Chapter 27

 John szperał w sypialni w poszukiwaniu czegokolwiek, co byłoby tropem do prawdy o pokoju 1408. Jakoś nie mógł uwierzyć w siły zła mieszkające w tym miejscu. Jego zdaniem Stefan Drygncz – pierwszy szef hotelu Delphi – był pospolitym schizofrenikiem, z ubzduranymi mitami na temat 1408. Jego czarna księga, okazała się zwykłym notatnikiem przypominającym pamiętnik psychicznie chorego faceta. W swoich zapiskach zapewniał, że w pokoju zaczęły się dziać dziwne rzeczy odkąd żona zaszła w ciążę i korzystała z usług wróżki. Pisarz podejrzewał jeszcze bardziej, że notatnik był sfałszowany, aby prędzej czy później wejść do 1408. Być może zło zostało wprowadzone w to miejsce, albo ktoś starał się przez te wszystkie lata zatuszować prawdę. John nadal nie mógł wyjaśnić swoich halucynacji, gdy był po raz pierwszy w tym pokoju. Jednak to próbował odnaleźć na to odpowiedź.

Morena w tym czasie stała przy łóżku, wyglądała na czekającą na podejście pisarza. Jednak była wpatrzona w obraz ze statkiem w tle i nie zwracała uwagi na Cusacka, który przeszukiwał pomieszczenie. A nie mógł niczego znaleźć, co go wprawiało o wściekłość. Przeklął głośno nie zwracając na siebie uwagi, po czym zajął się obrazem, który wisiał po przeciwnej stronie łóżka. Tam były uwiecznione kobiety. Nie bardzo skupiał się na malowidle, a tak po prostu chciał go zdjąć, aby zajrzeć, czy coś ukrywa się za nim. Nie małą trudność mu to sprawiło, gdyż odniósł wrażenie, że obraz był solidnie umocowany do starej ściany z tandetną tapetą. Gdy stał minimetry od „arcydzieła” , zauważył, że cienka warstwa kurzu osadziła się na płótnie oraz ramie. Wtedy przyjrzał się obrazowi z lekką uwagą. Kobiety miały założone starodawne ubrania. Zdawało się, że między sobą rozmawiały. Przed nimi siedziała matka z dzieckiem na ręku. Być może usypiała je, albo chciała nakarmić. Pisarz nie widział w tym dziele nic atrakcyjnego, ani ciekawego. Próbował zrozumieć malarza, ale poddał się, gdy przypomniał sobie o Morenie. Podniecony sytuacją, że przebywał w piekielnym pokoju, spuścił z oczu pokojówkę, która – jak się okazało – stała przed łóżkiem obserwując statek namalowany na płótnie. Zaszedł ją od tyłu obejmując.

- Pomóż mi szukać czegokolwiek, co pomoże mi podtrzymać moją teorię – niemal wyszeptał jej do ucha. Wyczuł, że spryskała się ładnymi perfumami, choć i tak dominował zapach niezamieszkanego pokoju – Dlaczego Samuel nie może zrobić tu generalnego porządku – powiedział to, gdy odwrócił ją do siebie.

- Wiesz, że po opuszczeniu tego miejsca nic już nie będzie takie samo, co wcześniej? - powiedziała bardziej stwierdzając, niż pytając. I pisarz o tym wiedział, co chodziło jej po głowie. Ich znajomość przeradzała się w coś więcej niż „koleżeństwo”. Jednak nie chciał się do tego przyznać. Z żadną kobietą nie spędzał takich chwil. Nawet Jennifer – jego była żona – nie wnikała w jego sprawki związane z pisaniem. Gdy gdzieś wyskakiwał, aby załapać materiał na książkę, tak po prostu pozwalała mu wyjść bez żadnych pytań sugerujących, że była zaciekawiona. John nigdy nie dostał od Jennifer propozycji, żeby zabrał ją ze sobą. Wtedy jeszcze nie pisał grozy, ale również odwiedzał miejsca, gdzie dostawał natchnienia na ciekawe, przyjemne opowieści. A gdy ich córeczka zaczęła chorować, John stawał się zimny w uczuciach, a jego tematyka powieści zmieniła się w przewodniki po nawiedzonych miejscach. Jennifer całkowicie przestała się nim interesować, skupiając uwagę na Katie. John pragnął, aby córka walczyła, ale ona tak po prostu któregoś dnia oznajmiła: „tato, przecież wszyscy kiedyś umrą”. Pomimo siedmiu lat, zachowała się dojrzale, choć nie chciała odchodzić sama. Zostawiła Johna i Jennifer pogrążonych w żałobie. Zamiast się zbliżyć do siebie, obwiniali się nawzajem o odejście Katie. Ona nie wytrzymała i stało się. John musiał się wyprowadzić.

