Chapter 03

   Nowy York. Taksówka zatrzymała się pod wielkim Hotelem Delphi, który znajdował się w centrum miasta. Wielki tłok na ulicy nie robił wrażenia na pisarzu, który spokojnie siedział na tylnym siedzeniu. Jak zwykle za prawym uchem miał jednego papierosa, którego miał zamiar spalić w hotelowym pokoju, a może i nie?

- Jesteśmy na miejscu – odezwał się taksówkarz. John wybudził się z myśli. Po wręczeniu należnych mu pieniędzy wysiadł zabierając swoje rzeczy i udał się w stronę wejścia do Hotelu. Z pozoru można było stwierdzić, że w owym budynku nigdy nie dochodziło do nawiedzania przez duchy. Może to, dlatego, że Hotel stał całkiem po środku miasta; ludzie ciągle wchodzili i wychodzili z niego; tętniło tu życiem, pośpiechem, zabieganiem. Gdy pisarz wszedł do środka przywitał go niemały tłumek ludzi oraz wielki hol. Wnętrze wyglądało na bogate i unowocześnione. Światła były żywe, brakowało typowego ponurego klimatu, jak przy większości Hoteli. Pisarz udał się w stronę recepcji, gdzie spotkał kobietę, zapewne tą, która rozmawiała z nim przez telefon.

- Witamy w Hotelu Delphi – rzekła ciemnowłosa blondynka uśmiechając się do niego promiennie. – Ma pan rezerwację?

- Tak. John Cusack, na jedną noc – odpowiedział. Kobieta zaczęła sprawdzać w komputerze.

- Może pan przeliterować? – poprosiła. Gdy ten spełnił jej prośbę, w komputerze wyświetliła się informacja ,,powiadomić dyrekcję’’. – Przepraszam na chwilę. – rzekła po chwili i wyszła. Gdy pisarz rozglądał się po holu, owa recepcjonistka podeszła do innego pracownika. I Cusack to zauważył.

- Właśnie pojawił się ten pisarz, John Cusack – powiedziała.

- Gdzie teraz jest? – zapytał wysoki szatyn.

- Przy recepcji – rzekła.

- Zajmę się tym – udał się w inną stronę. Cusack obserwował go, zauważył, że ten wcześniej rozmawiał z tamtą kobietą. Domyślał się, że jest coś nie tak. Zauważył także młodą brunetkę, która stała przy białoczarnym wózku. Pochylała się nad nim, na pewno musiało leżeć tam dziecko.

- Dobry wieczór. Przenieść pańskie bagaże? – nagle pojawił się służący.

- Nie – odpowiedział mu chłodno Cusack. Facet odszedł z kulturą, bo gdyby nie regulamin, na pewno wyzywałby na pisarza. Niespodziewanie zjawił się czarnoskóry mężczyzna. Wyciągnął rękę w kierunku Johna.

- Witam. Jestem Samuel L. Jackson, dyrektor i szef hotelu Delphi – przedstawił się, po czym uścisnęli sobie dłonie. – Chętnie służę pomocą przy rezerwacji pokoi, stolików, restauracji, biletów do kina. W czym mogę służyć?

- Proszę dać mi klucz do tysiąc czterysta osiem – John zszedł na inny temat, a mianowicie nawiedzonego pokoju. Samuel nie krył zdziwienia.

- Proponuję panu apartament w tej samej cenie – Samuel chciał go odciągnąć od debilnego pomysłu nocowania w strasznym pokoju. W końcu był odpowiedzialny za gości.

- Pokój tysiąc czterysta osiem – powtórzył pisarz patrząc na niego chłodno.

- Pan nie odpuszcza – rzekł szef. Cały czas uśmiechał się do niego, ale w głębi duszy chciał, aby ten pisarz jak najszybciej odpuścił sobie ten pomysł. – W takim razie zapraszam pana do siebie.

   Gdy weszli do gabinetu, rozsiedli się przy biurku. W końcu czarnoskóry kazał mu się czuć jak u siebie. Cusack był śmiały, choć nie okazywał tego zawsze. Samuel już wyrobił o nim zdanie: pieprzony gwiazdor.

- Czy pokój tysiąc czterysta osiem to pokój dla palących? – zapytał pisarz.

- Tak – rzekł Samuel.

