Chapter 05

   Pisarz spodziewał się, że pokój 1407 będzie identyczny, jak 1408. Jednak, gdy otworzył drzwi, jego oczom ukazał się całkiem inny wystrój pomieszczenia. Sufit był śnieżnobiały, a powieszony żyrandol nie przypominał nawet w najmniejszym calu tamten z piekielnego pokoju. Był koloru niebieskiego, a trzy żarówki idealnie oświetlały pokój. Zaś ściany nie były udekorowane jak z lat osiemdziesiątych. Niebieska tapeta była dodatkowo przyozdobiona w srebrzyste wzorki, które nieco wtapiały się z kolorem błękitu. Ściany wyglądały tandetnie, ale za to nie działały niepokojąco, jak z tamtego pokoju. Natomiast podłoga była obłożona jasnymi panelami, pisarz nie dostrzegł nigdzie dywanu. Pokój posiadał jedynie łóżko, stolik nocny oraz jedną szafkę. Klimatyzacja działała bardzo dobrze, a okno było lekki uchylone. Za drzwiami znajdowała się łazienka, do której podążył zostawiając swoje rzeczy na łóżku. Niepewnie wszedł do środka, a tam ujrzał także inaczej urządzoną toaletę. Poczuł nieco ulgę wracając do miejsca, gdzie pozostawił laptopa i torbę z innymi rzeczami. Wyjął aparat i porobił kilka zdjęć pomieszczenia, by później ewentualnie w domu wnieść wiele poprawek i dołożyć opisy danych rzeczy do książki. Usiadł na miękkim łóżku pogodzony z losem, że już któryś miesiąc sypiał samotnie. Nie myślał nawet o jednorazowych numerkach. W głowie miał wyznaczony cel. Musiał najpierw zakończyć pisanie książki o Pokoju 1408. Nawet, gdyby miał tu siedzieć dodatkowe dni, tygodnie. Otworzył laptopa i włączył go. Wyjął także ładowarkę i podłączył urządzenie, gdyż bateria była już słaba. Otworzył program do pisania tekstu, po czym zaczął pisać kolejne wersy. Laptop nie miał na sobie ani jednej „pamiątki” z pokoju 1408.  Działał bez zarzutów.

  Po chwili usłyszał pukanie do drzwi. Nieco się zezłościł, że ktoś przeszkodził mu w pisaniu. Odłożył laptopa i wstał. Pragnął do końca wieczoru napisać kilka stron ważnej treści, a później szukać kolejnych ciekawych materiałów na książkę. I jeszcze pospać.

   Otworzył drzwi, wtedy ujrzał Morenę. Blondynka uśmiechnęła się do niego, ale nic nie powiedziała. Pisarz spojrzał na nią zdezorientowany nie wiedząc, po co w ogóle przyszła. Nie miała przy sobie żadnej rzeczy, jedzenia, ani gazety – cokolwiek, co mogłaby mu przekazać.

- Słucham – odezwał się, gdy ta wpatrzyła się w jego prawie czarne oczy. Przez chwilę Cusack miał wrażenie, że zahipnotyzował ją. Jednak przez głowę przeszła mu myśl, by zabawić się nią nawet na krótki czas. Nikt na tym by nie ucierpiał.

  W tej chwili trochę skupił się na jej wyglądzie. Miała zadbane długie blond włosy i niebieskie oczy. Na pewno nie była czystą amerykanką, choć Cusack już się od niej samej o tym dowiedział. Ewidentnie była za młoda, i z pewnością patrząca inaczej na świat, niż on. Może to blokowało go przed zaproponowaniem jej seksu bez zobowiązań. Chyba miał przy sobie prezerwatywy. Nie obchodziło go, co by później się z nią stało.

- Asfalcik kazał mi przekazać informację, że ma się pan zjawić na Holu. Tam będzie on na pana czekał – poinformowała patrząc na niego bez mrugnięcia.

- Asfalcik? – zapytał.

