Chapter 04

   Blond włosa młoda kobieta przechodziła przez korytarz na czternastym piętrze Hotelu Delphi, gdzie znajdował się Pokój 1408. Pierwotnie to piętro było trzynaste, lecz z pewnych okoliczności, jakie zachodziły w niesławnym 1408, szef zarządził żeby po dwunastym piętrze było czternaste. To jednak nie dało poczucia bezpieczeństwa tutejszym pracownikom. Blondynka niechętnie zajmowała się pracą w tym miejscu. Najgorsze bywały grafiki, w których musiała wchodzić do sąsiednich pokoi: 1407 i 1409.  

   Pokojówka niepewnie minęła drzwi, za którymi znajdowało się okropne pomieszczenie. Poczuła dreszcze na plecach, jak i dziwne uczucie. Zapach babcinych perfum rozniósł się po pomieszczeniu; a już po chwili nie było nic czuć. Blondynka wiedziała, że to nie przypadek. Starsze osoby rezerwują pokoje na niższych piętrach, tutaj zaś spotkać można było jedynie ludzi około czterdziestki.

   Dziękować mogła, że Samuel nie kazał jej sprzątać w 1408. Sporządził, że tylko chętne pracownice mogą uprzątać, oczywiście w parach i pod nadzorem. Zamyślona nie usłyszała za sobą młodą kobietę, która szła w jej stronę. Brunetka z długimi prostymi włosami, oraz kolorowymi tipsami zatrzymała się tuż obok Moreny.

- Proszę posprzątać w moim pokoju – odezwała się do blondynki. – Po wczorajszej imprezie trochę się nabrudziło. Proszę nie kablować szefowi, bo ten Hotel znajduje się w dobrym miejscu, gdzie mam blisko do pracy, a i zostawiłam napiwek dla ciebie.

- Tylko dokończę zmiatanie na tym korytarzu i zajmę się pani pokojem – poinformowała ją Morena. Sądziła, że tipsiara pozostawiła marne parę dolarów, za które mogłaby kupić paczkę tanich prezerwatyw, które i tak byłyby bezużyteczne. Morena od kilku miesięcy nie miała faceta, a także i nie sprawdzała się dobrze w łóżku. Dostatecznie uświadomił jej to były partner. Ostatnia jej miłość odeszła do innej, która bardziej okazywała aktywność seksualną. Odkąd Morena została sama, nie myślała o takich sprawach; wmówiła sobie, że tamten chłopak nie był jej wart. „Tipsiara” oddaliła się w stronę windy trzymając różową torebkę. Była niewiele niższa od pokojówki. 26- latka zaliczała się do średnich kobiet, choć przez jej „chudość” wydawała się być wysoka.

   Dwudziestosześciolatka skupiła się ponownie na zmiataniu, gdy gość hotelowy odszedł do windy. Po chwili zapadła zupełna cisza. Gdzieniegdzie było słychać czyjeś kroki dochodzące z pokoi. Morena była przyzwyczajona do takiej roli. Pracowała już kilka lat, i ani razu nie otrzymała skargi. Pensja starczała jej w zupełności na miesiąc. Nie musiała opłacać mieszkania, ponieważ posiadała pokój na parterze dla pokojówek.

   Usłyszała znajomy dźwięk, winda zatrzymała się na czternastym piętrze. Drzwi się wysunęły, wtedy ujrzała Samuela – szefa całego Hotelu Delphi, oraz nieznajomego bruneta.

- Dalej pan sam pójdzie – rzekł do niego L. Jackson. – Jeszcze pan może się rozmyślić.

- Zostanę tylko na jedną noc, jutro rano zmyję się niezauważalnie. I nie będzie problemu – uśmiechnął się do niego. Samuel pokręcił głową, nie chciał patrzeć jak trzydziestoparolatek jawnie popełnia samobójstwo. Nacisnął przycisk, i winda się zamknęła. Samuel z powrotem wracał na parter. Morena nie wiedziała, co się dzieje, i czemu szef nalegał, aby pisarz się rozmyślił. Gdy tylko zbliżył się do drzwi przeklętego pokoju, niemal dostała dreszczy. Instynktownie podeszła do niego mając nadzieję, że dowie się czegoś ciekawego.