- Świetnie, jeden problem z głowy – odrzekł. Cusack był nałogowym palaczem, zapewne wtedy, gdy coś go drażniło, czy nie wychodziło. Ogólnie palił w kratkę, co niektórzy mogliby powiedzieć, że jest wrogiem papierosów, ale gdy nadchodziła kryzysowa sytuacja znikąd sięgał po paczkę Malboro.  

- Może cygaro? – zaproponował mu Samuel. W końcu pisarz palił, więc chciał go dobrze ugościć w swoim gabinecie, a przy okazji odradzić pokój tysiąc czterysta osiem. W pomieszczeniu panowała ponura atmosfera, ale tylko, dlatego, że gabinet był udekorowany, jak i umeblowany ciemną kolorystyką. Także lampka paliła zbyt słabo, ale to nie przeszkadzało dyrektorowi tego wielkiego Hotelu.

- Dziękuję, nie palę – odpowiedział. Podrapał się po szyi i zaczął tłumaczyć. – To na wypadek wojny atomowej. Rzuciłem palenie dawno temu; ten papieros to właściwie amulet, takie dziwactwo pisarza – wskazał na papieros, który miał za uchem. Sam nie wiedział ,czemu tak powiedział, ale dla niego sporadyczne palenie tytoniu, to jak niepalenie go wcale. W końcu nie uważał się za palacza nałogowego, a że raz na jakiś czas zapali, nie czyni z niego nałogowca.

- Ale pije pan? – zapytał L.Jackson chwytając za butelkę.

- Jasne, przecież jestem pisarzem – szybko mu odpowiedział. Alkoholem nie pogardzi, choć nie jest pijakiem.

- To jest Käüősę Wrę*, rocznik tysiąc dziewięćset trzydzieści dziewięć – wskazał czarnoskóry na butelkę trunku. – Doskonały koniak, osiemset dolarów, jeśli uda się go panu znaleźć.

- Dzięki za łapówkę, ale i tak się tam zatrzymam – pisarz mu wyjaśnił. Nadal stawiał na swoje, i żaden koniak, czy whisky nie było w stanie go odciągnąć od szalonego pomysłu.

- Na jak długo? – zapytał dyrektor, tym razem spacerując po pomieszczeniu.

- Jak zwykle na jedną noc – Cusack stanął przy oknie, ale cały czas utrzymywał kontakt wzrokowy z Samuelem.

- Nikt nie przetrwał tam dłużej, niż godzinę – powiedział całkiem poważnie dyrektor. Przysiadł za biurkiem. John oparł się o ścianę głośno sapiąc. Ten fakt go jak zwykle śmieszył, ponieważ nie bał się dziwnych opowiastek szefa tego Hotelu. Zaśmiał się cicho, choć był lekko zdenerwowany.

- Musiałbyś się przebrać za trupa, żeby nabrać mnie na te bajki – mówił do całkiem poważnego L.Jacksona, któremu także cierpliwość się kończyła.

- Szydzisz ze mnie, a ja chcę cię tylko przestrzec – Samuel patrzył poważnie. Nie mógł pojąć jak taki dorosły facet może zachować się lekkomyślnie, i usilnie próbować dostać się do strasznego pokoju. Faktycznie zachowanie miał kapryśnej gwiazdki zadufanej w sobie. Liczyło się tylko to, co on chciał. Szef Hotelu nie miał o nim zbyt dobrego zdania. Szczególnie teraz, gdy go osobiście poznał. John to, co chciał musiał dostać i tyle. Samuel nie lubił takiego podejścia.

- Wygłupiasz się wciskając brednie – stanął kilka metrów przed nim. Obaj mężczyźni patrzyli na siebie dość nerwowo. Żaden nie chciał ustąpić. – W końcu dasz mi ten klucz, i opiszę ten pokój, a wasze obłożenie wzrośnie o pięćdziesiąt procent. – wyjął dyktafon ignorując wściekłego dyrektora, z którego faktycznie szydził. – Pozwolisz, że nagram tę rozmowę? – postawił dyktafon na biurku. – Rozumiem, że się zgadzasz? – spojrzał na Samuela z iskierkami w oczach. Czarnoskóry tylko pokręcił głową.