Patrzył Morenie w oczy. Ona była znacznie inna od Jennifer. Interesowała się wszystkim, co przychodziło Johnowi do głowy. Udowodniła nieraz, że zależało jej mocno. Ale pomimo takich dowodów, nie potrafił jeszcze zamknąć przeszłości, aby móc zbudować nową, lepszą przyszłość z inną kobietą.

- Bierzmy się do pracy – odpowiedział wymijająco. Morena nie bardzo wiedziała, co ma robić, ale spróbowała coś zadziałać. Nie oddalała się od Johna zaglądając w zakamarki sypialni. Raczyła odkryć dziwnie pachnącą kołdrę, ale tam również nie dostrzegła niczego ważnego. Sypialnia zdawała się być „czysta” względem jakiś ukrytych pułapek.

Para ponownie pojawiła się w przedpokoju. Pisarz jak i pokojówka automatycznie spojrzeli w stronę otwartych drzwi. Na korytarzu nadal paliło się światło, ale nikogo nie było słychać. Blondynka chwyciła swojego ulubieńca za rękę pociągając ku wyjściu, ale on na to nie pozwolił. Ponownie zjawiła się w jego ramionach, słysząc, że nie ma się czego obawiać. Zdążyła uronić kilka kropel łez, tak bardzo chciała pokazać Johnowi, żeby się poddał i wyszedł z nią na korytarz. Przez pewną chwilę próbowała przyciągnąć go na korytarz, ale facet był silniejszy. Nie ukrywał lekkiego poddenerwowania zachowaniem pokojówki. Szarpnął Morenę uświadamiając jej, że nie miał zamiaru opuszczać tego miejsca. Jeszcze nie teraz.

Minęło już więcej, niż dziesięć minut. John wiedział, że Morenie zapaliła się czerwona lampka, gdyż Samuel ostrzegał swoje pracownice, aby sprzątały w 1408 nie dłużej, niż dziesięć minut. Cusack pilnował ją, aby nie wpadała na coraz dziwniejsze pomysły. Mógł pozwolić jej wyjść z 1408, ale nie chciał pozostawać sam. Nie odczuwał strachu, ale obecność tej kobiety dodawała mu w pewien sposób większą pewność siebie. Mógł w książce zamieścić wiele ciekawych fragmentów dotyczących Moreny, która była mocno wystraszona. Możliwe, że jej obecność była bardzo potrzebna do ciekawych wątków opowiadania, którego jeszcze nie dokończył. Ponownie jej przypomniał, aby zaczęła razem z nim dogłębnie przeszukiwać pomieszczenie. Pokój musiał skrywać tajemnice, a pisarz pragnął je odkryć. Tak bardzo chciał ujrzeć minę L. Jacksona, któremu wstyd wymalowałby się na twarzy. Johna ciekawiło, w jaki sposób wybroniłby się. Ponad pięćdziesiąt zgonów, to sporo jak na jeden pokój, a Samuel musiałby się gęsto tłumaczyć. Cusack był inteligentny i podejrzewał, że Hotel Delphi musiał być niezbyt pożądanym miejscem do noclegu, więc skonstruowano straszak, tyle, że kosztem niewinnych osób. Chyba, że samobójcy sami się zgłaszali na ochotników, ale o tym John mógł nie mieć pojęcia. Spodziewał się, że Stefan Drygncz wymyślił idealny plan, aby jego królestwo „dożyło” do dzisiejszego dnia. A jeśli Samuel nie miał o niczym pojęcia? John nie potrafił go uznać za oszusta, ale i też nie mógł wątpić, że był spryciarzem. Czarnoskóry nie wyglądał na kata, który celowo podprowadzał samobójców do 1408, aby Hotel w jakimś stopniu zyskał na cenie.