- Co miał na myśli asfalcik? – zapytała go. John z zaskoczeniem spojrzał na blondynkę, która okazała się niewiele niższa od niego. Nie rozumiał, co mówiła do niego pokojówka. I dlaczego zakłócała jego prywatność.

- Jaki asfalcik? – zapytał patrząc na nią poważnie. Zauważyła, że jego oczy nabierały ciemnych barw. Chyba były czarne. Przez pewną chwilę zapatrzyła się w niego. Te jego oczy …

- Samuel. Tak na niego mówimy, to znaczy pokojówki – wyjaśniła szybko. – Tylko proszę nie myśleć, że jestem rasistką, bo tak nie jest. Czasem używamy innego pseudonimu, czyli czekoladka.

- Aha, rozumiem – uśmiechnął się. – Wybacz, ale muszę iść do pokoju. Czeka mnie kolejna noc pracy.

- Przepraszam, że tak pana zatrzymałam, ale jestem ciekawa, o jaką pracę chodzi – Morena słynęła z tego, że była ciekawa, ale przeważnie nie okazywała się gadatliwością. Chodziło tym razem o gościa z czternastego piętra, pierwotnie z trzynastego. Miała nadzieję, że nie chodziło o pokój 1408, choć stała z nim obok tych pieprzonych drzwi.

- Jestem pisarzem grozy. Nazywam się John Cusack – przedstawił się. Morena nagle uśmiechnęła się szeroko. Jednak po chwili doszło do niej, że była totalną gapą, aby go nie poznać. Poczuła lekkie zmieszanie. I chyba on to także zauważył.

- Nie wierzę – rzekła zdziwiona. – Czemu ja pana nie poznałam … Przepraszam. Z tego, co wiem, pisał pan powieści romantyczno-kryminalistyczne. Kilka lat temu czytałam ‘’Miłość z Przedszkola’’ , „Długa droga do domu” oraz „ Wakacyjny romans”. To były piękne powieści. – chyba się zamyśliła zapominając, że sama była w trakcie pracy.

- To były stare dzieje. Nie jestem tym samym … - nie dokończył. –  Przerzuciłem się na grozę – powiedział. – Jak masz na imię? – zapytał zmieniając temat. Mówił jej na „ty”. Nie czuł powodów, aby „paniować” jej. Była taka młoda.

- Morena. - odpowiedziała. – Przybyłam z dalekiego kraju, ale mieszkam już dwadzieścia lat, to znaczy w tym kraju – opowiedziała. Cusack uśmiechnął się promiennie, po czym wskazał na pokój 1408.

- Idę już, na razie – odwrócił się podchodząc do drzwi przeklętego pokoju. Morena zauważyła, że coś jest nie tak. Pisarz trzymał klucz do strasznego pokoju, już miał go wsadzić w dziurę, lecz dziewczyna stanęła przy drzwiach odpychając zdezorientowanego pisarza. Nie chciała, aby skończył marnie, by cokolwiek mu się stało. Musiała na szybkiego poszukać jakiejś wymówki, byleby jej ulubiony niegdyś pisarz ocalał. Jej ręce drżały, widziała, że w pewnym sensie zdenerwowała bruneta, ale nie mogła pozwolić mu na taki czyn.

- Co ty robisz? – zapytał. – Chcę wejść do tego pokoju – wskazał na drzwi.

- Radzę zostawić otwarte drzwi – radziła. – Nikt nie przeżył godziny w tym pokoju. Jeżeli pan chce napisać książkę do końca, to proszę nie bagatelizować słów Samuela L.Jacksona.

