Chapter 26

 Sama się sobie dziwiła, ale zgodziła się na układ. Postanowiła pomóc pisarzowi, tym samym poświęcając się. Czuła ogromny strach, ale nie chciała zrezygnować z planu, o jakim już wcześniej z nią rozmawiał. John był dla niej ważny. Nie zważała na to, że mogłoby coś się wydarzyć gorszego. Nie w tej chwili. Być może działała pod presją czasu, bo wkrótce pisarz miał opuścić Nowy Jork.

Stała na korytarzu czternastego – pierwotnie trzynastego – piętra czekając na pisarza, który miał się zjawić lada chwila. Zegary wskazywały na dwudziestą trzecią. Korytarz wydawał się być słabo oświetlony, niż na pozostałych piętrach. Nie dziwiło ją to, gdyż na tym piętrze znajdował się owiany złą sławą 1408. Odczuwała dreszcze, ale nie chciała się wycofywać. Przeżyła starcie z Harperem „zgniłą rybą”, więc i da radę z ponurą atmosferą czternastego piętra. A może miała nadzieję, że zanim dojdzie pod drzwi piekielnego pokoju, pojawi się Samuel i pokrzyżuje plany Cusacka. Morena nie bardzo chciała wchodzić do niesławnego pokoju, ale wybrała gorsze zło, byleby nie stracić faceta, w którym się mocno kochała.

Zanim ruszyła przed siebie, minęła kolejna chwila. Stojąc przy windzie oczekiwała, że za moment dołączy do niej John i razem będą mogli udać się w stronę 1408. Jednak tak się nie stało. Pisarz nie pojawiał się, a Morena nie chciała zwyczajnie stać przy windach, jak pies przy budzie. Ruszyła z miejsca.

Niepewnie przechodziła korytarzem oddalając się od jednej z wind. Nie spojrzała za siebie, a obserwowała długi korytarz, jakim miała podążyć. Po drodze mijała kolejne wejścia do pokoi wiedząc, że większość z nich była niezamieszkana. Drzwi do każdego z nich były pozamykane na klucz. I ona o tym wiedziała, nie musiała łapać za klamkę, aby móc to sprawdzić. Oprócz kluczy można było użyć karty magnetycznej. Samuel nie zrezygnował z tradycyjnego klucza, gdyż wiele razy się zdarzało, że drzwi zacinały się, a karta nie została pozytywnie odczytana. Niejednokrotnie otrzymywał skargi od gości, którzy męczyli się z kartą. Zwykle takie rzeczy działy się na wyższych piętrach hotelu, a szczególnie na czternastym. Morena wiedziała, że goście nie lubili nocować na tym piętrze. Nie chodziło tu wyłącznie o 1408, ale i wygodę. Najwygodniej było zameldować się w pokoju na pierwszym, drugim, czy nawet trzecim piętrze, skąd nie dochodziły skargi o niedziałających kartach, czy spóźniających się kelnerów z zamówionym jedzeniem. Te najwyższe piętra posiadały nie tylko starodawne umeblowanie, ale i również często coś się psuło. Jedna z pokojówek widziała szczura przedzierającego się przez dziurę w jednym z pokoi na czternastym piętrze. Zdawało się, że pierwotnie trzynaste piętro było opuszczone. Jednak gdzieś z oddali usłyszała stłumione głosy – i na pewno gdzieś z dala od numeru 1408. Być może w 1415 ktoś urządzał nocne rozmowy, ale o tej porze Morena mogła zapomnieć o kimkolwiek przechadzającym się w nie wiadomo jakim celu. Być może gdyby ujrzała kogoś z gości, najpierw otuliłby ją strach, a później być może ulga. Blondynka niejednokrotnie widziała imprezujących młodych ludzi w podobnym wieku co ona, którzy meldowali się na najwyższym piętrze, aby sąsiedzi z pokoi obok nie skarżyli się na hałas. Morena była pewna, że większość młodych ludzi zameldowanych na krótkie dni w pobliżu pokoju 1408 nie mieli pojęcia o „legendzie”, jeżeli tak można było nazwać straszaka.