Jackson i tak był dość zdenerwowany, gdy pisarz po raz pierwszy go odwiedził po klucz do złego pokoju. Już wtedy szef hotelu mógłby przyznać się do prawdy, ale tego nie zrobił. Może się bał, że Cusack pobiegnie z tym do sądu? Możliwe. On z tego słynął. Za czasów Samuela, doszło do czterech zgonów -oficjalnie. Gdyby mu tak zależało, mógłby dalej praktykować łapanki samobójców i wpychanie ich do złego pokoju, aby każdy myślał, że nieszczęśnicy zostali zamordowani przez siły nieznane. Jednak i tak coś Johnowi nie pasowało. Podczas przeszukiwań nie natrafił na nic, a jedynie na atrapę kontaktu. Postanowił oderwać plastikowy kwadracik, aby zajrzeć co tam było. Spodziewał się kabli, ale zamiast kilku drucików wystających z dziury, był jedynie obklejona rurka jakąś substancją i kurzem. Poczuł dziwaczny zapach, po którym nieco zakręciło się w jego głowie. Oprócz rurki, wystawał kawałek zaschniętego pyska małego szczura.

Gdy Cusack mocował się z kablem przypominającym wężyk do odprowadzania paliwa z baku samochodu, Morena stała naprzeciwko wejścia do sypialni. Jej oczy były szeroko otwarte, a usta lekko rozchylone. Zdawało się, że zesztywniała. Przed nią nie było niczego niepokojącego, przynajmniej pisarz nie zauważyłby nic, oprócz jej wpatrzonego wzroku w tło sypialni.

A Morena widziała coś innego, coś co ją zaniepokoiło. Sypialnia zniknęła, a jej oczom ukazała się scenka z pobytu w Los Angeles. Przed sobą widziała siebie i Johna leżących na łóżku w pracowni. Podeszła niepewnie całkiem blisko łóżka, jakby wiedziała, że pisarz jak i ona sama nie zauważą ją sterczącą w pomieszczeniu. Oni oboje leżeli wtuleni w siebie, a raczej ona spała. John głaskał ją po bladym policzku patrząc jak spokojnie śniła. Uśmiechał się do niej, przez co Morena poczuła się dobrze.

- On mnie bardzo lubi – powiedziała do siebie widząc, jak wtedy ją głaskał. Jednak przyjemne odczucie skończyło się, gdy pisarz sięgnął po swój dyktafon, który służył mu do zapamiętywania cennych informacji do późniejszego napisania w książce. Nacisnął przycisk patrząc na śpiącą pokojówkę.

- Kolejny przyjemny poranek … leżę obok niej. Śpi. Jest moją dziwką, której nie muszę płacić za seks. Może nie jest wyuzdana jak większość szmat z burdeli, czy spod latarni, ale wszystko przede mną. Nauczę ją wiele, byleby zaspokoiła moje pragnienia. Bo na co mi ona? Nie nadaje się na żonę. Jest zwykła, nudna i oddana hotelowi Delphi. Będę ją pieprzył tyle ile będę mógł, a później zostawię, bo nie nadaje się na moją partnerkę na całe życie. To zwykła dziwka – zakończył nagrywanie. Zaśmiał się szyderczo chwytając ją za włosy. Morena stała jak wryta patrząc co wyprawiał jej, leżącej przy nim. Nagle przed jej oczami obraz się zamazał, wróciła do 1408. Nogi odmówiły posłuszeństwa, niemal z hukiem opadła na podłogę przyciągając uwagę Johna, który trzymał w ręce kilka metrów rurki. Podszedł do niej biorąc ją w ramiona. Morena była w szoku, nie potrafiła wymówić ani jednego słowa. Zatrzęsła się, a z jej oczu zaczęły wypływać słone łzy.

- Co się dzieje? - zapytała go niemal drżącym głosem, zanim on zapytał o cokolwiek – Widziałam nas – wskazała na sypialnię.

- Cholera – mruknął – Nie myśl o tym … miałaś halucynacje – radził. Pomógł jej wstać – Spójrz, co znalazłem – wskazał na kilka metrów rurki, która dochodziła z dziury, gdzie powinno być gniazdko z prądem. John nie chciał wysłuchiwać o halucynacjach, sam je przeżył będąc w tym miejscu. Nawet w tej chwili usłyszał śmiech Jacksona, który tylko czekał na kolejne potknięcia pisarza.