- Jasne – tylko tyle powiedział i przekręcił klucz w zamku. Usłyszał zgrzyt, po czym pchnął drzwi przed siebie. Jego oczom ukazał się pokój zaprojektowany z lat dwudziestych. Domyślał się, że nikt nie chciał zmieniać jego wystroju przez te wszystkie lata, ale pomimo tego podobało mu się wnętrze. Budziło zaciekawienie, jak i grozę. Wszedł do środka widząc przedpokój wyposażony w stare antyki, które śmierdziały starością. Poza tym leżał kremowy dywan w starodawne wzorki. A na nim spoczywał ciemnobrązowy stolik, na którym stał wazon ze świeżymi kwiatami. Zaś w sypialni stało duże łoże idealnie pościelone. Po bokach posiadało dwa stoliki nocne, i starodawne lampki z zżółkniętymi kloszami. Nad łóżkiem wisiał obraz przedstawiający statek pływający po niespokojnym morzu. Wszystko wydawało się takie normalne, a zarazem straszne. Wytapetowane ściany posiadały kolor beżu z brązowymi paskami. Tuż za sypialnią znajdowała się mała łazienka, w której także dochodziło do dziwnych zgonów. Cusack był podniecony sytuacją, że był w nawiedzonym pokoju. Sam nie wiedział, za co się zabrać. Wyjął z torby dyktafon, po czym zaczął krok po kroku opisywać nawiedzony pokój. Szczególnie skupił się na wystroju, jak i obrazach, które były strasznie dziwne. Nie zdążył wejść do łazienki, gdy nagle drzwi od pokoju zamknęły się w wielkim hukiem. John podbiegł do wyjścia, lecz gdy złapał za klamkę i ją szarpnął, nie mógł otworzyć zatrzaśniętych drzwi. Zaczął walić w nie pięściami, w nadziei, że ktokolwiek go usłyszy. Czuł czyjąś obecność. Zaczął się obawiać, że słowa Moreny, jak i Samuela były prawdziwe…

   Szarpał klamkę, która pod wpływem jego siły oderwała się od drzwi. Rzucił nią o podłogę spanikowany, że nadszedł już jego koniec. W jego głowie roiło się od pytań; ze strachu, jaki poczuł, nie mógł jednak racjonalnie myśleć. Nigdy nie wierzył w duchy, aż do tego momentu. John osunął się na podłogę siadając tuż pod drzwiami. Powtarzał sobie, że to, co się stało, nie było sprawką duchów uwięzionych w tym pokoju. Pomyślał, że to wina tego trunku, który dostał od Samuela. Albo, to przez narkotyki, jakie ostatnio zażył, aby bardziej skupić się na napisaniu początku książki. Jego serce biło coraz szybciej, a ciało zaczęło odczuwać kolejne uroki pokoju 1408.

  Po chwili znów powróciła jego pewność siebie. Walnął pięścią w dolną część drzwi.

- Morena! – krzyknął. – Wiem, że to ty wykręciłaś tą peprzoną klamkę! Jeżeli chcesz mnie w ten sposób przestraszyć, to ci się nie udało! – odpowiedziała mu cisza.

   Temperatura słabła z każdą minutą. Choć niedawno pisarzowi było gorąco, to teraz robiło się zimno. Spojrzał na okna, które były pozamykane. Podszedł do nich, by się upewnić, że faktycznie nie były przyczyną zimna. Wyobraził sobie Samuela, który w jakiś sposób sterował ogrzewaniem w 1408. Zmienił na ultra chłód, aby pozbyć się nieproszonego gościa. John już w myślał go klął. Był niemal pewny, że szef hotelu drwił sobie z niego.

  Rozejrzał się dookoła zauważając, że ohydny obraz wiszący nad łóżkiem wisiał dość krzywo. Pomimo tego przedstawiał złowrogie morze z ogromnymi falami i topiący statek. Wydawało się, że malowidło pokazywało zupełnie coś innego, niż za pierwszym razem. Cusack usiadł na krześle zakrywając dłońmi twarz. Miał wrażenie, że naćpał się czegoś za dużo. W papierosach miał śladowe ilości marihuany, ale taka trawka nie powinna go omotać, nawet po kilku łykach alkoholu. Zawsze był silny, ale tym razem czuł, że przegrywał z tym pokojem.