Zdawało się, że długo czekała na Johna. Niepewnymi, małymi krokami zbliżała się w stronę pokoju 1408. Spacerowała po wypłowiałym dywanie, który ciągnął się w nieskończoność. Czuła zmęczenie, ale szła dalej. Przez pewną chwilę zapomniała, że powinna spać, bo rano czekał ją nowy dzień pracy. Nie zaprzątała sobie myśl tym, że w razie spóźnienia będzie musiała się gęsto tłumaczyć przed L. Jacksonem. Oświetlenie korytarza było koszmarne, zastanawiała się, dlaczego L. Jackson nie przeznaczy środków na remont hotelu. Blondynka obawiała się, że za kilka lat Delfin straci klientów, a ona pracę. Nagle serce zaczęło bić coraz szybciej, a dreszcze przeszły po plecach powodując u Moreny gorszy strach i niepewność. Zatrzymała się nieco podpierając ramieniem o ścianę przy której widniały drzwi z demonicznymi cyferkami. Czuła dziwny zapach. Nie potrafiła go określić, ale na pewno nie były to perfumy, ani odświeżacz. Przez chwilę poczuła jak coś zimnego otula jej ciało, ale po chwili puściło. Odsunęła się od ściany patrząc na drewniane drzwi z przybitą tabliczką, na której prezentowały się czarne cyfry „1408”. Zbliżyła się niebezpiecznie blisko. Gdyby za drzwiami coś stało, mogłoby chwycić blondynkę za szyję swoimi okropnie kościstymi łapskami i ścisnąć na tyle, by dźwięk pogruchotanych kości rozpłynął się po całym korytarzu. Ale tak się nie stało. Morena stała wpatrzona w cyferki, jak w oczy Cusacka. Jej ciało było wyprostowane, nieco sztywne, ale już się tak nie trzęsło, co na początku. Wpatrując się w drewnianą przeszkodę, która dzieliła ją od wnętrza pokoju zauważyła, że obraz się zakołysał. A może to jej ciało lekko się poruszyło, gdyż nogi zaczęły odczuwać zmęczenie. Po chwili ocknęła się robiąc dwa kroki w tył. Jednak to nie spuściła ze spojrzenia tych drzwi, które niepokoiły ją z każdą sekundą. Nie odczuwała już strachu, choć jej serce biło nierówno i szybko. Tylko niepokój ją ogarniał, ale nie miała ochoty odchodzić. Wolała stać i przyglądać się, jakby za chwilę pokój miał stanąć przed nią otworem i zaprosić do krainy, z której już nie ma odwrotu.

Przetarła oczy ze zdumienia, gdy zauważyła, że drzwi były krzywe. Przechylały się w lewą stronę, jakby ktoś nienaturalnie próbował je wygiąć, ale czy tak się dało? Morena wiedziała, że one nie mogły być krzywe. Chciała dotknąć nienaturalnych wygięć, ale na moment spojrzała w drugą stronę, aby zobaczyć, czy John już się pojawił. Jednak pisarza nie było, na co pokojówka westchnęła odczuwając, że cierpliwość jej się kończyła. Ponownie spojrzała na nienaturalne wygięcie drzwi po lewej stronie, gdyż zobaczyła, że one były tak naprawdę proste. Przejechała dłońmi na tyle ile sięgnęła nie odczuwając pod nimi krzywizn. I znów ten zapach.

screen z filmu "1408"

