Chapter 25

 Minęło kilka dni, zanim Morena opuściła szpital. Prześladowca nadal przebywał, gdyż jego stan zdrowia się nie poprawił tuż po operacji. John obawiał się, że zostanie winny za atak na Normana, który chciał go zabić. Więc w tej sprawie musiał pojawić się na komendzie.

W ten czas Morena odpoczywała w pokoju hotelowym. W odwiedzinach był u niej Ron – recepcjonista. On również dowiedział się z gazet o tym, że 26 – latka została uznana za zwykłą kochankę pisarza. Jednak nie prawił jej kazań, ani nie docinał w słowach. Starał się ją zrozumieć, jak i wesprzeć. Pomimo dobrych intencji dał swojej koleżance do zrozumienia, że nie powinna łudzić się tym, że pisarz zwiąże się z nią na poważnie. Widział jej smutek w oczach, ale pomimo okrutnej prawdy chciał być szczery wobec niej. Ron miał już pięćdziesiąt lat, wiele przeszedł i patrzył na świat nieco inaczej. Był realistą i nie chował przed Moreną swojego zdania na temat Cusacka. Pomimo braku wiary w miłość między pokojówką, a pisarzem – Ron życzył jej szczęścia u boku tamtego faceta.

Zanim dzień się skończył, dziewczyna odwiedziła również szefa hotelu, w celu by pozwolił jej następnego dnia zacząć pracę. Miała już dość leżenia i nic nie robienia. W dodatku chciała porozmawiać z Johnem, ale on nie pojawił się jeszcze w hotelu.

Zasiadła na skórzanym fotelu niepewnie patrząc na L. Jacksona. Obawiała się, że usłyszy kilka niemiłych słów. On również czytał gazety i z pewnością wiedział już o wszystkim. No właśnie, wiedział, bo John z nim już rozmawiał.

Szef hotelu dopalał cygaro obserwując swoją pracownicę. Widział, że się krępowała, a jej niepewność była wymalowana na twarzy.

- Jesteś tego pewna, że chcesz od jutra kontynuować pracę? - zapytał.

- Tak … kilka dni w szpitalu były męczące … poza tym nie chcę ciągle siedzieć. Muszę coś robić – wyjaśniła.

- Tak, aby przede wszystkim nie myśleć o artykule? - nie musiał zgadywać. Morena z pewnością chciała uciszyć myśli pracą. Zrobiła się purpurowa, a Samuel chciał o tym pogadać, pomimo otulającego ją wstydu.

- Tak, wolałam, aby to co działo się między mną, a Johnem zostało tylko dla nas – powiedziała z ogromnym trudem. Nie chciała na takie tematy rozmawiać z szefem – Nie jestem jego kochanką – szybko dodała, jakby miała za chwilę usłyszeć same gorsze słowa na swój temat.

- Dla nich jesteś … Posłuchaj: a jak ty uważasz? Kim dla niego jesteś? - zapytał. Przez chwilę trwała cisza. Morena zastanawiała się, ale i też drżała, bo przed sobą nie miała byle kogo.

- Jesteśmy przyjaciółmi – odpowiedziała – Dał mi to do zrozumienia.

- Albo uciszył cię na pewny czas – powiedział – John ma ciężki charakter. Nie możesz oczekiwać od niego choćby przyjaźni. Jemu obojętne, co stanie się z tobą. Myślisz, że czemu cię odwiedzał w szpitalu? Nie chciał zostać współwinny, bo to przez niego tam trafiłaś. I ta sprawa z gazetą.

- Ale ja to wiem, że on jest szczery wobec mnie … Pan nie widział jego zachowania, gdy mnie ratował z rąk oprawcy – w jej oczach pojawiły się łzy – Gdybym nie była jego przyjaciółką, z pewnością nie zabrałby mnie do Los Angeles, nie dał nieopublikowanego opowiadania, czy zdjęć.