   Wstał. Popatrzył na całe pomieszczenie.

- Nie istniejecie, jesteście wytworem mojej chorej wyobraźni, bo tak bardzo chciałem was zobaczyć – zaśmiał się kpiąco. – Nie zwariuję przez jakiś głupi pokój. – dopowiedział. – Kurwa, przecież nie ma tu ani jednej pieprzonej duszy … Żadnego ducha. –  Spojrzał raz jeszcze na okna, które pokryły się lodem. W pomieszczeniu zapanowała zima, choć facet jeszcze nie odczuwał ogromnego mrozu. Nagle pod jego stopami zalśniła podłoga oblodzona, jak w najgorszy mróz. – Cholera, co tu się dzieje?

   Chwycił drewniane krzesło nie zważając na to, że będzie musiał za nie zapłacić. Rzucił nim o drzwi, które były wyjątkowo odporne na uderzenia przedmiotami. Krzesło rozprysło się na kawałki. Cusack jeszcze mocniej się zdenerwował. Nigdy nie był słabym facetem, i nie poddawał się, szczególnie, gdy jego umysł zaczął płatać figle.

   Wyjął z kieszeni komórkę, która nie mogła wychwycić zasięgu. Był jeszcze laptop - być może ostatnia deska ratunku, aby nie zamarznąć na śmierć, musiał poprosić kogoś o pomoc. Ponownie włączył dyktafon:

- Pieprzony Samuel teraz pewnie siedzi i spogląda z ukrytej kamery. Gdy stąd wyjdę, zabiję go własnymi rękami, albo nie! Podam go do sądu! Pokój jest niezamieszkiwany od lat, przez co klamka mogła się oderwać, a drzwi zatrzasnąć. A może to nie Samuel, a może klimatyzacja była popsuta? - wyłączył dyktafon. 

   Wyjął z torby laptop i otworzył go. Pokój powoli zamieniał się w lodową krainę. Cusack tracił resztki ciepła. Otulił się kołdrą, jaka wcześniej leżała na łożu. Gdy tylko uruchomił Skype’a, wybrał z listy Jennifer, która dwa lata temu była jeszcze jego żoną. Na zdjęciu była uśmiechnięta, a jej brązowe włosy pięknie prezentowały się w upięciu.

- Odbierz – mówił patrząc na jej zdjęcie. Jeden sygnał, drugi, trzeci …

- John, po licha do mnie wydzwaniasz? – odezwała się na powitanie. Właśnie rozpoczęła się wideo rozmowa. Pisarz poprawił doczepianą kamerkę na klips, w odbiciu widział siebie, jak mróz powoli otulał jego ciało. Jennifer siedziała na fotelu, w jakimś nieznanym mu miejscu.

- Pomóż mi, Jennifer! Jestem w Nowym Jorku, w hotelu Delphi – krzyczał.

- Nie słyszę cię, coś przerywa! – obraz się powoli zamazywał. John tracił resztki cierpliwości. Walnął pięścią w ekran laptopa, jakby to spowodowało poprawę. Na nic.

- Jennifer! – wydzierał się. Połączenie zostało przerwane. – Kurwa!

   Zakrył twarz dłońmi. Przez chwilę czuł, że jednak nie da rady. Jego ciało marzło z każdą minutą coraz mocniej. Klęczał owinięty przy laptopie, gdy nagle usłyszał dziecięcy głos. Spojrzał za siebie, jego oczom ukazała się ośmioletnia dziewczynka w białej piżamie. Miała długie, brązowe włosy, które sięgały jej prawie do pasa. Cusack nie wierzył własnym oczom.

- Katie? – zapytał. Przez chwilę zapomniał o panującym mrozie, o 1408, jak i o tym, że jego córeczka tak naprawdę nie żyła. Wpatrzył się w jej twarz czując, że dostał chwilowego paraliżu. 