- Samuel L.Jackson – westchnęła, jakby była lekko poirytowana tym, że pisarz jej nie zrozumiał.

- Zaraz przyjdę – rzekł. Delikatnie wypchnął zdezorientowaną dziewczynę za drzwi i zamknął je. – Przykro mi. – skomentował wracając do swojego zajęcia. – Też ją może opiszę. – zastanawiał się. Zapisał plik, po czym do kieszeni schował dyktafon, podręczny notes oraz długopis. Miał nadzieję, że od szefa hotelu dowie się jeszcze więcej ciekawych rzeczy. Spojrzał na teczkę z informacjami o 1408. Postanowił na chwilę oderwać się od pracy.

*

  Spotkał L.Jacksona przy recepcji. Czarnoskóry uśmiechnął się do pisarza i zaprosił go do osobnej jadalni, gdzie mogli spokojnie porozmawiać. Tam oprócz nich, nie było zupełnie nikogo. Kelnerka przyniosła jedzenie i odeszła pozostawiając facetów samych.

- Spodziewałem się, że będziemy na głównej jadalni z pozostałymi gośćmi hotelu – powiedział, po czym upił kilka łyków wina.

- Tam nie mielibyśmy swobody rozmowy – rzekł. – Wolę, aby nasza rozmowa została między nami. Jeśli już piszesz tą książkę, nie zapomnij o tym, co powiedziałem: nie ujawniaj, że to ja podałem ci wartościowe informacje. Żaden dziennikarz, żadna telewizja nie znała wiele ciekawych rzeczy na temat 1408. Ty jesteś jedyny, któremu przekazuję swoje cenne informacje. Na pewno po tej książce zyskasz sławę, ale pamiętaj: nie pchaj się już w tematykę grozy. Powróć do tematów miłosno-przygodowych. A wtedy dobra passa cię nie opuści. Bo jeżeli po tej książce, będziesz pisał kolejną o duchach…to sam się domyśl, jaki będzie finał. I jeżeli cię spotkam, sprzedam ci porządnego kopa.

- Przemyślę to, choć tamta nasza rozmowa o mojej przeszłości dała mi trochę do myślenia. Może faktycznie powinienem napisać coś życiowego. Okaże się przy próbie pisania, czy dam radę – uśmiechnął się blado, po czym upił kolejny łyk wina. Może na odczepne to powiedział, a może i nie. Nie chciał bawić się z Samuelem na przepychanki. Odstawił lampkę, po czym zaczął jeść kolację. Samuel przez chwilę milczał, jakby znieruchomiał. Zastanawiał się nad czymś, ale tego pisarz już nie zauważył, gdy był pochylony nad talerzem. Czyżby Cusack się uspokoił, a swój cynizm odłożył na bok?

- 1408 to przeklęty pokój. Jego historia sięga dnia otwarcia Hotelu Delphi. Pokój urządził Stefan Drygncz, wraz ze swoją żoną, która pracowała w hotelu jako służąca. Była w piątym miesiącu ciąży. Nie wiem, czy to prawda, ale zanim wstawiła się do hotelu odwiedziła pewną staruszkę, która była uznawana za wiedźmę. Podobno przekazała pokojówce jakąś biżuterię, która była przeklęta. Nie wiadomo do dzisiaj, z jakich przyczyn, ale wiadomo, że służąca nosiła ta biżuterię myśląc, że przyniesie jej szczęście. Pierwszej nocy już zaczęła odczuwać uroki. Nocowała w 1408 wraz ze swoim mężem. Z niewyjaśnionych okoliczności nad ranem znaleziono ją martwą: właściwie to, nieżyjące dziecko, które leżało całe we krwi w łóżku. Musiała poronić. I sama leżała nieżywa od krwotoku. Ale była taka hipoteza, że to mąż oszalał. Podobno bił ją, a wtedy poroniła, i udusił wtedy kobietę, a dziecko i tak by nie przeżyło. On sam długo nie pożył. Został oczyszczony z zarzutów. Kilka dni później zastano go powieszonego w pokoju 1408 – opowiedział. Cusack momentalnie odsunął talerz. Ta opowieść w jakimś sensie obrzydzała go, ale w jego głowie zrodziło się kolejne pytanie.

