Chapter 21

 Morena zjawiła się w restauracji dopiero po dwunastej. Zmęczenie nie pozwoliło jej na wcześniejsze opuszczenie łóżka. Zasiadła gdzieś z tyłu stawiając jedzenie na stolik. Nie była głodna, ale chciała zapełnić żołądek. Nie liczyła na to, że ujrzy tu Johna, ale miała nadzieję, że jeszcze tego dnia się z nim spotka. Miała tylko wolny weekend, po którym musiałaby wracać do pracy. I to ją martwiło. Wiedziała, że nie będzie mogła spotykać się z pisarzem zbyt często. Obawiała się, że ten wyjedzie niespostrzeżenie skazując ją na kolejne dni, bądź miesiące czekania. Nie chciała tego doczekać.

Zajadała danie zastanawiając się nad klubem, o którym pisała zgniła ryba. Tak bardzo chciała wiedzieć o tajemniczej księdze i czy faktycznie pokój mógł być nawiedzony. Wpadła na niezbyt rozsądny pomysł, aby jeszcze tego dnia pojechać tam i przeszperać ruderę. Morena w przeciwieństwie do pisarza wierzyła w zjawiska paranormalne. Wyjęła telefon z kieszeni i weszła w wyszukiwarkę. Nie miała pojęcia, gdzie znajdował się klub Gothic Midnight, ale za pomocą internetu miała to sprawdzić i się dowiedzieć.

Zależało jej, aby przede wszystkim zaimponować pisarzowi i pokazać, że jest coś warta. Nie chciała tracić czasu, więc szybko zjadła obiad i opuściła restaurację. Czuła, że musiała zrobić cokolwiek, aby przytrzymać przy sobie Johna. Nie znała innej opcji. Tak bardzo go kochała, że była w stanie zaryzykować i wreszcie zrzucić z siebie ogromny strach.

Spodziewała się, że nie wytrzyma kolejnej rozłąki. Tak bardzo chciała tego uniknąć.

Niezauważona przez Johna, który rozmawiał przez telefon na holu, przeszła do korytarza, gdzie minęła windy i udała się do swojego pokoju. Musiała spisać adres na kartce, ubrać się ciepło i wymknąć, aby jeszcze zanim nadejdzie wieczór wrócić z księgą, lub bez niej. Blondynka w połowie wierzyła w istnienie księgi, miała nadzieję, że ją odszuka. Była pewna, że nikogo nie spotka w ruderze, bo zgniłej rybie zależało na Johnie, nie na niej. Obawiała się tego, co tam zobaczy, ale przeczuwała, że w ten sposób zyska wiele w oczach pisarza.

🐬

John tego dnia miał zamiar odwiedzić swoje wydawnictwo. Norris nie miał dla niego żadnych nowych wieści. Policja jedynie wszczęła śledztwo w sprawie powieszonego bezdomnego. E-maile były niewystarczające, aby poszukiwać natręta. Cusack spodziewał się interwencji policji, lecz mocno się zawiódł. Jednak zrezygnował z odwiedzin swojego szefa tuż po telefonicznej rozmowie.

Wszedł do gabinetu, gdzie Samuel L. Jackson popijał mocną kawę z filiżanki. Ten widok nieco zaskoczył pisarza. Spodziewał się szklanki napełnionej alkoholem do połowy. A tu nagła zmiana.

- Siadaj – Samuel zaprosił go do środka. John zamknął za sobą drzwi i zbliżył się do czarnoskórego, który siedział na fotelu. Po chwili usiadł również – To w końcu dowiem się, czemu zawdzięczam twoją wizytę w moim jak to opisałeś „obskurnym” hotelu? - zapytał niezwykle spokojnie. Samuel nie był cholerykiem i nie tak łatwo można było go wyprowadzić z równowagi. John wiedział, że trafił na silny charakter. Obaj go posiadali.

- Nie rozmawialiśmy już o tym? - zapytał zauważając, że szef hotelu niedawno musiał zjeść obiad, gdyż leżał pusty talerz i sztućce – Przyleciałem tu w pewnych interesach – szybko dodał, aby L. Jackson niepotrzebnie nie poruszył tematu o 1408.