John zabrał kilka potrzebnych rzeczy, w tym nóż. Nie wiedział, na co on mógł się przydać, ale wolał się przygotować. Gdyby planował doskonałe morderstwo, lub zastraszenie – nóż byłby idealnym narzędziem. Jako pisarz nie musiał narzekać na wyobraźnię i przez moment w jego głowie pojawił się obraz. Trzymając nóż w ręce mógłby zrobić z Moreną co by tylko zamarzył. Była taka młoda, niedoświadczona i uległa – a z pomocą noża zgodziłaby się na wszystko. Wiedział, że skrzywdziłby ją, ale poprzez same wyobrażenie nie mógłby jej zranić. Pozwolił na chwilę „pozostać” w wyobrażonej sytuacji, gdy trzymając ją za włosy zmusza do pewnej czynności seksualnej. Wiedział, że pomimo uległości nie zgodziłaby się, aby wziąć mu do ust. Przytknąłby ostre narzędzie do jej gardła, wtedy ochoczo zmieniłaby zdanie. A gdyby to nie podziałało, naciąłby jej delikatną skórę i pozwolił stróżce krwi spłynąć po jej dekolcie. Uczyniłby to ostrożnie, aby nie spowodować krwotoku. Jego ofiara miała przecież przeżyć i spełniać każde jego zachcianki.

Przez chwilę pomyślał, że mógłby popracować nad książką o kryminalistyce. Jednak to nadal wolał ponownie wejść do 1408 i zdemaskować piekielny pokój. A noża nie chciał użyć na Morenie, nie chciał również jej krzywdzić, ale w książce mógłby napisać wszystko, na co tylko wyobraźnia mu pozwalała.

Był już spóźniony jakieś pół godziny, ale nie mógł wcześniej. Miał tylko nadzieję, że kamery na czternastym piętrze nie działały. Przecież wszystko się psuło w Delfinie, nawet stare kamery, które słabo wychwyciły obraz. Pisarz zdążył zapoznać się dokładnie z notatnikiem, aby dogłębnie przejrzeć pokój o numerze 1408. Nie chciał, aby cokolwiek mu umknęło. Pomimo zapisków, nie dowiedział się niczego szczególnego, a nawet zaczął mieć podejrzenia, co do autentyczności terminarza.

Wysiadając z windy, już z daleka ujrzał sylwetkę kobiety, która stała do niego bokiem, a na wprost do jednych z drzwi. Musiał przejść kilkanaście metrów, zanim był na tyle blisko, aby ujrzeć co właściwie się dzieje. Morena zachowywała się, jakby lunatykowała. Tyle, że stała całkiem sztywno, z opadniętymi rękoma. Obserwowała cyferki nie zauważając, że tuż niedaleko przyglądał jej się pisarz. John w pierwszej chwili nie wiedział, co zrobić. Być może nie chciał zniszczyć prawdopodobnie dobrego fragmentu na książkę. Pokojówka stała przed wejściem do piekielnego pokoju, zapewne w innym świecie. John mógł wymyślić ciekawe cytaty do książki, tuż po tym, co zaobserwował. Jednak nie chciał z niej robić królika doświadczanego i tak po prostu odepchnął ją od drzwi, ale nie pozwolił, by upadła na podłogę. W pierwszej chwili rozległ się krzyk, po którym nastała cisza. John umiejętnie chwycił 26 – latkę i przytknął jej usta swoją ręką. Morena nie szarpała się, ale jeszcze wydalała stłumione odgłosy, których i tak nikt by nie usłyszał. Przycisnął ją do ściany nie ściągając dłoni z jej ust.

- Uspokój się, to tylko ja – powiedział patrząc w jej niebieskie oczy. Morena już nic nie próbowała wymówić, jej ciało się rozluźniło, a pisarz mógł zabrać swoją rękę, która była obśliniona. Dziewczyna przetarła usta rękawem patrząc na faceta dość poważnie.

- Nie zauważyłam cię – rzekła.

screen z filmu "1408"

- Co widziałaś? - zapytał – To zwykłe drzwi, jak każde inne – powiedział z lekkim rozbawieniem.

- Trudno to opisać – zbliżyła się do niego – Przez chwilę miałam wrażenie, że jestem w zupełnie innym świecie – John swoimi dłońmi objął jej twarz.