- Tatuś – powiedziała patrząc na niego stęsknionym wzrokiem. Zanim zdążył wstać, dziecko zniknęło. Rozpłynęło się w powietrzu jak mgła. Chyba tracił kontakt z rzeczywistością. 

- Katie! – wydzierał się wołając ją. – Pieprzony pokój! – Rzucił się w stronę drzwi, które nie posiadało klamki. Ponownie zaczął walić pięściami, gdy nagle otworzyły się. W progu ujrzał Morenę. Stała z kluczem w ręce. Z tym kluczem, którym John Cusack otwierał ten parszywy pokój.

- Cholera – dziewczyna patrzyła na niego, jak i na to, co za nim było. – Jak to możliwe? – zapytała wskazując na oblodzone pomieszczenie. Nagle upadła pod nogi pisarza.

- Dobrze, że zostawiłem klucz na zewnętrznej stronie – wziął swoje rzeczy i zanim wyszedł, pomógł jej wstać.

- Słyszałam hałasy, jakieś dziwne.. – nie mogła tego opisać. Stała jak wryta patrząc na pomieszczenie. Nigdy wcześniej nie widziała czegoś takiego. Klimatyzacja nie mogła tego uczynić, a tym bardziej otwarte okna. Nie było jeszcze zimy, a tym bardziej mrozu. Odwróciła się do pisarza, który odchodził do windy. Poczuła za sobą zimny powiew wiatru, i nagle drzwi zamknęły się z hukiem, a dziewczyna podskoczyła i krzyknęła ze strachu. Chciała pogadać z pisarzem, ale on zdążył wejść do windy.

  Samuel L.Jackson siedział w swoim gabinecie. Patrzył na Cusacka dość poważnie. Był lekko zaskoczony, że facetowi udało się wyjść. Jednak z drugiej strony, gdy dowiedział się, że to Morena otworzyła drzwi, stwierdził, że pisarz miał szczęście.

- Uwierz, gdybyś nie zostawił klucza po drugiej stronie, zginąłbyś z własnych łapsk – powiedział popijając swój ulubiony alkohol. Samuel obserwował pisarza, który nerwowo chodził po gabinecie.

- Ten strach był nie do opisania, ale przyznam, że drugi raz nie chcę tego przeżywać – rzekł. – Jednak to, chcę wynająć pokój obok 1408. Muszę opisać tamten diabelski pokój w ciekawe szczegóły.

- Widzę, że jesteś uparty i nie do końca wyciągnąłeś wnioski – powiedział. – Jestem szefem Hotelu Delphi. Powinienem cię stąd przegonić, ale skoro nie chcesz już pokoju 1408, a 1407, to nie będę ci utrudniał. Jednak musisz wiedzieć, że pokój 1407, jak i 1409 nie są zamieszkiwane od kilku lat. Podobno każdy z gości, którzy tam spali, słyszeli dziwne rzeczy dochodzące zza ściany.

- Skoro pokoje nie są tak groźne, co 1408, to chętnie zostanę w jednym z nich. Musisz wiedzieć, że ta książka, którą piszę jest dla mnie ważna. Nie chcę dłużej opisywać, że rzekome nawiedzone miejsca to wymysły ludzi. Jeżeli teraz dostarczę czytelnikom świeże, jak i ciekawe historie stanę się popularny, jak z dawnych czasów – opowiedział mu. Czarnoskóry zaśmiał się, choć po chwili przybrał z powrotem poważne spojrzenie. Upił kolejne łyki trunku.

- Byłbyś nadal sławny, gdybyś był sobą. Twoje stare opowieści były o wiele lepsze, niż te z serii grozy. Czytelników miałeś z roku na rok coraz mniej. Wiem o tym, John. Wiem o tobie wiele innych ciekawych rzeczy – Samuel był z nim jak najbardziej szczery. L.Jackson znał pisarza nie od strony prywatnej, a medialnej. Znał jego słabości z przeszłości, i wiedział dobrze, czemu Cusack zmienił się, jak i tematykę swoich kolejnych książek.