- Pewne interesy – mruknął jakby do siebie zastanawiając nad słowami pisarza – A może za chwilę wyskoczysz mi z tekstem, czy możesz zabrać Morenę do siebie na Sylwestra? - zgadywał. John poczuł ulgę, bo czarnoskóry nie domyślał się prawdziwego powodu. Cusack miał nadzieję, że nie odkryje go tak szybko. Ale pomysł z Sylwestrem też mu się całkiem spodobał.

- Nie miałem na myśli akurat to – zaczął – Może nie zabiorę ją do Los Angeles, bo niedawno wróciliśmy … ale, chętnie zabrałbym ją gdzieś w jakieś ładniejsze miejsce tego miasta. Bo jak z pewnością zauważyłeś, twój hotel nie nadaje się na spędzanie romantycznych chwil.

- Poważnie? - Samuel się zaśmiał, co nie pasowało do niego – Wiesz w ogóle co oznacza romantyzm? Może twoje stare książki ci podpowiedzą, jak obchodzić się z kobietą – Samuel nie krył rozbawienia, co irytowało pisarza. Patrzył na niego niemal czarnymi oczami mając nadzieję, że zachłyśnie się własnym jadem.

- To już moja sprawa, jak spędzę czas z nią – powiedział mając nadzieję, że szef hotelu wreszcie się uspokoi – Tak czy inaczej, w twoim hotelu pasowałyby przyjęcia pogrzebowe.

- Dobra, pośmieliśmy się, ale nie będę ci pozwalał na bezczelność. Mój hotel pomógł ci z karierą. Bywałeś często w gazetach, więc czego chcesz od tego miejsca? Ludzie wydzierali sobie z rąk twoją książkę o nawiedzonych pokojach hotelowych. Na spotkaniach autorskich sale przepełniały się ludźmi po brzegi. Nie oczekuję od ciebie kwiatów z podziękowaniami, ale wystarczy, że przestaniesz pluć bezczelnymi słówkami i zachowasz się jak normalny facet – wypowiedział się – Zauważyłeś, że ludzie kupują nawet twoje stare wydania? Odzyskałeś karierę więc korzystaj. Nie wiem nadal po co tutaj jesteś, ale nie mam już drugiego nawiedzonego pokoju – dodał na koniec.

- Przybyłem tu dla niej – nadal kłamał.

- Dobra, niech będzie, że ci uwierzę. I co dalej będzie z wami? Nakłonisz ją aby rzuciła pracę? - zapytał.

- To chyba mój problem, co będzie dalej – powiedział.

🐬

Trzymała notes przypominający terminarz. Nieco ubrudzony, pomięty, zżółknięty. Zdążyła go ukryć pod grubą kurtką, zanim zdarzyło się coś niespodziewanego. Pomimo tego, że usłyszała czyjeś kroki, nie mogła wydostać się z ruin klubu. Ktoś ją dorwał, nie wiedziała kto. Miał kominiarkę. Poczuła mocne uderzenie w bok twarzy, a później opadnięcie na zimną podłogę. To był już koniec.

Ocknęła się dopiero później. Zanim odzyskała ostrość widzenia, poczuła pulsujący ból, oraz ciepłą ciecz spływającą po prawej stronie twarzy. Miała rozcięty łuk brwiowy i mocno zaczerwieniony policzek, który został częściowo umazany krwią. Ból nie pomagał, a utrudniał w oszacowaniu co właściwie się wydarzyło. Po chwili poczuła szczypanie nadgarstków, które były związane sznurem. Blondynka zauważyła, że była uwiązana do ściany. Pomimo tego, że próbowała się przeczołgać, nie dała rady. Po pokonanym metrze drogi, sznur się napiął powodując kolejną falę szczypania i ucisku. Nie mogła się wyswobodzić. Próbowała ściągnąć kawałek szmaty, którą miała zakneblowane usta. Też na nic. Dziewczyna czuła, że za chwilę zwariuje. Przez powybijane okna zauważyła, że dzień powoli się kończył. Mocniejszy chłód powodował, że zaczęła marznąć. Siedzenie na zimnej podłodze jeszcze gorzej ochładzało jej szczupłe ciało.