- Masz powiększone źrenice – powiedział obserwując ją – Jakbyś coś brała … Gdybym cię nie znał, zapewne byłbym pewny, że wciągałaś jakiś narkotyk. Ale spokojnie … wyobraźnia cię przez chwilę opanowała. Za bardzo przejmujesz się. Ja ci udowodnię, że tam za drzwiami nie ma nic strasznego. Tylko pamiętaj, trzymaj się mnie i sama nie wchodź do innych pomieszczeń – na koniec ucałował ją w usta, po czym odsunął się od niej. John miał wrażenie, że poznał ją dość dobrze. Nikt by mu nie wmówił, że pokojówka była narkomanką, gdyż nigdy na oczy nie widziała tych używek. W szpitalu, podczas badań krwi nie wykryto u niej żadnych dziwnych substancji, jakie mogłaby zażyć. Było podejrzenie, że Harper coś jej dał. Jednak na całe szczęście okazało się inaczej. Pisarz zapoznał się z kartą pacjentki będąc u ordynatora. Musiał wtedy skłamać, że blondynka była jego narzeczoną, bo w innym przypadku nie miałby wglądu do wyników badań. Morena była czysta. Nie paliła, nie nadużywała alkoholu, ani nie tknęła narkotyków. Jedynie miała niedobór witamin, oraz poprzez utratę pewnej ilości krwi groziła jej choroba. Teraz mogła cieszyć się pełnią życia, pomimo obolałego ciała. John przez chwilę poczuł się dziwacznie, bo nie dał jej wypocząć od stresów. Z kieszeni wyjął drucik, którym miał otworzyć zamek od drzwi. Klęknął przy wejściu do 1408 i zaczął męczyć się z otwarciem drzwi. Nie szło mu najlepiej, choć spodziewał się, że zamek musi w końcu ustąpić, ale zamiast pożądanego efektu, wyjął z otworu kawałek odłamanego druta. Spojrzał na Morenę raz jeszcze i wstał. Zbliżył się do niej i tak po prostu z jej włosów odpiął czarną wsuwkę. Nie miał pewności, czy to coś da, ale musiał spróbować.

- Czujesz ten dziwny zapach? - zapytała po chwili, gdy John „walczył” z otworzeniem drzwi.

- Jaki zapach? - nic nie czuł. O dziwo wsuwka podziałała, a po chwili drzwi były już uchylone. Nie zdążył dać krok wprzód, gdy poczuł jej ręce na swoim ramieniu. Nie mógł iść dalej, gdyż kobieta usiłowała go odwieść od tego planu. John spojrzał na nią jakby miał za chwilę jej spuścić lanie – Przestań – mruknął. Chwycił ją za rękę i jako pierwszy postanowił wejść do 1408. Pchnął drzwi, które ze skrzypnięciem otworzyły się powoli. W pomieszczeniu panował mrok, więc John wytknął rękę, aby odszukać włącznik. Morena stała tuż za nim mocno ściskając jego dłoń. Pisarz już się domyślał, że obawiała się, że coś wyskoczy z ciemności i wciągnie w najmroczniejsze zakamarki. Mógł w tej chwili zabawić się i ją przestraszyć, że trupia ręka chwyciła go i pociągnęła. Jednak zrezygnował, zanim miał chęć udawać szarpnięcie dłoni.

Gdy wyczuł włącznik, już po chwili nastąpiła jasność w przedpokoju. Mógł stwierdzić, że żarówki nie oddawały tej jasności, co w pokoju na trzecim piętrze, gdzie się zameldował na kilka dni. Jednak po chwili przypomniał sobie, że Samuel nie będzie wydawał pieniędzy na 1408, które nie zasługiwało na lepszy wygląd wnętrza, a gdzie tu oświetlenie. Jaki żyjący człowiek chciałby tu zanocować? John oprócz siebie nie znał nikogo chętnego. Może i nie marzył o spaniu w tym miejscu, ale nikt nie zabronił mu zwiedzania tego okropnego pomieszczenia. Bo przecież taki Samuel z pewnością grzecznie spał, gdy Cusack wraz z przyjaciółką do łóżka zwiedzał piekielny pokój. I to wszystko dla książki, która miała dać ogromne zyski. Pisarz zauważył, że nic się nie zmieniło, poza świeżymi kwiatami w wazonie. Wiedział, z wcześniejszych opowieści L. Jacksona i Moreny, że pokojówki wchodziły tu raz na tydzień, lub miesiąc. Łudził się, że to miejsce było w ogóle dobrze sprzątane. Zanim wszedł do 1408, rozejrzał się wzrokowo przy otwartych drzwiach na oścież. Drżenie Moreny spowodowało, że na chwilę odwrócił się do niej.