Oboje zbliżyli się do znaleziska. Jednak nie potrafili zidentyfikować, co to mogło być i do czego służyć. Jednak Morena po dłuższym zastanowieniu stwierdziła, że być może tą rurką było podprowadzane powietrze, aby pokój nie pokrył się wilgocią. John jednak w to nie uwierzył. Spojrzał na blondynkę raz jeszcze, gdy zaczął go męczyć ból głowy. Przez chwilę przycisnął ją do siebie i ukrył twarz w jej dekolcie. Odczekał kilka chwil wtulając się w nią. Czuł, że coś było nie tak. Pomimo otwartych drzwi, miał wrażenie, że siedział w pułapce bez wyjścia. Morena niemal zastygła w bezruchu. Objęła pisarza czując, że miał mokre plecy. Temperatura w pomieszczeniu wzrosła, niż na początku. Oboje nie odczuwali zimna, a coś w rodzaju duchoty. Okna były pozamykane, a ogrzewanie wyłączone. John znowu poczuł się dziwnie. Odsunął się od blondynki patrząc w jej twarz.

- Byłabyś dobrą żoną? - zapytał. Chyba tracił chwilowo kontrolę nad swoim rozumem.

- Nie rozumiem – odrzekła. Jeszcze zapewne nie doszła po halucynacji. Facet niemal wskoczył na nią, przez co razem znaleźli się na podłodze. Morena musiała odczuć ciężar na sobie, oraz ból brzucha. Jęknęła robiąc kwaśną minę, a John obserwował ją uważnie. Pocił się, nie mógł pohamować swoich odruchów. Jednak to zszedł z niej, jakby doszło do niego, co właściwie się dzieje. Zbliżył się do okna, aby je otworzyć. Nie mógł wytrzymać z gorąca, a nie chciał za szybko opuszczać pokoju. Dotychczas nic nie znalazł, co sugerowałoby, że straszydła nie istnieją. Przez chwilę nie interesował się obolałą blondynką, duchota męczyła go. Żeby otworzyć stare okno, musiał użyć nieco większej siły. Wysunął dolny element ku górze słysząc skrzypnięcie. Poczuł nagły powiew zimnego wiatru. Na zewnątrz musiała panować minusowa temperatura. Wychylił się na chwilę, aby zobaczyć widoki z trzynastego piętra. Na ulicy Lexington Street nadal panowały odgłosy samochodów; auta co chwile przejeżdżały. Zdawało się, że wiatr przeczesywał jego włosy, wszystko wyglądało tak normalnie, a jednak coś się zaczęło dziać. Skupiony na podziwianiu zwyczajnych widoków z okna hotelowego niemal uderzył się w głowę, o dolną część okna wysuniętego do góry. Z radia wydobywała się piosenka z lat sześćdziesiątych; na początku spodziewał się, że to Morena, ale gdy tylko o niej przypomniał, miał zamiar odskoczyć od okna. Pulsujący ból go przeszył, gdy nagle dolna część okna osunęła się z całą siłą przytrzaskując prawą rękę. Pisarz krzyknął w głos, w panice wyciągnął swoją dłoń, z której kapała krew. Klął w myślach Jacksona i Delphi. Postanowił tuż po opuszczeniu tego miejsca nasłać kontrolę, aby dogłębnie sprawdzili Delfina i w najlepszym przypadku zamknęli go, aby już nikt nie korzystał z wiecznie psującego się hotelu. Widząc Morenę przylgniętą do ściany, zrozumiał, że to nie ona włączyła radio. Z torby wyjął bandamkę, którą owinął poranioną dłoń. Wtedy wszedł do sypialni i wyłączył radio z kontaktu. Wracając do przedpokoju chwycił swoją partnerkę za rękę i na chwilę opuścili 1408 wychodząc na korytarz. Morena była nadal biała na twarzy. Potrząsnął nią, by cokolwiek przemówiła.

- Zostaniesz tu, poczekasz na mnie – powiedział.

