Chapter 29

 Zdemolowanie sypialni nic nie dało. W przedpokoju po oględzinach również nie stwierdzono, aby mogło coś być. Pisarz spojrzał na sufit. Szyb wentylacyjny zdawał się być dobrym miejscem na ukrycie czegoś, co powodowało halucynacje. Postanowił otworzyć kratkę i wejść do środka. Przysunął więc stolik i wszedł na niego trzymając w ręce nóż. Morena stała tuż niedaleko przypatrując się pisarzowi.

John odkręcał śrubki, aby zdjąć kratkę. Nie brzydził się szczurami, gdyż nie wywierały na nim wrażenia. Słowa Moreny również go nie odstraszyły; liczyło się to, by wyjść z pułapki, lub znaleźć źródło.

Nie martwił się, że coś mogłoby go zaatakować. A jeżeli wyobraźnia wzięłaby górą, to i tak po oprzytomnieniu nic gorszego by się nie wydarzyło. W pewnym sensie nie odczuwał strachu, a niepewność. Nigdy wcześniej nie spotkał się z takim miejscem, gdzie dochodziło do tylu zgonów. Jako z pozoru zwyczajny pokój hotelowy, mógł zostać uznany za przeklęty. John nie wierzył w duchy, ani czarownice. Nadal upierał się na tym, że 1408 tak naprawdę niczym nie wyróżniał się od reszty pokoi.

Zrzucił kratkę na podłogę uprzednio upewniając się, by nie trafić w kobietę. Morena stała tuż obok stolika pilnując pisarza. 1408 wyglądało jak pobojowisko, a gdyby Samuel to zobaczył, obarczyłby Cusacka sporymi kosztami naprawy, a Morenę być może pozbawił pracy.

Zegary wskazywały na drugą w nocy. John bez poczucia strachu wdrapał się do szybu wentylacyjnego. Pierwsze co ujrzał – wąski, ciasny korytarzyk, który rozgałęział się na wszelakie strony. Metalowe ścianki były częściowo pokryte kurzem. Śmierdziało. Pisarz nie zapuszczał się zbyt daleko wiedząc, że w 1408 czekała na niego Morena, którą ogarniał strach i niepewność. Zdawało mu się, że nie mógł odnaleźć wyjścia do innych pokoi. Chcąc wrócić ujrzał przed sobą nieco inny obraz. Zamiast wąskiego korytarzyka szybu, w którym miał się przeczołgać ku wyjściu – ujrzał wnętrze pokoju hotelowego Playa, gdzie z Moreną spędzał upojne chwile w łóżku. Ona spała wtulona w niego, a on z szyderczym uśmiechem spoglądał na nią.

Jesteś jeszcze młoda i niedoświadczona – szeptał do niej – Łatwo mi będzie się tobą zabawiać. Wiem, że cię krzywdzę … ale nie mogę się powstrzymać mając cię przy sobie. Odczujesz krzywdę, jaką ci zadaję – mówił do niej dość spokojnie. John nie mógł uwierzyć w to, co widział przed sobą. To nie mogła być prawda i pisarz o tym wiedział. Nigdy nie wypowiedział tych słów w jej kierunku. Może niekiedy myślał o niej na wszelaki sposób, ale na pewno w hotelu Playa nie był wylewny, aby cokolwiek szeptać do śpiącej kochanki.

Wydostał się z szybu, gdy tylko fałszywe wspomnienie zniknęło z jego oczu. Niemal wyleciał przez prostokątną dziurę na wprost drewnianego stolika. I ten niemały huk wybudził Morenę z jej halucynacji. Odrzuciła gdzieś w bok kawałek szkła po buteleczce, po czym podeszła do pisarza, który z bólem wstał z poniszczonego stolika, poprzez swój ciężar. Poczuł, jak objęła go.

- Wszystko dobrze? - zapytała patrząc na niego poważnie.

- Tak – odpowiedział ocierając krew z jej łuku brwiowego. Jego dłoń również krwawiła, ale tylko wtedy, gdy ją używał. W tym momencie rany jeszcze szczypały, ale John nie zwracał głębszej uwagi.

- Dłużej już nie wytrzymam w tym miejscu – momentalnie spojrzała na radio podłużnego kształtu. Czas odliczał drugą godzinę. Ponownie utkwiła wzrok na jego twarzy. John przypatrywał się swojej kochance.