- Nie musisz wchodzić … możesz tu stać i patrzeć – powiedział. John miał świadomość, że ostatnie przeżycia wymęczyły pokojówkę, która na dodatek jeszcze była obolała.

- Jasne … nie zostawię cię – nie zrezygnowała. Być może z jednej strony poczuł ulgę, ale z drugiej gdyby faktycznie coś miało się stać, powiadomiłaby kogokolwiek, a pokój nie zdążyłby dopiąć swego. Ale wtedy musiałaby pozwolić mu samemu wejść do wnętrza 1408. Poza tym ostatnio odzwyczaił się od samotności i wolał jej towarzystwo, niż zupełną ciszę. Rozluźnił nieco uścisk jej dłoni, po czym przekroczył próg wejścia. Morena nie puściła jego ręki, a podążyła za nim, jak za mężem, który oprowadzał ją po nowym mieszkaniu. John usłyszał, że poczuła dziwaczny zapach, lecz to zignorował. Kazał jej zostać przy drzwiach, wiedząc, że niechętnie puściła jego rękę. Nie kazał jej długo czekać, przeciągnął niewielki stolik, aby zablokować drzwi przed ewentualnym zatrzaśnięciem. Wtedy być może pokojówka poczuła się już lepiej, ale jej blada twarz sugerowała, że nie opuściła ją niepewność. Ponownie chwyciła się go, ale tym razem za ramię. John zaczął skupiać się na tym, co miał przed swoimi oczami. Nie zwracał uwagi, że czuje ją niemal na swoich plecach. Bała się, nie mógł tego zmienić. Otulało go przyjemne uczucie, że w tej chwili stał się jej aniołem stróżem. Wiedział, że Morena polegała na nim i zaufała mu na tyle, że postanowiła wejść do 1408. Ryzykowała – być może – życiem, ale już raz pokazała, że dla niego zrobi wiele.

John już raz tu był, ale otuliło go dziwaczne uczucie. Pomieszczenie było ponure, niczym pozbawione życia, nawet ciekawego wyglądu. Cusack pozmieniałby w nim wszystko. Zacząłby od spalenia okropnych obrazów i pachnących starocią gratów oraz pościeli.

Przedpokój był umeblowany w antyki, z których dochodził zapach staroci. John spodziewał się, że Morena odczuła właśnie ten zapach. Nie pytając ją o to, pospacerował po pomieszczeniu, zanim miał przystąpić do szczegółowych oględzin. Dopadło go deja vu. Był już w tym miejscu i wtedy po kilku minutach wolał wyjść. Teraz towarzyszyło mu uczucie, że jest bliski zdemaskowania pokoju 1408, więc nie dopuszczał myśli, że być może za chwile zacznie się tu coś nieciekawego dziać. Jeszcze powiedział do blondynki, aby nie oddalała się od niego za daleko. Nie chciał, aby cokolwiek jej się wydarzyło.

screen z filmu "1408"

 Spojrzał na podłogę. Stary, kremowy dywan we wzorki nabrał brudnego koloru za sprawką kurzu, jaki się osadził na nim. Ciemnobrązowy stolik z wazonem ze świeżymi kwiatami również ukazywał nieestetyczne sprzątanie pracownic. Serwetka, która dawniej musiała być biała, teraz posiadała kilka żółtych plamek. Pisarz nie wnikał, skąd one się pojawiły. Wspomniał w myślach blondyna, który siedząc przy informacji w jednej z księgarń wydawał się być niechlujem. I ta serwetka go przypominała. Brudasa, z nogami na blacie, żującego gumę, być może udającego, że nie rozpoznał pisarza. I tym blondynem okazał się Norman Harper, psychol, który tak bardzo chciał uprzykrzyć życie Cusackowi. To ten, który wiedział o istnieniu pokoju 1408, bo to on wysłał pocztówkę z wiadomością: „Nie wchodź do 1408”. 