- Zauroczył cię … i ciekawi mnie na jak długo. Nie rozumiem twojego toku myślenia pod tym względem, że on traktuje cię jak przedmiot, a ty pozwalasz mu na to. A z drugiej strony rozumiem, bo cię omotał i manipuluje tobą w dość profesjonalny sposób. Zabrał cię do Los Angeles, abyś nie pomyślała, że wykorzystał cię w Hotelu Playa. Zauważył, że ciągnie cię do niego, postanowił wykorzystać to, że byłaś zafascynowana jego książkami, jak i nim samym. Tu nie ma nad czym się rozmyślać, to widać, że tobą steruje. Gdybyś się w nim nie zakochała, po pewnym czasie doszłoby do ciebie, że chciał cię wykorzystać, aby zaspokoić swoją potrzebę. John jest na tyle cwany, że postanowił cię później zabrać do L.A., abyś nie prawiła mu kazań, że jest zimnym draniem. Tam też się tobą bawił, a później przyleciał tu razem z tobą. Myślisz, że on odwzajemnia twoje uczucia? - zapytał na koniec. Widział, jak łzy zbierają się w jej oczach, ale musiał być bezwzględny. Tak bardzo chciał ją obudzić, ale wiedział, że była na tyle mocno zakochana, że nie weźmie tych słów do serca.

- On nie mógłby mi tego zrobić – zaczęła – Już wcześniej mi proponował wyjazd, zanim się z nim spotkałam w Playa. Nie wiem, czy odwzajemnia moje uczucia, ale wiem, że mną nie gardzi i w pewnym sensie jest mną zainteresowany. Wiem, że nie jest zły, a musi sprawiać wrażenie cynicznego drania, aby nikt mu z butami w życie nie wchodził. Rozumiem go lepiej, niż wszyscy dookoła – Samuelowi się wydawało, że rozmawia z naiwnym dzieckiem. Morena już nie mogła się zrobić bardziej purpurowa. Szef hotelu miał pojęcie, że ten temat ją mocno zawstydzał. Pragnął wylać na nią zimną wodę z kubła, aby się przebudziła ze snu o pięknej bajce miłosnej.

- Szkoda mi ciebie … jesteś dobrą pracownicą. Moja siostrzenica jest w podobnym wieku, co ty. Również zakochała się w pewnym facecie, a on to wykorzystał. Nie mogłem jej pomóc, bo jak wiesz, większość czasu spędzam tu, w Delphi. Ale za to poznałem twojego Johna i wiem, że nie jest warty ani jednej łzy, jaką wylejesz przez niego – opowiedział – Oczywiście, możesz wrócić do pracy i przemyśl na spokojnie to wszystko.

🐬

John natknął się na dziennikarkę, która wypatrzyła go niedaleko hotelu Delphi. Pisarz nie był zadowolony z zaczepki, ale i również nie zignorował kobiety łudząco podobnej do Evy Mendez. Jak się okazało, nie była nią; nazywała się Salma Becker i pracowała dla jednego z modnych magazynów. Była odziana w kurtkę, oraz czapkę, miała mocny makijaż, oraz latynoską urodę. John jednak nie skupiał się na jej wyglądzie, a na tym, do czego jej były potrzebne wywiady. Ciemnooka była zwyczajną hieną (jak zwał każdego dziennikarza, czy fotoreportera), ale na tyle ucywilizowaną, że zapytała o pozowanie do zdjęć, oraz ekskluzywny wywiad. Nie miało to nastąpić na ulicach Nowego Jorku, a w przytulnym pomieszczeniu jednej z całkiem prestiżowych czasopism. Cusack długo się zastanawiał, ale przyjął propozycję, aby nieco zmylić plotkarskich fotoreporterów, którzy nie zawahali się zrobić z Moreny zwykłą kochankę do łóżka. Mógł pozostawić sprawę tak jak jest, ale przez myśl mu przeszła alternatywna niechciana sytuacja. Gdyby paparazzi podstawili pod ścianę Morenę, mogłoby to się dla niego skończyć nieciekawie. Pokojówka ze stresów, oraz nacisku mogłaby opowiedzieć coś, co skompromitowałoby nie tylko ją, ale i samego pisarza. W dodatku nie chciał, aby ona sama myślała, że jest mu potrzebna tyko do łóżka. W tej chwili John na szybkiego przemyślał sytuację i umówił się z dziennikarką na konkretny termin. Gdy już miał się z nią żegnać, zaskoczyła go pytaniem o sesję z pokojówką. To nieco zadziwiło pisarza, ale rzucił na odchodne, że się zastanowi. Wróciwszy do Delphi musiał najpierw zaszyć się w pokoju i przemyśleć to wszystko. A za wywiad oraz sesję miał dostać całkiem solidną kwotę.