Na podłodze leżało pełno śmieci, jednak nie mogła dostrzec nic ostrego, aby przybliżyć stopą do siebie. Pod powybijanymi oknami leżało szkło, ale było zbyt daleko, aby pokojówka mogła przeciąć sznur. Poczuła zapach benzyny, zapewne rozlanej po podłogach, gdzie leżało mnóstwo śmieci.

Usłyszała nadchodzące kroki, tak bardzo się bała.

John nie mógł uwierzyć własnym oczom. Przyglądał się fotografii, jaką otrzymał od nieznanego numeru. Ściskał w ręce telefon mając zamiar zabić tego, który ośmielił się to zrobić. Nie mógł pojąć jak mogło do tego dojść. Na zdjęciu była Morena, którą ktoś przywiązał sznurem przy obdrapanej ścianie. Miała związane ręce i nogi, oraz zakneblowane usta. Siedziała w kącie patrząc w podłogę. Krew sączyła się z rozciętego łuku brwiowego. Miała potargane włosy, niektóre kosmyki zabarwiły czerwoną cieczą.

Od razu doszło do niego, że musiał być ten sam psychopata, który wypisywał nieinteligentne e-maile. John musiał coś z tym zrobić, jednak nie miał zamiaru iść z tym do Samuela, który zapewne obwiniałby go o tą całą sytuację. Cusack był wściekły. Miał chęć coś rozwalić, ale jak najszybciej się ubrał i wyszedł z pokoju, aby ratować swoją partnerkę. Zanim jednak udało mu się przekroczyć próg wyjścia na zewnątrz, otrzymał kolejną wiadomość, którą odczytał: „Tak myślałem, że masz tu jakąś dziwkę do ruchania. Jakie to miałem szczęście, że kręciła się w ruinach chuj wie za czym. I teraz musisz mnie posłuchać, bo ja nie żartuję. Zabiję ją jeżeli nie zjawisz się w klubie. I jeśli wezwiesz policję, nie zawaham się”.

- Kurwa – przeklął. Wyszedł czym prędzej i wsiadł do najbliższej taksówki, jaka stała pod hotelem. Wiedział, że musi się tam pojawić, bo w innym razie straci jedyną osobę, której zależało na nim.

Zdawało się, że droga się dłużyła. Ruiny klubu Gothic Midnight znajdowały się pół godziny drogi od Delfina. Pisarz przypomniał słowa Norrisa, który informował go o planach policji. Ruiny miały zostać zburzone na dniach, choć z pewnością to się nieco przesunęło z powodu przerw świątecznych i noworocznych. Miał jednak nadzieję, że zdąży uwolnić blondynkę, zanim psychopatę poniosą emocje.

John zastanawiał się, dlaczego Morena wpadła na pomysł, aby tam pojechać. Nie domyślał się, że blondynka czytała jego e-maile, a nawet nie podejrzewał, że była zdolna do tego, aby przełamać strach i pojechać w nieznane.

W tej chwili nie miał czasu na zastanawianie się. Gdy opuścił taksówkę, a jego nogi stanęły na zamkniętym terenie niegdyś klubu zrozumiał, że popełnił podstawowy błąd. Nie wziął narzędzia, którym mógłby się obronić. A jeśli napastnik posiadał broń? Albo nóż? Musiał coś mieć, bo przecież nie był inteligentny i nie poradziłby sobie na pięści. A John dużo ćwiczył na siłowni, przede wszystkim po to, aby lepiej się prezentować, ale dodatkowo wzmacniał swoje mięśnie. Pisarz nie znał oprawcy, który uwięził Morenę. Mógł to być nawet 19-letni chłopak, któremu zwyczajnie się nudziło i postanowił pobawić się w Boga. John spodziewał się kogoś młodego, kto być może nie ukończył szkoły. Kogoś, kto nie potrafi pisać sensownie e-maili. Kogoś, kto miał niski poziom IQ.

Klub był podłużnego kształtu, częściowo nie posiadał zadaszenia. Ściany były gołe niemal do cegły, a z niegdyś neonowego napisu nie pozostało już prawie nic. Brakowało kilku literek. Okna były powybijane, drzwi również. Pisarz przez chwilę miał chęć obejść budynek i poszukać innego wejścia, ale się rozmyślił. Wyjrzał przez dziurę po oknie, ale nie mógł niczego dostrzec, oprócz sterty śmieci i gruzu.

