowicie fali, która tak nagle zepchnęła go z powierzchni wody. Nie zdążył zareagować. Topił się pod wodą próbując resztkami sił wydobyć się. Fala porwała jego deskę odpychając ją jak najdalej. Pisarz nie miał szans, by czegokolwiek się złapać, by w jakiś sposób wydostać się z wody. Tracił powietrze, tracił siłę, tracił życie…

   Leżał sztywno na brzegu morza. Fala, która bezwzględnie połknęła pisarza, męczyła, a następnie wypluła na rozgrzany piasek. Brunet powoli zaczął odzyskiwać przytomność. Leżał na wznak wydalając wodę, która dostała się do płuc. Jego spojrzenie sugerowało zaskoczenie, w końcu myślał, że dopadła go śmierć, ale to najwidoczniej nie była jego pora. Miał jeszcze żyć. Leżąc spojrzał w lewą stronę, a wtedy ujrzał młodego chłopaka, który biegł w jego stronę.

- Żyjesz? – zapytał, gdy zatrzymał się przy nim, tym samym pochylał się patrząc poważnie. – Możesz oddychać? – zapytał po chwili widząc, że pisarz powoli dochodzi do siebie.

   Zatrzymał się tuż obok budynku, w którym funkcjonowała poczta. Owe miejsce znajdowało się niedaleko plaży, gdzie pisarzowi zdarzył się wypadek. John wszedł do pomieszczenia, w którym przy ścianach stały skrytki z listami. Cusack podszedł do swojej, po czym otworzył ją kluczem i wydobył z niej koperty.

- Hej, dawno cię tu nie było – odezwał się młody brunet z długimi włosami sięgającymi za uszy, który pracował na poczcie za okienkiem. Zauważył pisarza, który właśnie miał wyjść z pomieszczenia. – Czytałem twoją ostatnią książkę o nawiedzonych rezydencjach, można się przestraszyć. – uśmiechnął się. John tylko podniósł rękę na pożegnanie i wyszedł z uśmiechem na twarzy.

  Całkiem skupiony na listach przeglądał to, co mu przysłano. Wiele ulotek dotyczących hoteli odkładał na bok myśląc, że to kolejne banialuki z duchami, a zapraszali go tylko po to, by w jakiś sposób ich rozsławił. Siedząc w przytulnej restauracji popijał kawę w białej filiżance. Kelnerka w niebieskiej tunice przyjmowała zamówienia od innych klientów. Atmosfera panowała dość spokojna, jak dla pisarza, był to odpowiedni zaciszek na przeczytanie korespondencji. Niektórych kopert w ogóle nie otwierał. Natomiast rozerwał trzecią z kolei, i wydobył z niej wizytówkę na której pisało ,,jesteś niesamowity’’ oraz życzenia urodzinowe. Odłożył ją rzucając gdzieś na bok stolika. Zupełnie zlał, to co do niego napisano. Pozornie można było powiedzieć, że zachował się jak typowa gwiazda, co miewał wszystko w głębokim poważaniu. Przeglądał tylko to, co było godne jego uwadze. Pomijał również różne zaproszenia, między innymi do moteli, zajazdów oraz hoteli. Pominął kolejne koperty, w których były rachunki, aż natknął się na pocztówkę z widokiem Hotelu Delphi, który znajdował się w Nowym Jorku.

Przez chwilę popatrzył na widoki, po czym odwrócił kartkę na której pisało ,,Don't enter 1408’’. Pisarz chwycił długopis i dopisał ,,=13’’.

- Urocze – rzekł do siebie ponownie odwracając kartkę, przyjrzał się zdjęciom hotelu.

   John wrócił do małego mieszkanka, w którym przebywał tylko sam. Postanowił, że zadzwoni do Hotelu z tajemniczej widokówki. Słowa, które zostały na niej napisane czarnym piórem wręcz go ciekawiły. Chciał jak najszybciej się dowiedzieć o pokoju 1408.