Spotkał ją na korytarzach parteru Delfina. Szła niosąc kilka dokumentów, jakie otrzymała od L. Jacksona. Była to między innymi nowa umowa o pracę, na kolejne cztery lata. Ubrana w różową bluzę oraz dżinsowe spodnie rurki szła w kierunku swojego pokoju. Co jakąś chwilę zakrywała rękawem bandaż pod którym miała okropną, ledwo zagojoną ranę po nacięciu. Gdyby ktoś nie znał sytuacji, pomyślałby, że pokojówka chciała popełnić samobójstwo. I tak psycholog męczył ją niewygodnymi pytaniami odnośnie stanu psychicznego. Być może chciał wykluczyć u niej „pojawienie się” masochizmu.

John musiał ją chwycić za ramię, gdyż pogrążona w swoich myślach nie zauważyła go. Nieco podskoczyła czując jego ucisk na swojej ręce. Zdezorientowana skierowała spojrzenie na niego. Jednak po chwili na jej twarzy wymalował się uśmiech, a chwilowe przygnębienie odeszło w cień. Pisarz zauważył, że nadal była blada.

- Jesteś – rzekła na początek, po czym wtuliła się w niego nie patrząc, że gdzieniegdzie przechadzali się ludzie. Objął ją po chwili, odczuł, że musiała za nim tęsknić, choć tak niedawno się widzieli. Gdyby był zimnym draniem, z pewnością odepchnąłby ją i pouczył, aby nie afiszowała się z czułościami do niego. Jednak było inaczej. John polubił, jak lgnęła do niego. Wiedział, że była mu potrzebna. Tak bardzo odzwyczaił się od samotności, a ta młoda kobieta uzupełniała pustki. Musiał zrealizować plan z wywiadem, ale wahał się, czy zabrać ze sobą pokojówkę. Nie chciał, aby stała się „nowinką” na wszelakich plotkarskich stronach internetowych i nie tylko. Gazeta wydała artykuł, na których były zdjęcia Johna i Moreny. Ale oboje stali na tyle dość daleko, aby dokładnie zidentyfikować o którą kobietę chodziło, pomimo dobrej jakości zdjęć. Gdyby paparazzi przyszli do Delfina, nie wiedzieliby o którą pokojówkę chodziło. Norman do końca nie wypełnił swojego diabelnego planu, gdyż nie znał imienia blondynki, a nawet, jak znał, to nie podał do gazety, a jak zwyczajny tchórz wysłał fotografie i podpisał „pisarz ma dziwkę z hotelu Delphi do łóżka”. Może i zdjęcia nie były zamazane. Samuel od razu domyślił się, że tam jest jego pracownica, ale on miał ułatwione zadanie, gdyż wiedział o romansie pisarza z pokojówką. Tak, czy owak, już jeden fotograf odwiedził Delfina, ale bez pożądanych dla niego efektów.

- Musimy działać z planem pokoju 1408 – wyszeptał jej do ucha.

- Jutro zaczynam pracę – wymamrotała z wtuloną twarzą w jego garnitur.

- Pieprzyć klucz … przemyślałem to i tamto – powiedział. Odsunął blondynkę od siebie i chwycił ją za ramię podprowadzając w stronę jej pokoju.