- Nie – odrzekła – Wejdę tam z tobą – pisarzowi się zdawało, że pokojówka zmuszała się do przebywania w tym miejscu. John nie mógł wymusić na niej, aby nie podążyła za nim. Sam czuł się dziwacznie, ale nadal upierał się na tym, że Samuel skrywa prawdziwe tajemnice pokoju 1408. Mógłby ją mocno uderzyć i nieprzytomną wywlec na korytarz, byleby już nie przeżywała. Jednak nie myślał, aby wyrządzać jej krzywdę dla jej dobra.

Oboje wrócili z powrotem do piekielnego pokoju, gdzie John zauważył nadal włączone radio, tyle, że nie wydobywała się z niego melodia. Czerwone cyferki wskazywały późną porę. Odkąd John i Morena zjawili się w 1408, minęło pół godziny. Oboje mogli szczycić się, że wytrzymali w tym miejscu trzydzieści minut. Jednak to szczęście długo nie trwało, gdy Morena po raz kolejny poddała się halucynacjom. John obserwował poczynania blondynki. Dziewczyna klęczała naprzeciwko wyjścia z pokoju, wpatrzona w otwarte na oścież drzwi. Czy coś tam widziała? Pisarz pozwolił jej chwilowo trwać w innym świecie, spodziewając się, że nie powinno się nic jej wydarzyć. Powrócił do oględzin oddalając się od pokojówki. Trafił do łazienki, która zdawała się być najczystszym pomieszczeniem w 1408. Rozejrzał się odczuwając zawroty głowy, a wtedy spojrzał na swoje odbicie w lustrze, gdy nagle niekształtny cień osunął się po kafelkowanej ścianie w odbiciu lustrzanym. Pisarz momentalnie spojrzał za siebie odczuwając mocne bicie serca. Zaczął sobie tłumaczyć, że poprzez ponury klimat wyobrażał sobie tak wiele nierealnych rzeczy. Ponownie utkwił spojrzenie w lustrze, gdy nagły chłód otulił jego ciało. Otarł czoło, a wtedy lustro zaparowało, a na nim pojawiły się słowa „wszyscy kiedyś umrą” jakby ktoś napisał palcem.

- Tato – usłyszał znajomy głos dobiegający znikąd.

- To nie może być prawda – powiedział sam do siebie. Rozejrzał się dookoła, gdy kątem oka ujrzał dziewczynkę w szpitalnej piżamie. Stała przy wejściu do łazienki. John odwrócił się w jej stronę. Nikogo jednak nie było. Wybiegł z pomieszczenia udając się do przedpokoju, gdzie niemal doznał szoku. Wyjął z torby nóż i podbiegł do pokojówki, która próbowała się powiesić za pomocą zasłony. Węzeł materiału mocno zacisnął się na szyi 26 – latki, która nawet nie próbowała się bronić. John musiał przeciąć zasłonę tuż nad głową dziewczyny, aby zaciśnięta pętla poluzowała się i przestała dusić kobietę. Jej ciało opadłoby na podłogę, gdyby nie to, że ją chwycił. Morena żyła, ale była bladsza, niż mógł się tego spodziewać. Złapała kilka szybkich oddechów, po czy chwyciła się za obolałą szyję. Patrzyła z dzikim spojrzeniem na pisarza, jakby to on był tym, który zacisnął pętlę na jej szyi. Postanowił ją wyprowadzić z 1408, nawet siłą. Wziął ją na ręce mając w planach pozostawić na korytarzu, gdy nagle samoistnie stolik przesunął się z ogromnym hukiem, a drzwi momentalnie zatrzasnęły się. John stojąc tuż przed drzwiami nie mógł wypowiedzieć ani jednego słowa. Bezradność wymalowała się na jego twarzy. To co odczuł mieszało się ze strachem jak i wściekłością. Pokój musiał być nawiedzony. Nie przez duchy, a nieznane siły zła. Cusack wiedział, że 1408 wymęczy psychicznie słabszą osobę, aby później zająć się tą silniejszą. I wiedział, że Morena była na tyle słaba, aby móc odebrać sobie życie. Usadził ją na krześle, a sam zaczął mocować się z drzwiami. Walił w nie pięściami pozostawiając plamy krwi. Nawet kopnął kilkakrotnie, ale na nic. Wydzierał się, co tylko wywołał bóle głowy. Raz jeszcze spojrzał na Morenę, niemal cały mokry od wysiłku. Z jej łuku brwiowego sączyła się stróżka krwi, a plaster powoli zabarwiał na kolor czerwieni.