- Musimy znaleźć powód straszenia w tym miejscu – rzekł. Odsunął się od niej i zaczął rozglądać dookoła – Poprzez wentylację nie ucieklibyśmy z tego miejsca … Coś powoduje, że chwilowo tracimy kontrolę nad rzeczywistością – wyjaśniał. Nie chciał już opowiadać o swoich złudzeniach. Pokój przypominał pobojowisko, pisarzowi było ciężko skupić się nad czymkolwiek. Morena po raz kolejny zbliżyła się do Cusacka i chwyciła go za rękę.

- Wiesz, John … Czytałam twoje książki, czytałam informacje o śmierci lokatorów, którzy byli w tym miejscu, czytałam najróżniejsze informacje, choć po nich odczuwałam gorszy strach … Może powinieneś zamknąć przeszłość, a wtedy poczujesz się o wiele lepiej – radziła. John ścisnął jej dłoń, ale nie na tyle mocno, aby zadać jej ból. Odwrócił się do niej patrząc na jej bladą twarz, zaczerwienione oczy od płaczu i zmęczenia, na jej krew, która zaschła na ranie. Morena była zmęczona, ale pragnęła coś mu przekazać.

- Gdyby nie ta sytuacja, w której się znaleźliśmy, porządnie bym ci spuścił lanie za te ględzenie. Ale wiem, że to pomieszczenie powoduje, że pierdolisz same głupstwa – powiedział bez jakichkolwiek emocji, choć był zdenerwowany – Czy ty jesteś tępa? Raczej jesteś … jesteś sporo młodsza ode mnie i nie rozumiesz pewnych spraw, a nawet tego, że tutaj tak po prostu nie ma duchów – nie mógł jej winić za taki tok myślenia, była o wiele lat młodsza, niedoświadczona. Nie chciał jej krzywdzić za to, jednak potrafiła działać mu na nerwy.

- Jasne – puściła jego dłoń i odsunęła się odwracając. Poczuł dziwaczną atmosferę, i nie chodziło tutaj o 1408, a o to, że tak po prostu uraził dziewczynę. 26-latka próbowała się czymś zająć. Chwyciła kawałek szkła i zaczęła nim dłubać obdartą ścianę z tapety. Krew na niej nie robiła wrażenia, John musiał zareagować.

Chwycił dziewczynę za nadgarstek, tym samym uniemożliwiając kontynuowanie tworzenia dziury w ścianie. Z jej dłoni spływała krew, która poplamiła kawałek szkła. Pisarz zabrał ostry fragment po butelce i wyrzucił gdzieś za siebie. Dzikie spojrzenie pokojówki przeszyło go tak nagle, ale nie zaprzestawał. Odpiął jej bluzę, a następnie chwycił za koszulkę i tak po prostu zerwał z niej fragment. W tej chwili blondynka miała obnażony brzuch, oraz kolczyk w pępku. Kawałek materiału został użyty jako bandaż. John sprawnie opatrzył jej ranę owijając dłoń. Nic nie mówiła, nie okazywała wyrazu bólu. Dała się opatrzyć w całkowitym spokoju. Pisarz podejrzewał, że to miejsce sterowało nią; bawiło się nią.

Pisarz popatrzył na pokojówkę, a raczej na jej goły brzuch, na którym był siniak. Przez chwilę trzymał ją za ręce przyglądając się obdartej koszulce, gdzie częściowo odkryty był stanik. Puścił jej nadgarstek, ale palcami przejechał wzdłuż jej brzucha. Nie mógł się powstrzymać.

- Tu nie straszy – odezwał się po dłuższej niezręcznej ciszy. Zadawało się, że blondynka bała się ruszyć z miejsca, jednak to przysunęła się pod ścianę, jakby odczuła ból nóg. Cusack przyłączył się do niej. Spojrzał na jej owiniętą dłoń, która i tak była umazana krwią.

- Skoro jesteśmy w pułapce na własne życzenie – zaczęła – Może przyznasz się, kim dla ciebie jestem. Samuel próbował dać mi do zrozumienia, że nie jestem nikim ważnym dla ciebie.

- Zaczynasz mi działać na nerwy – mruknął – Samuel nic ci takiego nie chciał przekazać – chwycił ją, spojrzeli sobie w oczy – On nic takiego nie chciał mówić. Ten pokój powoduje, że źle o mnie myślisz. Przecież nie mógłbym ci zrobić krzywdę prawda? Dobrze wiesz, że tylko razem możemy przezwyciężyć ten pokój. Demony są w naszej głowie, nie w parszywym 1408, gdzie schizofrenik obudził się przy martwej żonie i dziecku. Pamiętaj, że demony w 1408 to tak naprawdę te wewnątrz ciebie. Zdołałem się przekonać o tym – mówił już znacznie spokojniej patrząc na nią z przekonaniem.