🐬

Zanim John przeszedł do sedna, rozejrzał się po pokoju. Zauważył fotografię oprawioną w ramkę, która stała na stoliku nocnym. Na zdjęciu był on, całujący dziewczynę. Chwycił ramkę i popatrzył to na zdjęcie, to na pokojówkę. Przypomniał tą chwilę w ogrodzie, gdzie spacerowali przebierańcy, a ozdoby świąteczne, aż mdliły. Całkiem spodobało mu się podejście 26 – latki do świąt. Oboje ich nienawidzili i mieli w głębokim poważaniu. A teraz kalendarz odliczał kolejne dni stycznia, 2018 roku. Wiedział, że Morena za miesiąc będzie świętowała swoje urodziny.

Oprócz fotografii zauważył dwie identyczne książki „Pięć nawiedzonych pokoi hotelowych”, które sam napisał. Przewodniki stały na półce, obok innych, które on sam stworzył. Już nie chciał się zagłębiać w swoje dzieła, a spojrzał raz jeszcze na fotografię oprawioną w zwykłą ramkę. Cieszył się, że nie wpadła na pomysł poprzyklejania tandetnych serduszek na ramkach – jak to w zwyczaju robiły zakochane dziewczęta. Usiadł obok blondynki, która trzymała terminarz zwany przez Normana „ czarną księgą”. Harper zapewne nie miał pojęcia, że Morena zdążyła odkryć księgę. Pisarza zastanawiało, w jaki sposób udało jej się znaleźć ją. Nie miał wcześniej okazji, aby z nią porozmawiać o znalezisku. Ponadto zamartwiał się, że zostanie niesłusznie oskarżony o atak na Harpera.

Pocałował ją w policzek, po czym chwycił za podbródek i skierował jej twarz w swoją stronę, aby ucałować ją w usta. Morena nie walczyła z nim, lubiła to. Mógł w tej chwili rozebrać ją i zrobić swoje – również by nie zaprotestowała. W jej oczach ujrzał wiele ciepła, ale i też smutku. Z pewnością obawiała się, że ich drogi wkrótce się rozejdą. Od pożegnania dzielił jedynie pokój 1408. Musnął ją w wargi, a następnie spojrzał w jej niebieskie oczy. Zapatrzona trzymała terminarz w żelaznym ścisku, ale pisarz nie chciał jej celowo zabrać. Jego ręka spoczęła na jej kolanie.

- Możesz zdradzić, jak ci się udało odnaleźć księgę? - zapytał.

- Nie – odrzekła – Ale powiem ci w innym czasie, gdy ponownie się spotkamy.

- Kombinujesz – posłał jej uśmiech. John mógł stwierdzić, że Morena chciała się ubezpieczyć. Wolała na razie zachować dla siebie w jaki sposób odkryła terminarz, by móc ujrzeć pisarza w przyszłości.

- Wiem, że ciekawość nie da ci żyć i wrócisz tu, aby się dowiedzieć – powiedziała – A ja będę mogła się nacieszyć tobą – była jak najbardziej szczera. Facet pogładził ją po włosach.

- Martwisz się, że nie wrócę? - zapytał nie odrywając od niej spojrzenia.

- W szpitalu poczułam, że w pewnym sensie przygotowujesz mnie do takiej ewentualności. Chcesz dokończyć opowieść o 1408. Z pewnością pochłoną cię obowiązki pisarza, muszę mieć pewność, że wrócisz. A ciekawość nie da ci spokoju i wrócisz, jak nie dla mnie to dla informacji, jak udało mi się ją znaleźć – posłała blady uśmiech – Nie czytałam jej, bo zwyczajnie nie miałam czasu. Przejrzyj – przekazała mu terminarz. John postanowił go przejrzeć w obecności pokojówki. Wiedział, że mógł w pewnym sensie zaufać Morenie. I ona mogła wiedzieć więcej, niż ktokolwiek inny. Mógł być też pod wrażeniem jej zachowania. Druga na jej miejscu nie dałaby tego przedmiotu, a użyła szantażu emocjonalnego.