- Hotel Delphi, z kim mam połączyć? – zapytała sekretarka pozornie przyjemnym głosem.

- Chciałbym wynająć pokój tysiąc czterysta osiem – powiedział do słuchawki. Tym samym podrzucał piłką koszykową, to przekładał książki. Był cały czas w ruchu, jakby nie mógł usiedzieć ani chwili w jednym miejscu.

- To niemożliwe – odpowiedziała.

- Nawet nie podałem daty – zdziwił się robiąc dziwną minę. Usiadł przy biurku otwierając laptopa. – Na sobotę? – zapytał nie słysząc wcześniej jej wyjaśnień.

- Niemożliwe – kobiecy głos odpowiedział krótko i na temat.

- Na wtorek? – zaśmiał się z tej sytuacji. Rozłożył się przy biurku i położył nogi na nim.

- Niemożliwe – znów to samo odpowiedziała.

- W przyszłym miesiącu? – zapytał sadząc, że tym razem ona odpowie inaczej.

- Niemożliwe – padła znów ta sama odpowiedź.

- W lato? – nie poddawał się. Ucichło, jednak sekretarka się poddała, albo po prostu nie chciała dłużej rozmawiać z tym facetem. John odłożył słuchawkę, ale nie miał zamiaru poddawać się.

   Przeglądał w internecie różne artykuły dotyczące Hotelu Delphi. Ten pokój nie dawał mu spokoju. Usilnie chciał się dowiedzieć jak najwięcej informacji o nim. Czuł, że to będzie dobry materiał na najnowszą książkę.

,,Właściciel fabryki wyskakuje z okna hotelu’’ –przeczytał nagłówek artykułu, w którym było zdjęcie mężczyzny z brodą i okularami. Szybko zapisał w małym notesie informację.

   Przez kolejne minuty, które zamieniały się w godziny przesiedział przy laptopie zapisując cenne informacje do notesu. Tak bardzo napalił się na ten pokój, że postanowił zrobić wszystko, by opisać go w książce. Miał nadzieję, że jego nowy materiał wzbudzi większą sensację, niż poprzednie.

   Wydawnictwo, Nowy Jork.

- Dzwoni John Cusack z Los Angeles, połącz do gabinetu – powiedział Norris do sekretarza, po czym wpadł wraz ze współpracownikiem do gabinetu. Szef Norris zasiadł za biurkiem, a jego współpracownik stał. Oboje byli zabiegani, ale telefon od pisarza był ważny, więc musieli poświęcić chwilę czasu dla niego.

- Znajdziesz chwilkę dla Johna? Jest trochę depresyjny. – rzekł do niego szef wydawnictwa, które wydawało książki Cusacka.

- Więc go pociesz, bo zacznie nam truć – śmiał się współpracownik Malkowich nie mając zamiaru z nim rozmawiać. – Przeczytałem pięć rozdziałów, mocne! – rzekł tym razem do telefonu, który był przełączony na głośnomówiący.

- Załatwiłeś mi to, o co cię prosiłem? – usłyszeli głos Johna, który przeszedł do konkretów. Nie miał zamiarów rozmawiać o swojej książce, a o pokoju.

- Jasne – odpowiedział. – Jest u nas adwokat.

- Tylko się streszczaj, bo bierze dwieście dolców za godzinę – ostrzegł pisarz, który siedział u siebie na starym fotelu trzymając telefon przy uchu, patrząc gdzieś w dal. – Co z Hotelem Delphi? – zapytał

- Ta rudera, przy której chętnie zorganizujesz darmowej promocji? Jestem zadowolony z postępowań Pudensa. Poszperał przy paragrafach, i wyszło, że to dyskryminacja, a przepis jest przepisem. Jeśli pokój jest wolny muszą ci go wynająć. – wyjaśnił Norris. – Dyrekcja będzie marudzić, ale nie ma wyjścia.