- Nie poddawaj się – szarpnął ją za ramiona. Jej niebieskie oczy przepełniły się łzami.

- Co mam zrobić, aby tamte obrazy nie dopadały mnie tak nagle? - chodziło jej o halucynacje, które były bardzo rzeczywiste. John nie wiedział jak jej pomóc, ale musiał ją wesprzeć, żeby nie zwariowała.

- Ktoś tu wmontował jakieś rurki, przez które doprowadzane są nieznane nam substancje, co powodują omamy – chwilowo spojrzał na dolną część ściany, gdzie powinno leżeć kilka metrów wężyka, ale jak się okazało, niczego tam nie było. Nawet kontaktu – To niemożliwe – odsunął się od pokojówki podążając w tamto miejsce.

- Ten pokój naprawdę straszy – usłyszał jej głos – Widziałam nas … nie wiem jak mam to wytłumaczyć, ale miałam przed sobą ten obraz. Byłeś taki zimny wobec mnie … Mówiłeś tyle złego … Tak jakbym była zwykłą rzeczą – opowiedziała. John odwrócił się do niej.

- Nie masz złych wspomnień, prawda? - zbliżył się do niej, a po chwili klęknął i dotknął jej twarzy. Morena była osłabiona.

- Chyba nie … Ale dopadają mnie lęki niepewności. Boję się, że w przyszłości będę sama – zdradziła.

- No właśnie – powiedział jakby do siebie – 1408 nie może torturować cię wspomnieniami, bo zwyczajnie nie przeżyłaś nic strasznego, co w teraźniejszości cię może jeszcze zadręczać. Za to w twojej głowie jest wiele strachu na temat przyszłości … Nie możesz wierzyć w to, co ujrzysz. Nic złego o tobie nigdy nie powiedziałem. O to się nie martw. Musisz zebrać w sobie siły i walczyć z tym – próbował jej dodać otuchy. John był w o wiele trudniejszej sytuacji. Nadal żył przeszłością. Jeszcze nie pogodził się ze śmiercią córki, także rozwód wpłynął na niego emocjonalnie. Pokój 1408 wyciągał wszystko co złe, i atakował tym złem. 1408 budziło demony wewnątrz ludzkiego umysłu, które atakowały wspomnieniami, żalem, niepewnością, strachem. John chyba zaczął rozumieć, o co właściwie tu chodziło.  

Chapter 27 napisany z mojej wyobraźni. 

____________________

Hejo! Miałam na początku miesiąca wstawić post, ale byłam zajęta innymi sprawami. Dosłownie. 

Chociaż, może nawet i lepiej ... 

Mam nowe info dotyczące Cusacka. W październiku była premiera filmu Blood Money - jak już wiecie z poprzednich postów, a dość niedawno dowiedziałam się, że była również premiera filmu Singularity dokładnie trzeciego listopada - jak informują internety ... Cusack jednak nie stoi w miejscu, a cały czas gdzies występuje. Trailer Blood Money przekonuje mnie w 100 procentach do pójścia do kina na owy film, jeżeli takowy pojawi się w naszym kinie! Co do Singularity to mam nieco mieszane uczucia ... to gatunek sci-fi, w którym Cusack raczej mi nie przypasował. Podobnie co w katastroficznym 2012. Po prostu ten facet jakoś nie pasuje do takich klimatów, no ale nie przekreślam tego filmu, choć trailer jakoś mi nie podszedł. Jednak to na Singularity również pójdę, o ile będę miała możliwość. Poniżej fotosy: 

pobrane z google com search: singularity movie

kadr z filmu Singularity

Na razie nie znam fabuły/opisu tego filmu, ale postaram się poszukać więcej info. Również co jakiś czas sprawdzam, czy będzie polska premiera Blood Money, bo na Singularity równiez będę musiala poczekać jakieś 3-4 miesiące. 

Co do mojego opowiadania: cieszę się, że "układacie" sobie, jak może się wszystko dalej potoczyć, ale niestety ja nieco mam inne plany co do pokoju, jak i Johna oraz Moreny. Ale dzięki za komentarze :))) Byeee