Przy wyważonych drzwiach zauważył nogę od stolika. Podniósł ją, aby ewentualnie jej użyć w obronie. Zauważył zerwane taśmy, jakie wcześniej pozostawili policjanci, by zabezpieczyć teren. Niepewnie wszedł do budynku włączając latarkę, jaką zabrał ze sobą. Przypomniał sobie o bezdomnym, który został powieszony w tym budynku.

Ruiny nie wywarły na nim żadnego wrażenia. Nie czuł strachu, bo przecież bywał w nawiedzonych miejscach, a to nie dostało etykietki straszaka. John musiał jednak być czujny, aby prześladowca nie zaatakował go znienacka. Po przejściu pomieszczenia, w którym niegdyś była sala, wszedł do mniejszej. Dzień powoli się kończył, a Cusack próbował odnaleźć Morenę, zanim zapadnie całkowity mrok.

- No proszę, proszę … a jednak się zjawiłeś – John usłyszał męski głos dobiegający z drugiej strony pomieszczenia. Zdawało mu się, że już gdzieś słyszał ten głos, ale nie mógł sobie przypomnieć. Zacisnął kawałek drewna przygotowany na atak. Odwrócił się do prześladowcy świecąc w niego latarką. Facet był niewiele niższy od pisarza, chudy, z kominiarką zakrywającą twarz. Jedynie blond włosy wychodziły spod czarnego materiału.

- Gdzie Morena, skurwielu? - John niemal się wydarł.

- Może grzeczniej, co? - odezwał się – Uwolnię ją, gdy ciebie tu zamknę – oznajmił.

- Czego ode mnie chcesz? - zapytał cały w nerwach. Nie podchodził do niego, ale obserwował każdy jego ruch.

- Miałeś zdechnąć w 1408. Byłem pewny, że i tobie się nie uda wyjść z pokoju – zza pleców wyciągnął metalową pałkę – Tak bardzo chciałem przybyć na twój pogrzeb. Kupiłem piękny wieniec – powiedział. Pisarzowi się zdawało, że się uśmiechał pod kominiarką.

- Jesteś chory! - krzyknął – Lepiej dla ciebie, jak uwolnisz tamtą dziewczynę!

- Pieprzysz ją, prawda? Widziałem, jak oboje wracaliście z hotelu Playa. Widziałem was w Los Angeles na plaży i nie tylko. Tak bardzo chciałem, abyś zdechł, ale nie miałem pomysłów na twoją śmierć. Twoja dziwka wzięła sprawy w swoje ręce i przybyła tu, aby trochę pomyszkować. Chyba jej się nie udało, bo siedzi związana w drugim pomieszczeniu. Na pewno słyszy nasze rozmowy, a nie może się odezwać – zaśmiał się.

- To ty pisałeś listy do Samuela – krzyknął – To ty podrzucałeś mi pocztówki o tym pieprzonym klubie!

- Brawo – powiedział z sarkazmem – I to ja napisałem „nie wchodź do 1408” wiedząc, że to uczynisz.

- Pieprzony drań! Jak dawno planujesz moją śmierć? - zapytał.

- Odkąd piszesz o duchach – odpowiedział – Idź do niej. Może już nie żyje z tęsknoty za tobą – zaśmiał się. Cusack zaczął podchodzić trzymając drewnianą nogę od stolika. Zamaskowany facet przygotował się do ataku. John wiedział, ze bez walki nie uratuje 26-latki uwięzionej gdzieś w tym miejscu. Obaj rzucili się na siebie, jak zwierzęta i rozpoczęła się walka. Pisarz pomimo siły wiedział, że nie łatwo mu będzie pokonać przeciwnika, gdyż tamten miał w rękach metalowy pręt, przypominający kawałek rury do tańczenia w klubach go-go.

Podczas szarpaniny obaj wylądowali na ziemi turlając się i okładając z pięści. John był w tym nieco silniejszy, ale gdy już miał pokonać przeciwnika, oberwał rurą w plecy, po czym w podbrzusze. Nie potrafił wstać, gdyż ból nieco go unieruchamiał. Nieznajomy wstał bardzo powoli łapiąc się za obolałą szczękę. Patrzył na niego z nienawiścią.