- Jestem sobą, mam jeszcze szansę na napisanie czegoś ciekawszego niż dotychczas. Norris czeka na świeży materiał. A ja mu to dostarczę. Nie możesz wiedzieć, jaka była moja przeszłość i jaki jestem. Nie znasz mnie – John lekko się zdenerwował. Wyjął papierosa i tak po prostu miał zamiar zapalić.

- Jednak palisz nałogowo – zaśmiał się czarnoskóry. Cusack schował papierosa, jakby jego poczynanie nie było przemyślane. Samuel tylko obserwował, wiedział, że pisarz był przestraszony nie tylko tym, co zaczęło dziać się w pokoju, lecz tym, że szef hotelu wiedział o nim, co nieco. – Norris to palant. Zdziera dużo kasy, a nic nie robi. Siedzi na stołku i tylko telefonuje. Za nic mu płacisz. Złe wydawnictwo wybrałeś. Twoją przeszłość łatwo odgadnąć, w końcu jesteś pisarzem, i twoje książki to wyrażały. Jako młody chłopak miałeś wielki żal do ojca, ale gdy spotkałeś miłość swojego życia, zacząłeś czuć się szczęśliwy. Później był ślub, dziecko. Dopiero po stracie żony i córki stałeś się jak z kamienia. Twoje książki zmieniły tematykę. Już nie były powieściami miłosnymi, ani przygodowymi. Pozostałeś przy grozie. Chciałeś być jak King, ale ty, jak i on różnicie się. Ty chcesz stłumić ten ból po utracie miłości. Jennifer była twoją prawdziwą miłością, jak i mała Katie. Córka umierała w twoich ramionach, a ty nie mogłeś nic zrobić. Żona cię porzuciła, bo stałeś się zgorzkniałym sukinsynem.

- Przestań! – krzyknął. Podszedł do szefa hotelu mając zamiar rozszarpać go za te słowa. Czuł, że był w pomieszczeniu z diabłem, który go nawiedzał za każdym razem, gdy było jeszcze gorzej. Cusack poczuł jakby niewidzialny sztylet wbijał się głębiej w serce. Nikt nie miał prawa mówić mu prosto w oczy o jego przeszłości, a tym bardziej o zmarłej córeczce, i żonie, która rozwiodła się z nim. Czuł  żal do Samuela za te słowa, ale gdy był już blisko niego, nie potrafił dać mu w twarz. Zmiękł. Po raz pierwszy od tylu miesięcy, lat. Nigdy wcześniej żadna obca osoba nie powiedziała o nim tylu rzeczy w skrócie. A teraz, ktoś zupełnie mu oddalony wiedział zbyt wiele. – Skąd o mnie wiesz?

- Twoja powieść ‘’Miłość z Przedszkola’’ opowiadała o pewnej jasnowłosej kobiecie. To była twoja Jennifer, prawda? Na końcu widniała dedykacja dla niej. Za to książka ,,Umarły za życia’’ nawiązywała do twojej chorej córeczki, która umierała z dnia na dzień. To była twoja pierwsza książka grozy. Jedyna książka z tej serii, jaka spotkała się z pozytywną krytyką – powiedział L. Jackson. Czytał wszystkie produkcje Cusacka, i jasno widział jak pisarz się zmieniał. Jak jego styl nabierał innych barw. Samuel czytał między wersami. Wiedział, jak ten pisarz cierpiał.

- Ty jako jedyny odgadłeś…w sensie tej książki ,,Umarły za życia’’. Razem z Katie umarła część mnie. A później rozwód całkowicie mnie zdołował – usiadł na fotelu. – Nie chciałem rozwodu, kłóciłem się z Jennifer. Zmuszałem ją, by została przy mnie. Zrobiłem wtedy najgłupszą rzecz. Przestała mi ufać.