- A co z biżuterią? – zapytał.

- Dobre pytanie. Nie odnaleziono jej przy zwłokach kobiety, ani w pokoju. Były plotki, że to 1408 wchłonęło ta biżuterię, i dlatego zaczęły się masowe mordy i samobójstwa w tym pomieszczeniu – wyjaśnił. – Ale nic nie wiadomo. Oficjalnie media pisały, że samobójcy, czy mordercy sami wybierali ten pokój, bo według ich był najlepszym do zrobienia takiego czynu. Nieoficjalnie mowa jest o nim, że jest przeklęty.

- Ogólnie nie wierzę w takie rzeczy, jak przeklęta biżuteria. Bardziej uwierzyłbym w to, że facetowi odbiło i zabił żonę, oraz dziecko. Ale to, co przeżyłem w tamtym pokoju jest nie do opisania…Te uczucie, ta niepewność. Czułem, że wariuję. Sądzę, że to przez wiele straconych dusz, jakie tam popełniły samobójstwa – Cusack nie chciał wierzyć w banialukę o biżuterii i jakiejś starej babie. Ale już był w tamtym pokoju, i z ledwością udało mu się stamtąd wyjść.

- Myśl, jak uważasz. Ja tylko przekazuję ci informacje, bo nie chcę, abyś był kolejnym trupem w 1408. Ten pokój już więcej nie dostanie dusz – powiedział czarnoskóry. Zajął się jedzeniem swojej kolacji. Cusack tym razem się zamyślił. Nigdy nie był tchórzem, ale teraz na pewno nie wszedłby do pokoju 1408. Na pewno nie teraz. Miał wiele informacji na temat piekielnego pomieszczenia. Nagrywał, co nieco na dyktafon, zaś inne rzeczy notował do swojego notesu. Miał wiele ciekawych materiałów, ale chciał znać niemal wszystko, by jego książka okazała się sukcesem.

*

  Blondyn udał się do recepcji, gdzie spotkał jednego z pracowników. Uśmiechnął się szeroko; wyglądał na wyluzowanego, właśnie żuł gumę. Jego niedbale poukładane włosy wystawały na różne strony, i chyba były nieumyte od kilku dni.

- W czym mogę pomóc? – zapytał średniego wieku mężczyzna.

- Podobno znajdę tu pisarza, Johna Cusacka – powiedział. Podrapał się po tyłku ignorując, że nie był sam w pomieszczeniu. Niechlujny blondyn czekał na odpowiedź.

- Niestety, ale nie mogę udzielać takich informacji. Chronimy ich prywatność – poinformował go. – Proszę opuścić hotel, albo zameldować się.

- Chciałem tylko z nim pogadać! – odezwał się. Nagle pojawiła się Morena, która pchała kosz pełny brudnej pościeli. Zatrzymała się przy recepcji, aby odebrać kluczyk od pralni. Recepcjonista uśmiechnął się do niej i przekazał klucz, ta podziękowała mu i ruszyła w kierunku innych drzwi, tuż za recepcją.

- Niestety, ale nie udzielamy takich informacji – powtórzył mu ponownie.

- Ale to ważne! On mnie zna, razem rozmawialiśmy na jego spotkaniu z czytelnikami – blondyn nie dawał za wygraną, choć igrał z pracownikiem hotelu. Recepcjonista miał go dość, już chciał wezwać ochronę, gdy nagle nachalny chłopak oddalił się w stronę wyjścia. Zapewne poddał się, gdyż dojrzał do faktu, że nie uda mu się porozmawiać z pisarzem.