- Nic nie rozumiesz – odezwał się siadając za biurko ponownie. Cusack także usiadł. Emocje powoli opadały, a faceci zaczęli dalej rozmawiać o pokoju. John nie chciał kłótni, ale cholernie był napalony na ten tajemniczy pokój. Jego zapał był wyczuwalny, i nie miał ochoty rezygnować, bo ktoś puścił niby plotkę o tysiąc czterysta osiem. Napalił się, i odwrotu już nie było.

- Wiem, że Delphi nie ma takiej renomy jak Plaza, albo Karmajza, ale dziewięćdziesiąt procent pokoi jest zawsze zajętych. – kontynuował Samuel. – Nie martwię się o swój Hotel, ani o ciebie. Nie chcę żebyś zamieszkał w pokoju tysiąc czterysta osiem, bo nie mam ochoty go doprowadzać później do ładu. W hotelach liczy się atmosfera i wygoda, a ja jestem dyrektorem tego hotelu, a nie pokojówką. Za moich czasów były tam cztery zgony. Po ostatnim nie udostępniamy pokoju tysiąc czterysta osiem gościom.

- Po śmierci Dawida Hajda ortodonty schizofrenika, który najpierw podciął sobie żyły później przemienił się w eunucha – dokończył pisarz.

- Widzę, że lekcje odrobione – skomentował Samuel. Chociaż nie okazał jakiegokolwiek zdziwienia.

- Jestem zawodowcem – podkreślił Cusack.

- W 95 letniej historii tego hotelu siedmiu gości wyskoczyło przez okno; czterech przedawkowało; pięciu się powiesiło – te ostatnie trzy słowa dopowiedział z nim pisarz, który był dość dobrze przygotowany do tematu o makabrycznych zdarzeniach, które miały miejsce w tamtym pokoju. – Trzech okaleczyło, a dwóch udusiło. Dyrektor Samuel L. Jackson dobrze zna historię tego hotelu. Recytuje tę makabryczną litanię bez zmrużenia oka. – dalej dopowiedział sam Cusack.  

- Myślisz, że jesteś spryciarzem? – zapytał Samuel. Oboje usiedli.

- Jestem fachowcem. A ustaliłeś, że w tym pokoju doszło do dwudziestu dwóch zgonów z przyczyn naturalnych?

- Naturalnych? Nie, bo o tym gazety nie piszą. W sumie straciło tam życie pięćdziesiąt sześć osób – na koniec wskazał palcem na sufit, oczywiście mając na myśli tamten pokój. Cusack aż się zdziwił dużą ilością ofiar.

- Pięćdziesiąt sześć? – zapytał z niedowierzaniem. – Zalewasz…

- Przyczyną śmierci była epilepsja, zawały, wylewy, utonięcia – mówiąc czarnoskóry wyjął z szufladki szarą teczkę wielkości A4.

- Utonięcia? – pisarz nie mógł uwierzyć.

- Mike Trinner utopił się w rosole – odpowiedział mu Samuel. Miał na myśli śmierć podczas jedzenia obiadu.

- Niby jak to zrobił?

- Właśnie bardzo interesujące. – rzekł i położył rękę na teczce. – Wszystko jest tutaj. Udostępnię ci to, jak podobnie swój gabinet. Możesz zrobić notatki i wszystko opisać, ale pod jednym warunkiem, że nie zamieszkasz w tym pokoju.

- Naprawdę mogę to przejrzeć? – Cusack skupił się na teczce, niż na ostatnich słowach szefa Hotelu Delphi. Po chwili wstał i po krótkiej ciszy, odezwał się. – Wciąż czekam na koniak.

Samuel wstał, i podszedł do barku, po czym wziął lampkę i postawił ją na biurku, a następnie nalał do niej koniaku. Jak zwykle okazywał powagę. Podał Johnowi trunek, po czym ponownie usiedli. Pisarz upił z niej kilka dużych łyków.

- Pyszny – stwierdził.

- Proszę, w prezencie od firmy – L.Jackson wręczył mu butelkę koniaku. Brunet od razu schował ją do torby.

- Jednak tam zamieszkam – oznajmił.

- Cholera! – krzyknął Samuel już nie mogąc opanować nerwów. Nie to, że jego słowa poszły na marne, to jeszcze pozbył się drogiego koniaku.

- Przykro mi – skomentował pisarz nie zdając sobie z niczego sprawy.