- To co się tu do licha dzieje? - zapytała.

- Wiem więcej, niż ci się wydaje. Dowiedziałem się, że to Stefan, pierwszy szef delfina, mordował. Dostał pierdolca, gdy dowiedział się, że żona go zdradziła. Zabił ją, a wyszło oficjalnie, że wykrwawiła się na śmierć podczas porodu martwego dziecka. Stefan miał schizofrenię. Twierdził, że słyszał różne głosy. Do śmierci żony i dziecka doszło w tym pokoju i to właśnie w tym pokoju mordował gości hotelowych. Większość śmierci zostało utajnionych przed mediami. I to dlatego tu wróciłem, aby przejrzeć ten pokój i odkryć co tu jest grane. Bo żadne duchy nie istnieją, skoro to Drygncz zabijał. A za panowania Samuela L. Jacksona doszło do czterech zgonów. Nie twierdzę, że to on mordował również, ale musi być tu coś, co nas otumania na pewne chwile i torturuje dziwnymi wspomnieniami, niekoniecznie prawdziwymi – wyjaśniał. Po chwili dziewczyna wtuliła się w niego i tak po prostu się popłakała.

- A ten dziennik, który spaliłam? - wymamrotała wtulając się w niego.

- Spodziewałem się, że tam będzie jasno napisane o zgonach, ale się myliłem. Poza tym, wyjaśniłaś, że Norman sfałszował księgę. On sam nie ma pojęcia, co tu tak naprawdę się dzieje. Morena, nie możesz się poddawać. Tutaj jest coś, co rozwiąże zagadkę pokoju 1408 i przede wszystkim uwolni nas z tego miejsca – mówił trzymając ją w swoich objęciach.

🐬

Sen był tak realny, ale niestety zbyt krótki, by pisarz mógł nacieszyć się chwilową wolnością od pokoju 1408. Przez chwilę miał wrażenie, że wrócił do swojego dawnego życia, które prowadził z córką i żoną. Jednak to był tylko sen, niemal namacalny dzięki piekielnemu pokojowi. Pisarz nadal nie chciał przyznać się do tego, że tu straszyło. Wolał to wytłumaczyć w bardziej przyziemny sposób, więc nie poddawał się, pomimo że był zmęczony. Jego psychika również dawała się we znaki. Odczuwał zmęczenie, i to spore. Otarł łzy, które spływały z jego oczu. 1408 wiedziało, że tęsknił za córką, która chorowała na nowotwór. Nie pogodził się z jej śmiercią i nie potrafił nawet próbować. Obwiniał o to nie tylko żonę, ale siebie i samego Boga.

Spojrzał na Morenę, która siedziała przy poobdzieranej ścianie i bujała się to do przodu, to do tyłu. Jej oczy były wpatrzone w podłogę. Wyglądała źle. Potrzebowała odpoczynku, bezpiecznego miejsca. John tak bardzo chciał ją wyciągnąć z tego miejsca i poczuł się winny temu, że cierpiała przez niego. Tak bardzo chciał napisać książkę o pokoju 1408, że nie liczył się z innymi osobami, które mogłyby ucierpieć. Zależało mu wyłącznie na sobie. A teraz musiał patrzeć na blondynkę, która prawdopodobnie traciła rozum. Czy żałował, że ją tu sprowadził? W pewnym sensie odczuwał odpowiedzialność za nią.

Morena przez dłuższą chwilę wyglądała jak obłąkana. Pisarz mógł odetchnąć z ulgą, gdy w końcu powróciła do rzeczywistości. Miała kolejne złudzenie. Zauważył, że skierowała swoje spojrzenie na niego, przestała się bujać, a nawet już nie chowała twarzy w dłoniach. Zmieniła pozycję siedzenia. Usiadła okrakiem na nogach Johna nie spuszczając go ze wzroku.

- Ty na poważnie nic do mnie nie czujesz … Jeżeli pokój atakuje cię wspomnieniami, to mnie atakuje twoimi odczuciami do mojej osoby … Może w końcu przestaniesz być tak powściągliwy, co do tematu o nas – powiedziała niemal beznamiętnie. John jeszcze mocniej spoważniał. Przez chwilę nie zastanawiał się nad tym, jak uciec z 1408. Jego spojrzenie mówiło samo za siebie: zdenerwowały go słowa pokojówki.