   Morena weszła do windy z zestawem środków czyszczących i innym niezbędnych narzędzi swojej pracy. Gdy drzwi windy się zamknęły, poczuła lekkie szarpnięcie oraz uczucie, że unosi się wyżej. Stała czekając, aż winda zatrzyma się na czternastym piętrze. Strzałka wskazywała już na dziewiątkę, gdy nagle światło w windzie zgasło, a ona sama zatrzymała się na półpiętrze. To również spowodowało, że dziewczyna potknęła się o coś i uderzyła głową o metalowy kosz.

   Zapewne musiała to być już dziesiątka. Pokojówka poczuła zimne dreszcze, oraz zapach babcinych perfum. Nie widziała absolutnie nic, nawet nie mogła odszukać telefonu w swoich kieszeniach; spanikowana próbowała włączyć windę, ale ona tak jakby nie drgnęła.

Pomóż.

Usłyszała nagle czyjś męski głos. Nie bardzo rozumiała skąd dochodził. Była pewna, że nie z windy, w której przebywała, lecz zza ściany. Sądziła, że na korytarzu jest jakiś pijany chłopak, który miał problem z obsługą windy, bądź po prostu został wyrzucony z pokoju i prosił kogokolwiek o pomoc. Sama już nie wiedziała. Wcisnęła czerwony przycisk (choć nie prędko, go wyczuła dłońmi), który miał zaalarmować o awarii. Jednak zamiast spodziewanego dźwięku usłyszała ponownie męski głos proszący o pomoc. Tym razem z głośnika, który był zamontowany w windzie. I nagle przeszedł przez jej myśli obraz wnętrza pokoju 1408. Pokryta lodem podłoga lśniła, obok stolika leżał pisarz, który trząsł się z zimna. Tak bardzo chciała wejść, pomóc mu, ale drzwi zamknęły się z ogromnym hukiem. Cyferki „1408” pokryły się śniegiem, a futryna zdawała się pękać o panującego w wewnątrz mrozu.

   Nagle światło ponownie się pojawiło, a winda jakby nigdy nic ruszyła. Gdy drzwi otworzyły się, zauważyła, że tak naprawdę siedziała w kącie z uczuciem bólu głowy. Wyskoczyła spanikowana, a przed nią ukazały się drzwi z cyframi 1408. Ciężko przełknęła ślinę dobrze wiedząc, że to, co zdarzyło się w windzie nie było jej wymysłem, ani tym bardziej przypadkiem. Chyba musiała zemdleć wcześniej w windzie, zgadywała, gdy tylko złapała się za obolały bok głowy.

  Tymczasem w recepcji działy się inne rzeczy. Recepcjonista Frank Genertyks opowiadał Samuelowi o nieznajomym blondynie. Czarnoskóry wziął go za reportera, albo zwykłego paparazzi, który miał zapewne dostać wynagrodzenie za zdjęcia pisarza w tym hotelu. Cusack właśnie wsiadał do windy, odsłuchiwał to, co nagrał podczas rozmowy z szefem hotelu. Czuł, że tego dnia miał wenę do pisania swojej opowieści o 1408. Miał nadzieję, że już nikt mu w tym czasie nie przeszkodzi. Bez problemów winda ruszyła i zatrzymała się na czternastym piętrze. Podążył do 1407 z nadzieją, że usłyszy wiele ciekawych rzeczy zza ściany.

   Wszedł do pokoju i od razu usiadł na łóżku. Wszystkie jego rzeczy leżały w tym samym miejscu, w którym je pozostawił wychodząc. Pisarz wątpił, że w tym pokoju będzie straszyć, ale teraz już z kpiną nie myślał o 1408. Nie teraz, co przeżył, choć to było namiastką tego, co inni tam przezywali. John miał swoją hipotezę na temat piekielnego pokoju. Włączył ponownie program do pisania tekstu i zaczął dodawać kolejne wersy:

Po rozmowie z Samuelem doszedłem do wniosku, że duchy faktycznie muszą tam istnieć. Może nie w dosłownym znaczeniu, ale ich energia nadal tam przebywała. Wielu ludzi straciło życie w 1408, i ci ludzie nie byli normalni. Jestem pewny, że chorowali psychicznie, choć powierzchownie mogli wydawać się całkiem normalni. Wybrali pokój 1408, bo według nich wydawał się najlepszym miejscem na samobójstwo. Liczba trupów zwiększała się ze zbiegiem lat, na co pokój został przesiąknięty ich zbrodniami, żalami, smutkami i wszystkim, co złe. Będąc tam odczuwałem negatywne myśli. Nic, co dobre nie przychodziło mi do głowy. Zła energia pozostała po nich, choć inni mówią, że to duchy. Jestem pewny, że to tylko energia.

Przerwał pisanie, gdy usłyszał pukanie do drzwi. Spodziewał się Samuela, który zapewne zapomniał dodać kolejną istotną rzecz. Podszedł do drzwi i otworzył je. W wejściu ujrzał roztrzęsioną Morenę.

- Kurwa! Jest już po 23:00, a ty jeszcze tu łazisz? – zapytał lekko zdenerwowany. – Jestem strasznie zajęty. Mówiłem w recepcji, że już nic nie będę chciał.

- Przyszłam prywatnie, mam już wolne – rzekła. – Tu dzieją się dziwne rzeczy. Może uznasz mnie za wariatkę – mówiła mu na ty, choć jeszcze nie przeszli.

- Jakie dziwne rzeczy? – zapytał bagatelizując jej zwracanie się do niego. – Naruszasz moją prywatność – dodał szybko. - Idź sobie!

- Winda zatrzymała się, a światło zgasło. Nic nie działało. Usłyszałam czyjś głos proszący o pomoc. Sądziłam, że to zza ściany. Później włączyłam przycisk awaryjny, ale on nie zadziałał, a z głośnika wydobył się ten sam męski głos. Prosił o pomoc – opowiedziała. – Musiałam zemdleć, bo boli mnie głowa od uderzenia i mam nogi jak z waty. Ja nie chcę tu sprzątać – mówiła prawie z płaczem.

- Wejdź – powiedział, choć spodziewał się, że ta pokojówka coś kręciła. Jej opowiastki nie trzymały się w żadnym calu z tym, co właśnie pisał. Jednak wolał ją wysłuchać, a na koniec wyprosić. Irytowali go ludzie, którzy zawracali mu dupę z byle pierdołą. Być może zaczął już żałować, że ją tu zaprosił.  







✉ Uwaga: Pierwsze 27 komentarzy (ze starymi datami) tyczy się pierwotnego Prologu "Pokój 1408". One pozostały gdyż edytuję posty i wstawiam nowe rozdziały. 
✉Chapter 05 napisany z mojej wyobraźni 
✉Credits foto: pobrane z google.com search: movie 1408
✉ Gify pobrane z google.com search: cusack gif

Ostatnie dni były dla mnie ciężkie - psychicznie, szczególnie. Wolę nie mówić o tym. Wspominałam również o filmie "Pakt Krwi". Niestety nie byłam, choć miałam odłożone pieniądze na tickety i w ogóle. Po prostu nasze kino w mieście nie miało tego repertuaru ;/ pisałam do nich, było dzwonione no i wyszło tak, że tylko w wybranych miastach była premiera. Ewentualnie może później będzie, ale wątpię. Mam się dowiadywać na ich stronie. Ktoś z Was był? I jak wrażenia? Ja ubolewam, naprawdę. Co do rozdziału, chyba nie wyszedł za krótki? No i czekam na opinie i w ogóle. Jakie polecacie filmy z Cusackiem? Możliwe, że wszystkich nie obejrzałam jeszcze :) Poza tym boli mnie gardło i zjadłam dużo smażonych ryb - coś ostatnio mnie wzięło na jedzenie rybki :P I zgubiłam kolczyk w nosie ;/ a był taki ładny, z cekinem. Nie wiem jak to zrobiłam ... Musiałam założyć inny ;/ Byeee.