- Chociaż przeczytaj, a gwarantuje, że przejdzie ci na to ochota – wręczył mu teczkę. John od razu ją otworzył i zaczął przeglądać makabryczne zdjęcia i artykuły.

- Pierwsza ofiara Kevin Malis sprzedawca maszyn do szycia zamieszkał tu po otwarciu Hotelu w październiku 1912. Poderżnął sobie gardło, ale nie to było najgorsze. Później nim wykrwawił się na śmierć w napadzie szału próbował je zaszyć igłą. – opowiedział Samuel pochylając się już nad nim. – Nie musisz się tam zatrzymywać. Zdjęcia zrób w 1404, ma identyczny rozkład; nikt się nie połapie.

- Moi czytelnicy oczekują prawdy – wytłumaczył Cusack przeglądając zdjęcia. Obaj krążyli po pomieszczeniu. Samuel ze zdenerwowania, a John ze zniecierpliwienia za kluczem do 1408.

- Szukają sensacji i tanich wzruszeń – ocenił ich Samuel. – Don Diego z obciętą głową wciąż nawiedzał opuszczoną farmę; szczekający duch z Pupeth Dames.

- To wierne cytaty, skąd je znasz? – zapytał pisarz lekko uśmiechając się.

- Twoje przecenione książki leżą we wszystkich księgarniach. Pełne cynizmu napisane przez błyskotliwego, jak i utalentowanego człowieka, który nie wierzy w nic prócz siebie – odpowiedział czarnoskóry.

- Tak, przyznaję się. Wszystko już omówiliśmy, daj mi wreszcie klucz – pisarz upierał się na swoim.

- Nie obrażaj się jak panienka, zaskoczyłeś mnie. Nie jesteś jakimś marnym pisarzem. Podobała mi się pierwsza książka. Jak brzmiał ten tytuł? – na koniec zapytał szef Hotelu.

- Długa droga do domu – odpowiedział Cusack.

- Ach, tak – rzekł. – Ten ojciec był rzeczywiście drań.

- Owszem. Daj mi klucz – znów upierał na swoim. Za nic szef Hotelu nie mógł go odciągnąć od banalnego pomysłu. – Mieszkałem w domu seryjnego gwałciciela, myłem zęby obok wanny, w której David Shmitt utopił całą swoją rodzinę. Kiedy skończyłem 12 lat, przestałem się bać wampirów. Wiesz, dlaczego mogę się tam spokojnie zatrzymać? Bo nie wierzę w duchy. A nawet gdybym wierzył, to nie ma Boga, który by nas przed nimi uchronił.

- Więc cię nie przekonam? – zapytał.

- Wreszcie się rozumiemy. 

👻 Chapter 03 napisany po części z filmu "1408". Dialogi mogą się nie zgadzać z tymi z filmu, podobnie co informacje :P
👻 Credits foto - google.com search: "movie 1408"
👻 Credits: Gif - google.com search: "j cusack gif"
Käüősę Wrę* - nazwa wymyślona przeze mnie :) 

Haj! Mamy trójeczkę :) Jest dooobrze, bo w wordzie mam szkice kolejnych rozdziałów. Wyjątkowo krótki rozdział, ale następny trochę rozbuduję. Z tej racji, że opublikowałam z marną ilością zdań owy post - kolejny będzie szybciej wstawiony. Termin tydzień xD To będzie wyjątek, chyba, że w przyszłości zdarzą się krótkie rozdziały  - to będą wystawiane szybciej niż raz na dwa tygodnie.
Ponadto dzięki za opinie na temat filmu Facet z ogłoszenia i nie tylko :P Yhhh .... Czy Wam też podobał się nowofundland czworonóg? Matka Teresa - dość oryginalne imię jak dla psa, prawda? A wyobrażacie sobie, że ta suka miała zaledwie kilka miesięcy i już była dość duża? Wyczytałam w ciekawostkach o tym filmie. Ach, i w filmie grały takie dwa nowofundlandy :P 

(foto: google.com search: must love dogs; wykadrowane przeze mnie)

John Cusack mówił o nich: „wielkie, kochane, futrzane, pluszowe misie”. Więcej na <źródło>. Co do postu, oczekujcie czwóreczkę jeszcze w tym miesiącu :)