- Jeśli nie przyjmą rezerwacji pogrozimy im pozwem – odezwał się adwokat.

- Więc wszystko załatwione? – zapytał Cusack. Adwokat kiwnął, że tak, podobnie szef, ale i tak musieli się odezwać, bo John nie był tu z nimi obecny.

- Tak – rzekł Norris, wtedy jego kumpel Pudens wyszedł, a szef tej całej firmy został sam. Wyłączył głośnomówiący, po czym odezwał się do słuchawki. – John, jesteś tam? Teraz pytam prywatnie, na pewno chcesz tu przyjechać?

- To idealny temat ostatniego rozdziału – wyjaśnił mu John głaszcząc szyjkę butelki z piwem.

- Wiem, ale po tym, co cię spotkało na pewno chcesz tu wracać? – zapytał Norris. Już był całkiem poważny.

- Tylko na chwilę – rzekł bez jakichkolwiek uczuć.

- Zadzwonisz do Jennifer? – znów zapytał.

- Nie chcę się narzucać – rzekł. – Wpadnę i wypadnę, nikt nie ucierpi. – upił kolejne łyki piwa trzymając słuchawkę. – Służbowa wizyta. – dopowiedział. 

👻Chapter 02 napisany po części z filmu "Pokój 1408"

👻 Credits : screeny ze sceny w księgarni są zrobione przeze mnie - z filmu "Pokój 1408". Gif z google.com "j cusack gif"

Hej Wam! Dziękuję za komentarze pod poprzednim postem, Wszystkie rady biorę pod uwagę. Poprawiłam wytknięte błędy, także zanotowałam pewne rzeczy, aby się nie pogubić w przyszłych postach. Co prawda, nie dam rady wstawiać postów raz na tydzień, bo według mnie to niemożliwe, gdyż samo poprawianie i przerabianie rozdziału zabiera mi kilka dni. Raz na dwa tygodnie ujrzycie tu rozdział. Chciałabym wstawiać je częściej ... jednak nie chcę niepożądanego efektu. Co do komentarza Vipery : Co do treści, a raczej słowa "Haj!" , jakie niejednokrotnie wypowiada główny bohater. Po prostu to załapałam z filmu (po ang. właśnie słychać te "Haj!", niż "Hej". Wiadomo). No i na tyle mi się spodobało, że tak pozostało już i tyle :)

Druga sprawa (wyjaśniam teraz), jeśli chodzi o zdjęcia: na książce, jak i na pocztówce jest inne imię i nazwisko pisarza - Mike Enslin. W powieści Kinga jak i w ekranizacji pisarz właśnie tak się nazywa. Ja nie poszłam za Kingiem, ani reżyserem, więc postanowiłam, że użyję danych osobowych aktora, który zagrał w Pokój 1408. Za niedługo poznacie wiele innych sprzeczności, sytuacji niezgadzających się ani z filmem ani z książką. Później już poznacie tylko moją własną wersję 1408. I mam nadzieję, że się Wam spodoba. Chętnie poczytam Wasze opinie, pytania i inne ... na które odpowiem pod kolejnym postem :) 

Jeżeli nie czytałeś/aś poprzednich postów - zapraszam do zakładki "Rozdziały". Chętnie odpowiem na Wasze jakiekolwiek pytania. I kolejna informacja na dziś: 

 11 marca na TVN7 będzie komedia "Facet z ogłoszenia", w którym gra Cusack  :) Jeżeli chcecie - możecie sobie obejrzeć :P Bo ja na pewno będę :P (chętnie poznam Wasze opinie na temat filmu, jak i Johna).

Zdjęcia robiłam samodzielnie. Pochodzą z programu TV "Tele Tydzień".

I na koniec, piosenka, która wjeeeeeechała mi się :D

Feder feat Alex - Lordly

edit 12.03 : dziękuję Wilczy za wytknięcie błędów. Już poprawione :)