- Ten pokój tak na ciebie wpływa … chyba już rozmawialiśmy na ten temat. Nie lubię się powtarzać z pewnymi tematami. Jeśli chcesz szybciej stąd wyjść, powinnaś pomóc mi rozwiązać zagadkę tego pokoju. A więc, jak? Będziesz męczyła mnie jakimiś pierdołami? Czy może pomożesz i oboje będziemy szczęśliwi – odpowiedział chwytając ją za biodra – A co do moich odczuć … w tej chwili jestem na ciebie wkurwiony, bo męczysz mnie gorzej, niż ten cały pieprzony pokój. Może byś wymyśliła plan, co? Sama stwierdziłaś, że masz pewne pomysły, co do tego miejsca. Więc pokaż, na co cię stać – posłał wredne spojrzenie. Morena patrzyła na niego poważnie, ale przez chwilę nie wymówiła ani jednego słowa. Pisarz był przygotowany na to, że zostanie spoliczkowany, ale blondynka nie uniosła ręki. Spoglądała niebieskimi oczami, z których uleciały krople łez. Cusack nie zareagował, jakby tak musiało być. Był zmęczony. Chciał jak najszybciej zakończyć swą podróż po 1408. Wątpił w duchy, nadal upierał się na swoim. Szarpnął nią kilkakrotnie niemal wydzierając się w jej twarz – W co ty pogrywasz, co? Skoro wiedziałaś, że ten notatnik jest sfałszowany, to po co okłamywałaś, że mi później opowiesz, gdzie go znalazłaś! A może wiesz więcej, niż mi się wydaje, co? No gadaj – ponownie ją szarpnął zrzucając ze swych nóg. Morena przesunęła się pod ścianę odsuwając od Cusacka. Jej spojrzenie błądziło po pomieszczeniu, które nie przypominało pokoju, a zwykły zdemolowany kąt.

- Chciałam, żebyś wrócił, gdy będzie już po wszystkim… ale nie potrafię kłamać. Musiałam ci powiedzieć, że ten notatnik był napisany przez Harpera, gdy poczułam się niepewnie w tym pokoju – wymamrotała nawet nie patrząc na pisarza, któremu na twarzy wymalował się gniew – To i tak nie zmieniłoby niczego ... chciałeś tu wejść – John przysunął się do niej nieco energicznie, na co pokojówka skuliła się pod ścianą zapewne w oczekiwaniu na coś gorszego.

- Gadaj całą prawdę – uniósł głos patrząc na nią niemal paranoicznie. Chwycił za rękę i ścisnął nie za mocno – Spójrz na mnie – szybko dodał. Blondynka musiała to uczynić, a wtedy pisarz rozluźnił ścisk.

- Gdybym postąpiła inaczej, już byś nie żył – powiedziała ze łzami w oczach. Jej głos się załamywał. Była przemęczona, a John nadpobudliwy, poprzez gniew jaki poczuł do dwudziestosześciolatki. Jednak jego emocje opadły, gdy zauważył, że kochanka była przestraszona i zrezygnowana – Wybacz mi … zrobiłam to, bo cię kocham. Nie wybaczyłabym sobie, gdybyś zginął.

- Opowiedz, co tam zaszło w opuszczonym budynku – zażądał. Wziął ją w swoje ramiona, by uspokoić. Wiedział, że krzykiem nie wyciągnie z niej informacji. Dziewczyna trzęsła się ze strachu, łkała.

___🐬 ___

Hej! Ósmego grudnia był film "Wojna Imperiów" - oczywiście obejrzałam (łącznie z reklamami), choć końcówka była nieco drastyczna. Już nie będę się powtarzała, dlaczego. Oczywiście polecam ową "baśń". Może też oglądaliście? Albo kojarzycie ten film? 

pobrane z google.com

🍏🍏🍏

kadr z filmu "Dragon Blade"

🍏🍏🍏

Kolejny rozdział postaram się napisać jeszcze w tym starym roku. Chciałabym nawet dwa :) Postaram się. Rozważam już nad innym opowiadaniem (prawdopodobnie Hunter na razie nie będzie kontynuowany ze względów na brak pomysłów). To na tyle. Do następnego.