screen z filmu "1408"

A teraz, gdyby dowiedział się, że jego ukochany pisarz właśnie przekroczył próg złego pokoju, zapewne zsikałby się ze szczęścia. John przestał zastanawiać się nad Harperem i zaczął skupiać na pokoju. Zbliżył się do jasnobrązowych ścian, które obłędnie przypominały kremowy kolor, a może szary. Pisarz przy tym świetle nie mógł stwierdzić dokładnego koloru pomieszczenia. Jednak nie to było ważne. Przystawił dłonie do ściany i przejechał wzdłuż. Nic nie wyczuł, oprócz zimna. Przecież tutaj ogrzewanie nie działało. Wszystko było popsute, albo przez pokój, albo celowo. Słyszał jej drżenie; pokojówka musiała przeżywać to wszystko. John momentalnie odwrócił się do Moreny, która grała za jego cień. Chwycił ją za ramiona patrząc w jej oczy.

- Niemal słyszę, jak wydzierasz się w duszy – powiedział – Przestań panikować – radził.

- Nic nie mówię – rzekła.

- Wiem, że się boisz, ale nic się nie dzieje, do cholery jasnej – stwierdził. Oboje podeszli do barku, gdzie stały poukładane lampki, literatki oraz szklanki, a niedaleko napoje bezalkoholowe. John spojrzał na daty – No super. Przeterminowane. Wcześniej tego nie zauważyłem. Ale alkohol będzie dobry – wyszukał w niewielkich buteleczkach trunek. To musiał być tani alkohol. Samuel nie był hojny, a na pewno czegoś lepszego nie zostawiłby w tym pokoju. Jednak coś mu podpowiedziało, aby niczego nie ruszać. A jeżeli w tych trunkach znajdował się środek przeczyszczający? John nie wyobrażał sobie tej sytuacji, a także zostawiać blondynki w przedpokoju, gdyż sam musiałby wejść do łazienki. A wtedy nie miał pewności, czy nie zastałby jej zakrwawionej. Nie twierdził, że pokój zabijał i nie wykluczał, że w pewnym sensie to robił. Jednak jego sceptyczność często brała górą i miarkował, że prawdopodobnie zabija ktoś, kto ma na czuwaniu to miejsce. Morderca w każdej chwili mógł się tu zjawić, albo wypchnąć stolik i zatrzasnąć drzwi. Również nie potrafiłby zamknąć się z nią w toalecie, podczas gdy musiałby skorzystać z sedesu. Nie tylko wywołałby całkiem niekomfortową chwilę, ale sam poczułby się w dziwacznej sytuacji. Być może po tym incydencie oboje nie potrafiliby na siebie spojrzeć przez dłuższy czas.

Wyrwał z jej rąk jedną z buteleczek.

- Co robisz? - zapytała zapewne zapominając na chwilę w jakim miejscu stoi.

- Nie wiemy, co w nich jest – rzekł. Chwycił ją za rękę, jak przykładny mąż i zaprowadził do sypialni, która była znacznie mniejsza od przedpokoju. Duże łóżko robiło wrażenie, ale tylko na chwilę i z daleka. Pisarz od razu stwierdził, że nie zasnąłby na nim, gdyż zauważył kurz. Dziwny zapach ulatniał się po pokoju zniechęcając do chociażby dotknięcia kołdry. Morena chciała chwycić poduszkę, ale facet szarpnął nią w swoją stronę. Zauważył, że zmierzyła go wzrokiem, ale nic nie powiedziała. Po obu stronach łóżka stały stoliki nocne ze starymi lampkami nocnymi z przeżółkniętymi kloszami. Morena poczuła wypieki na twarzy, być może wstydziła się za swoje koleżanki po fachu, jak i szefa hotelu. Pokój może był straszny, bo zebrał wiele ofiar, ale nawet tutaj powinno być czysto. Cusack długo stał w jednym miejscu. Nie chciał siadać na łóżko, musiał działać. Morena również nie mogła odsunąć się nieco dalej, gdyż pisarz trzymał ją za rękę.