John otworzył pierwsze strony. Pożółknięte, poplamione, ale jeszcze czytelne miejscami. Notatnik nie przypominał czarnej księgi z filmów; był zwyczajnym pierwotnie terminarzem z nadrukowanymi datami, lecz mocno się różnił od współczesnych. Narysowana czaszka na okładce nie robiła wrażenia. John nie obawiał się niczego złego, nie odczuwał strachu. Spodziewał się, że mógłby pracować w kryminalistyce i bez entuzjazmu spoglądać na trupy.

Na pierwszej stronie nie widniało nic istotnego, notatnik nie został podpisany czyimś – choćby – imieniem. Narysowana czaszka była nieco rozmazana. John zauważył, że pierwsze zdania zostały napisane starym piórem. Przeczytał w myślach kilka pierwszych wersów nie dowiadując się niczego ciekawego. Przekartkował strony w poszukiwaniu istotnych informacji, gdy natknął się na opis pokoju 1408. Według właściciela notatnika (nie miał dowodów, czy nim był pierwszy szef hotelu Delphi, czy ktokolwiek inny) pokój wchłaniał złe emocje. Za każdym razem, gdy kłócił się z ciężarną żoną, odczuwał dziwną aurę. Być może na początku niczego nie dostrzegał, ale później było już coraz gorzej. Właściciel „księgi” cierpiał na bóle głowy, ale nic poważnego się nie działo. Natomiast jego żonę nachodziły koszmarne sny. Pewnej nocy dostała mocnego bólu brzucha, gdy on śpiąc obok niej nie usłyszał jej wydzierającego okrzyku bólu. Męczyła się całą noc, aż nad ranem urodziła martwe dziecko. Wykrwawiała się w męczarniach, gdy noworodek leżąc między jej nogami tracił życie z każdą sekundą. I wyrwał go z twardego snu okropny hałas przypominający przewracające się na podłogę meble. Widząc martwą żonę oraz dziecko przeszedł szok, po którym zaczął wierzyć, że 1408 jest nawiedzony, ale nie przez duchy – a złą aurę. Według niego, pokój karmił się ludzkimi problemami, wspomnieniami – tymi smutnymi, złymi. Wysysał z człowieka wszystko, co negatywne i atakował tym samym z podwójną siłą.

John na chwilę przerwał czytanie zastanawiając się nad tym wszystkim.

- Dziwne – rzekł – Nie wierzę w te bzdury – przekartkował kolejne strony, aż natknął się na inną informację. Właściciel notatnika zapisywał dawki leku, jaki musiał przyjmować. John był pewny, że schizofrenik wymyślił bajeczkę o 1408, aby innych straszyć.

- To jak wyjaśnisz ponad 50 zgonów? - odezwała się. Pisarz spojrzał na nią.

- Większa połowa była stara, schorowana. Nie wiem jak ty, ale sądzę, że w tym pokoju nie straszy … i trzymam się tego. Nie ma żadnych paranormalnych zjawisk. Może bym uwierzył w te brednie, gdybym natrafił na ducha w poprzednich miejscach, które zwiedzałem w celu napisania przewodników. Ty może wierzysz, ale mnie nie przekonasz do zmiany decyzji – wypowiedział się.

- A jeśli coś nas tam zaatakuje? - zapytała.

- Nikt nie wie, że tam idziemy … Zrobimy to w nocy, tak? - pogłaskał ją po policzku – A później zabiorę cię do mojego pokoju i tam się zrelaksujemy – zdradził swoje plany. Morena odstawiła notatnik gdzieś na bok, po czym usadowiła się na kolanach pisarza.

- Jestem w stanie zrobić dla ciebie wiele, ale chcę mieć pewność, że przy tobie mi się nic nie wydarzy … nawet, gdyby tamten pokój miał coś złego zrobić – powiedziała patrząc w jego ciemnobrązowe oczy. Zauważyła jego delikatny uśmiech.