- Może powinieneś zostawić duchy w spokoju, i zająć się napisaniem książki o tym, co czujesz. To na pewno poprawi twoje samopoczucie, John. Każdy z nas ma słabe dni. Ja mam swoje sposoby, by nie popaść w depresję. Twoim lekiem są książki. Dopóki masz zapał, pisz. Zostaw w spokoju pokój 1408. Odejdź od Norrisa. To dupek. Zdziera kasę z pisarzy – Samuel wstał i podszedł do pisarza. Nie spodziewał się, że złamie go wspomnieniami o żonie i córce. Wcześniej widział go zdecydowanego, upartego i dążącego do celu, jaki sobie wyznaczył. A teraz siedział na fotelu skupiony. Położył swą rękę na jego ramieniu. – Dam ci klucz do 1407.  Zapraszam najpierw na kolację. Później opowiem ci kilka innych rzeczy o 1408. Ale musisz mi obiecać, że po tym wszystkim wrócisz do tematów miłosno-przygodowych. 

👻 Chapter 04 napisany całkowicie z mojej wyobraźni (jedynie scenka z Pokojem była częściowo spisana z filmu)

👻 Screeny/foty są pobrane z google.com search: movie 1408
👻 Gify pobrane z google.com search: cusack gif

Hojla! I mamy już Chapter 4. Nie martwcie się, że pisarz wyszedł z Pokoju 1408 ... dopiero, co historia się zaczyna. I wyszło, że Samuel - jednak - wie co nieco na temat Cusacka :D 

Jak myślicie, czy Paperboy (Pokusa) jest strasznym filmem? Pozwoliłam sobie go kupić na Allegro. Ech, wszystko byłoby dobrze, gdyby nie fakt, że koleś wsadził do pudełka nie tą płytę, co trzeba. I to, że nie odpisuje na moje e-maile. Płyta z przesyłką kosztowała mnie 6.90 zł, ale sam fakt, że wśród sprzedających są złodzieje! Dostanie negatywa, jeżeli do końca tyg. mi nie odpisze. Jak myślicie, co mam z takim pierdzifotelem zrobić? Chętnie bym go obiła młotkiem ... ;/ i jak tu robić zakupy, a tak chciałam obejrzeć ten film, choć się go obawiałam ... 

Znalezione w starym pamie ;] Powalająca pierwsza linijka o.o Jop, nie powiem , że chcem too, bo mam :P Z dniem wczorajszym :) Bo jakby inaczej. Hehe. Doszedł film w stanie dobrym, ale okładka była zasyfiona, więc musiałam obczyścić. Nie wiem, jak można na Allegro sprzedawać brudne przedmioty ;/ To jeszcze nic, bo ostatnio na The Frozen Blood wspominałam o pani, która sprzedała mi za parę groszy trzy filmy. I one również były upier#$%lone, że ho ho. Nie wiem, no porażka. Po obczyszczeniu okładek jest spoko. Płytki trybią. ;P Oglądaliście Chłopca z Marsa? Ja daaaaawno dawno temu, keine ahnung. 

A w kinach  ... film akcji Arsenal (Pakt Krwi), dopiero 7 kwietnia. Będziecie? Ja, mam nadzieję, że tak :) Recenzja świetnie zapodaje akcję, oglądałam trailer, i sądzę, że film będzie spoko. No, i mamy znany nam duet John Cusack & Nicolas Cage. Obaj panowie wystapili w Con Air oraz The Frozen Ground. A tutaj - jak się nie mylę, Cage będzie tym złym.  Obaj nie tracą czasu i nie dadzą o sobie zapomnieć :D Cieszy mnie, że często występują w filmach :) To na tyle :) 

Edit 31.03 - facet od tej płyty odpisał mi. Jak twierdzi, zaszła pomyłka przy sortowaniu płyt (dziwne, że przed wysyłaniem nie sprawdził) i niestety nie ma filmu na płycie (dziwne, że zostało samo pudełko), więc kazał mi podać swoje konto i odeśle mi moje pieniądze. No brawo! W końcu!