Ponownie się zamachnął i uderzył rurką w nogę pisarza, który krzyknął z bólu próbując wstać. Już dawno nie bił się z nikim, gdyż nie miał powodów. Czuł do siebie złość, że dał się jakiemuś zwyrodnialcowi, który z pewnością już triumfował podniecając się zadawaniem bólu.

- Czego ty chcesz? Nic ci nie zrobiłem – wycedził odczuwając gorszy ból w podbrzuszu. Potrzebował czasu, aby jeszcze się jakoś obronić.

- Czy ja muszę mieć dobry powód, aby zechcieć twojej śmierci? - zapytał, ale nie żądał odpowiedzi – Sknociłeś, bo miałeś zdechnąć w 1408. Tamten pokój zabił ponad pięćdziesiąt osób, a dziwnym trafem tobie udało się z niego zwiać! Miałeś zdechnąć tutaj, w poszukiwaniu księgi, której i tak byś nie znalazł, bo nikt nie wie, gdzie nieżywy już szef hotelu Delphi ukrył tą parszywą księgę. Może jest zakopana, bądź zamurowana w ścianie – westchnął – Po prostu działasz mi na nerwy. Twoje dziwne podejście do innych .. jesteś typową gwiazdą, która wszystkich wkurwia. W dodatku odzyskałeś sławę i muszę znosić twoją mordę w gazetach … zdechnij już.

- Za dużo żądasz – mruknął zbierając siły. Odczuwał chłód bijący z podłogi – Może byś się tak zapisał do psychiatryka, albo zaczął robić coś ze swoim życiem. Jeżeli tak bardzo ci przeszkadzam, może przestań się mną za mocno interesować. Czy to nie głupie chodząc za mną jak cień? W dodatku przemieszczałeś się w tym samym czasie co ja … gdy byłem w L.A, ty również … nie szkoda ci czasu i nerwów? - John próbował go specjalnie zagadać. Za sobą poczuł dość duży kawałek cegły, czekał na moment, aby go chwycić i użyć.

- I tak już poświęciłem sporo czasu na ciebie … więc szkoda by było zmarnować włożoną w to pracę, prawda? Doczekam się twojej śmierci, ale zanim to nastąpi, będę musiał ściągnąć z ciebie trochę krwi – wyznał swoje plany.

- Czy czasem cię nie popierdoliło? - John zauważył obłęd w jego oczach. Nie mógł mu pozwolić na takie rzeczy. Obawiał się jednak o Morenę, miał nadzieję, że nic jej nie wyrządził. Obiecał sobie, że dokona wszelkich starań, aby prześladowca trafił na długie lata do wiezienia. Nie mógł mu pozwolić na to, aby go tknął. Nikt nie miał prawa. Szczególnie tacy ludzie, jak ten, który stał z metalową rurą jak rozwścieczone zwierzę.

- Potrzebna mi twoja krew – powtórzył się, po czym podniósł rękę z metalową pałką i już miał zamiar wykonać cios prosto w głowę pisarza, lecz brunet zwinnie się odchylił i chwycił kawałek cegły, którym celnie trafił w bok głowy oprawcy. Przez chwilę było słychać ogromny krzyk psychopaty, któremu rurka upadła z rąk. John miał jedyną okazję, aby się wywinąć. Pomimo bólu nogi, pleców i podbrzusza, wstał chwytając metalowy kij i przyłożył nim facetowi w plecy. Jego ciało runęło na obłożoną podłogę śmieciami. Zdawało się, że stracił przytomność. Cusack jak najprędzej wybiegł z pomieszczenia i zaczął poszukiwać Morenę.  

__________________

Chapter 21 napisany z mojej wyobraźni. 

Witam, witam. Dziś jakoś szybko, prawda? Trochę się ruszyłam z pisaniem tego opowiadania ... Jeśli chcecie poczytać moje nowe opowiadanie "Hunter" to zapraszam - klikajcie w zdjęcie Cusacka znajdujące się po lewej stronie bloga. 
Kolejny rozdział - mam nadzieję, że w przyszłym tygodniu... chyba, że uda mi się napisać sporo to w niedzielę może dodam. Whatever.