- Mówiłem, że nie pozwolę ci odejść – rzekł. Objął ją i przycisnął do siebie. Wiedział, że 26 – latka obawiała się, a strach wymalował na jej twarzy. Jednak to udowadniała, że była mu oddana i szła na całość, niemal wbrew sobie.

- Napijemy się po wszystkim czerwonego wina? - zapytała gładząc jego włosy, które w tej chwili były w lekkim nieładzie.

- Tak, mała – odrzekł – Wyleję wino na twój biust i go wyliżę, co ty na to? - nie spuszczał z niej spojrzenia, natomiast Morena zaczerwieniła się nie mogąc już wypowiedzieć ani jednego słowa. John ją zaskoczył, zwykle nie rozmawiała z nim o takich rzeczach. Cusack się zaśmiał triumfalnie zauważając, że ją zawstydził. Aby przerwać niepożądaną ciszę ucałował ją w usta, a następnie zrzucił ze swoich kolan na łóżko. Wszedł na nią całując po szyi. Słyszał jej niegłośny krótki śmiech.

- Kocham cię – wyznała, gdy składał pocałunki po niemal całej jej twarzy. Nawet nie spojrzał w jej oczy, nie odpowiedział. Kontynuował to, co robił, gdy poczuł jak jej ciało zadrżało. Chwycił ją za biust, gdy jego ręka znalazła się pod jej koszulką. Jednak to nie chciał w tej chwili ugaszać pragnień erotycznych. To łóżko trochę skrzypiało, i nie było wygodne. Wolał zabrać swoją wybrankę do swojego pokoju, ale postanowił tak uczynić, gdy będą już po wyprawie do 1408.

Po chwili zszedł z niej, ale pociągnął za ramię. Usłyszał jej cichy jęk sugerujący, że coś ją zabolało. Przypomniało mu się, że Morena miała ogromnego siniaka na brzuchu, bardziej po prawej stronie. Ponownie ją położył, na co zauważył jej zdezorientowanie. Podwinął bluzę z koszulką aż pod stanik odkrywając płaski brzuch, który nigdy nie był opalany przez słoneczne promienie. Kolczyk nadal był na swoim miejscu, a tuż niedaleko pępka, bardziej niżej po prawej stronie widniał siniak. Przejechał opuszkami palców po zasinionej części, na co 26 – latka odruchowo wciągnęła brzuch, który i tak był chudy, a biodra odznaczały się. Powtórzył tę czynność wiedząc, że jej nie krzywdził. Inaczej, gdyby w pewnej chwili ścisnął palcami obolałe miejsce, albo poprawił swoim uderzeniem. Wtedy być może ona zemdlałaby, albo z bólu nie mogła wymówić ani jednego słowa. John wyobraził sobie, jak zadaje jej ból. Ale to nie podnieciło go na tyle, by spełniać to w realnym świecie. Przynajmniej na razie nie odczuwał chęci. Spodziewał się, że blondynka ze strachu nie powiedziałaby o tym incydencie szefowi. Pogładził ją ponownie, a następnie pochylił się i złożył kilka pocałunków.

Chapter 25 napisany z mojej wyobraźni.

__________________________

credit: google.com search: twitter johncusack

I tak oto zaczynam mowę pod rozdziałem ... Bywały takowe sytuacje, w których byłam "świadkiem" owych poczynań :D
A już miałam wrażenie, że w tym rozdziale zbliżymy się do drzwi pokoju 1408 ale myliłam się - wybaczcie. W następnym będzie coś więcej ... 

kadr z filmu "Dragon Blade"

Przeczytałam już książkę "Ława Przysięgłych". Nie pamiętam, czy o tym wspominałam. Teraz poluję na niższą cenę filmu "Ława Przysięgłych", bo nie mam go w swojej kolekcji. Chyba, że ktoś mi sprezentuje - hahaha - liczył dziad xd
Byeee