- John – odezwała się do niego.

- Chciałabyś zrobić mi przyjemność na tym łóżku? - zapytał z ciekawości. Tak naprawdę nie położyłby się na tym łóżku, a wykombinował coś, by doszło do zbliżenia poza dotykaniem czegokolwiek w 1408.

- Nie – odrzekła – Nie lubię kurzu, z pewnością jest tu pełno roztoczy – nie krępowała się przyznać, że 1408 było zaniedbane.

- Gdybyś miała chęć … bo kto nam zabroni na szybki numerek w 1408, prawda? - posłał jej uśmiech – Wziąłbym cię na stojąco. Będziemy mieli pewność, że nie zadrapiemy się przez ten kurz – być może pokój tak na niego podziałał.

- Sprawdzasz mnie? - zapytała patrząc mu w ciemne oczy. On musiał się trochę spocić, miał wilgotne włosy.

- Być może – był tajemniczy.

- Twoja propozycja jest kusząca, ale nie potrafiłabym się skupić, bo to straszny pokój – powiedziała – I ta pozycja …

- Już dobrze – pogładził ją po policzku. John nie widział problemu, aby ściągnąć jej spodnie i zsunąć majtki. Stosunek trwałby zaledwie kilka minut, ze względów na przeszperanie pokoju. Cusack bez problemu poradziłby sobie, gdyby naszła chęć na szybki seks. Jedynym problemem było brak zabezpieczenia. Nie pomyślał o tym opuszczając trzecie piętro.

Powrócił do skupiania się na pomieszczeniu. Odczuł podniecenie, ale nie chciał przerażać pokojówki.  

Chapter 26 napisany z mojej wyobraźni

______________________________

Hejooo! Co tam? U mnie nic nowego ... jak zwykle ;P ale kogo to obchodzi xD

Poniżej nieoficjalne pudełko z okładką do filmu "Blood Money". Oczywiście będę oczekiwała naszej PL premiery i postaram się pojść do kina na owy film. Co jakiś czas przypatruję się naszej premiery :)

pobrane/screen z google.com search blood money cusack

Co do rozdziału - przyznam, że nie tak szybko dam im wyjść z pokoju,  o ile wyjdą :) "26"poprawiałam na raty, bądźcie dla mnie wyrozumiali, ok? Nie piszę rewelacyjnie, wiem o tym. Ale bardzo bym chciała z sensem dokończyć to opowiadanie i je porządnie zbetować. Ogólnie "1408" jest dla mnie filmem numer jeden! I stał się dla mnie czymś sentymentalnym. 

Kolejny plakat filmu "Blood Money" jaki wynalazłam w necie xD 

Już nie mogę się doczekać, kiedy u nas, w naszych kinach pokażą ten film!! Ja już chcę terazzzzz :P 

z filmu "zabijanie na śniadanie"

Jak ten czas szybko mija ...
Poniżej stare foty Johna:

credits: imdb.com / 1987 rok (film "Hot Pursuit)

A poniżej nowsze zdj.

jako Lucius z Dragon Blade xD
Tak, pali e-papierosa xD od dawna :)
A film Wojna Imperiów zobaczycie już niedługo, chyba 1. listopada :D wbijajcie w zakładkę Cusack w TV to będziecie wiedzieli dokładnie :P
Nie będę Was obsypywała fotami :) ale za to pokaże screena mojej ankiety, jaką zapodałam na zapytaju :))

Dużo osób twierdzi, że Cusack był przystojniejszy kiedyś. Ja twierdzę inaczej: że jako dorosły facet jest o wiele przystojniejszy <3 mam słabość do starszych facetów :)

Druga ankieta:

Tutaj było wielu zwolenników Cage'a, ktory wygrał w tej ankiecie, jak widać:) 

To tyle.
Byeeee.